Sprawa T‑24/16

Sovena Portugal - Consumer Goods, SA

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską – Słowny znak towarowy FONTOLIVA – Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy FUENOLIVA – Względna podstawa odmowy rejestracji – Ważność rejestracji wcześniejszego znaku towarowego – Przedstawienie nowych faktów i dowodów przed Sądem – Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego – Kompetencje o charakterze reformatoryjnym – Artykuł 8 ust. 1 lit. b), art. 42 ust. 2 i 3, art. 65 i 76 rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

Streszczenie – wyrok Sądu (druga izba) z dnia 13 grudnia 2016 r.

1. Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Właściwość Sądu – Zmiana decyzji Urzędu – Ocena w świetle kompetencji przyznanych izbie odwoławczej

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65 ust. 3)

2. Znak towarowy Unii Europejskiej – Definicja i uzyskanie unijnego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego – Wygaśnięcie prawa do wcześniejszego znaku towarowego przed zarejestrowaniem innego znaku towarowego – Brak kolizji między znakami towarowymi

   [rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 1 lit. b)]

3. Znak towarowy Unii Europejskiej – Procedura – Badanie stanu faktycznego z urzędu – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Ograniczenie badania do stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony – Obowiązek stron w zakresie przedstawienia stanu faktycznego i dowodów – Ustanie ważności rejestracji wcześniejszego znaku towarowego

   [rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 41 ust. 3, art. 76; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt ii), art. 50 ust. 1 akapit pierwszy, trzeci]

4. Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów Urzędu – Badanie przez izbę odwoławczą – Zakres – Okoliczności faktyczne i dowody nieprzedstawione na poparcie sprzeciwu w wyznaczonym w tym celu terminie – Uwzględnienie – Uznanie przysługujące izbie odwoławczej – Brak odmiennych przepisów

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 76 ust. 2; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasady 20 ust. 1, 50 ust. 1)

5. Znak towarowy Unii Europejskiej – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Wykładnia uwzględniająca ratio legis art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, motyw 10, art. 42 ust. 2, 3; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 22 ust. 3)

6. Znak towarowy Unii Europejskiej – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Kryteria oceny – Wymóg przedstawienia konkretnych i obiektywnych dowodów

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)

7. Znak towarowy Unii Europejskiej – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Zastosowanie kryteriów oceny do konkretnego przypadku

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)

8. Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Uprawnienie Sądu do zmiany zaskarżonej decyzji – Granice

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65 ust. 2, 3)

1.  Niedopuszczone jest żądanie, przedstawione w ramach skargi na decyzję dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu, mające na celu uwzględnienie przez Sąd wniosku o objęcie ochroną w Unii. Żądanie to ma w rzeczywistości na celu zmianę przez Sąd zaskarżonej decyzji w rozumieniu art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie unijnego znaku towarowego poprzez wydanie decyzji, którą powinna była wydać izba odwoławcza zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 207/2009. Zgodnie z art. 64 ust. 1 tego rozporządzenia natomiast izba odwoławcza może skorzystać z uprawnień w granicach kompetencji posiadanych przez instancję, która podjęła zaskarżoną decyzję, albo przekazać sprawę do wspomnianej instancji w celu dalszego postępowania. Tymczasem decyzja, którą zaskarżono przed izbą odwoławczą, została wydana przez Wydział Sprzeciwów, posiadający jedynie właściwość, aby orzec w odniesieniu do sprzeciwu i w danym wypadku, jeśli jest on uzasadniony, oddalić wniosek o udzielenie ochrony w Unii na podstawie rejestracji międzynarodowej lub rejestracji unijnego znaku towarowego, lecz nie aby uwzględnić wspomniany wniosek. Ponadto należy przypomnieć, że mając na względzie, po pierwsze, określony w przepisach tytułu IV rozporządzenia nr 207/2009 przebieg procedury rejestracji, która zakłada na wstępie wstępną kontrolę przez eksperta, w szczególności w odniesieniu do bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, a następnie, w wypadku pozytywnego wyniku tej kontroli, publikację zgłoszenia w celu umożliwienia wniesienia ewentualnych sprzeciwów odnoszących się do względnych podstaw odmowy rejestracji, oraz po drugie, art. 59 wspomnianego rozporządzenia, dotyczący osób uprawnionych do wnoszenia odwołania, zgodnie z którym to przepisem „[k]ażda strona w postępowaniu, dla której decyzja ma niekorzystny skutek, może wnieść odwołanie”, izba odwoławcza nigdy nie będzie mogła dokonać rejestracji. Może ona bowiem wydać decyzję jedynie w ramach odwołania od decyzji wydanej w następstwie wstępnej niekorzystnej kontroli eksperta, w którym to wypadku – jeśli Izba Odwoławcza uwzględni argumenty wnoszącego odwołanie – procedura będzie kontynuowana poprzez publikację zgłoszenia, albo też w ramach odwołania od decyzji Wydziału Sprzeciwów, w którym to wypadku, jak wskazano poprzednio, Izba Odwoławcza również nie będzie mogła sama uwzględnić zgłoszenia. W tych okolicznościach do Sądu nie należy również rozpoznanie żądania reformatoryjnego, zmierzającego ku temu, by Sąd zmienił z takim właśnie skutkiem decyzję izby odwoławczej.

   (por. pkt 12, 13)

2.  Pełnionej przez wcześniejszy znak towarowy funkcji wskazywania pochodzenia nie może zagrażać istnienie innego znaku towarowego, który został zarejestrowany dopiero po wygaśnięciu prawa do wcześniejszego znaku towarowego. A zatem jeżeli nie zachodzi współistnienie znaków towarowych nie może powstać żadna kolizja.

   (por. pkt 23)

3.  Ani z art. 41 ust. 1 i art. 76 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej, z zasad 19 ust. 1, 19 ust. 2 lit. a) ppkt ii), 50 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94, ani z innych mających zastosowanie przepisów proceduralnych nie wynika, że izba odwoławcza rozpatrująca odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów, który orzekł w przedmiocie bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji, sama jest zobowiązana do podniesienia z urzędu kwestii ustania ważności rejestracji wcześniejszego znaku towarowego po wygaśnięciu terminu określonego przez Wydział Sprzeciwów dla wnoszącego sprzeciw, aby przedstawił on dowód tej ważności.

   Ponadto żaden z tych przepisów nie może również być interpretowany jako zobowiązujący wnoszącego sprzeciw do przedstawienia z urzędu dowodu, iż rejestracja wcześniejszego znaku towarowego jest ważna aż do chwili, gdy orzeknie izba odwoławcza.

   Powyższe stwierdzenia pozostają jednak bez uszczerbku dla możliwości, aby zgłaszający znak towarowy, wobec którego wniesiono sprzeciw, powołał się przed izbą odwoławczą na to, że wnoszący sprzeciw nie przedstawił dowodu utrzymania ważności rejestracji wcześniejszego znaku towarowego na rozsądny okres, mając na względzie postępowanie przed izbą odwoławczą, aby skłonić wnoszącego sprzeciw do udzielenia w tym względzie odpowiedzi oraz izbę odwoławczą do uwzględnienia sytuacji.

   (por. pkt 25–31)

4.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 33)

5.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 38)

6.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 39–41, 43)

7.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 42)

8.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 49)