Sprawa C‑238/17

UAB „Renerga”

przeciwko

AB „Energijos skirstymo operatorius”
i
AB „Lietuvos energijos gamyba”

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vilniaus miesto apylinkės teismas)

Odesłanie prejudycjalne – Dyrektywa 2009/72/WE – Artykuł 3 ust. 2, 6 i 15 oraz art. 36 lit. f) – Rynek wewnętrzny energii elektrycznej – Hipotetyczny charakter pytań prejudycjalnych – Niedopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 listopada 2018 r.

Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Zakres – Wniosek o wykładnię przepisów prawa Unii, które oczywiście nie mogą znaleźć zastosowania w postępowaniu głównym – Brak możliwości zastosowania dyrektywy 2009/72 wobec producenta energii elektrycznej niepodlegającego obowiązkom z tytułu świadczenia usługi publicznej – Niedopuszczalność

(art. 267 TFUE; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72, art. 3 ust. 2)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Vilniaus miesto apylinkės teismas (sąd rejonowy dla miasta Wilno, Litwa) postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2017 r., jest niedopuszczalny.

W tym względzie art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/72 przewiduje, że w pełni uwzględniając odpowiednie postanowienia traktatu WE, w szczególności jego art. 86, państwa członkowskie mogą w ogólnym interesie gospodarczym nałożyć na przedsiębiorstwa działające w sektorze elektroenergetycznym obowiązki użyteczności publicznej, które mogą odnosić się do bezpieczeństwa, w tym również do bezpieczeństwa dostaw, regularności, jakości i ceny dostaw, a także ochrony środowiska, w tym również do efektywności energetycznej, energii ze źródeł odnawialnych i ochrony klimatu.

W tej odpowiedzi sąd odsyłający wyjaśnił, że prawo litewskie nie przewiduje spoczywającego na Renerdze bezwzględnego obowiązku wytwarzania i dostarczania energii elektrycznej pochodzącej z odnawialnych źródeł energii. Zdaniem tego sądu Renerga nie jest wpisana na przyjętą przez rząd litewski listę podmiotów świadczących usługi publiczne, ale sama dobrowolnie zobowiązała się do wytwarzania energii elektrycznej i sprzedaży tej energii na rzecz pozwanych w postępowaniu głównym. A zatem udzieloną przez sąd odsyłający odpowiedź należy rozumieć w ten sposób, że dane państwo członkowskie nie nałożyło na Renergę obowiązku użyteczności publicznej w rozumieniu art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/72.

Wynika stąd, że przepisy prawa Unii, o których wykładnię wnoszono, nie mogą znaleźć zastosowania, ani bezpośrednio, ani pośrednio, do okoliczności sprawy rozpatrywanej w postępowaniu głównym, i w związku z tym wszystkie pytania zadane w ramach tej sprawy mają hipotetyczny charakter.

(zob. pkt 23, 26–28; sentencja)