Sprawa C‑572/16

INEOS Köln GmbH

przeciwko

Bundesrepublik Deutschland

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin)

Odesłanie prejudycjalne – Środowisko naturalne – System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej – Dyrektywa 2003/87/WE – Artykuł 10a – Decyzja 2011/278/UE – Przejściowe zasady dotyczące zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji – Okres 2013–2020 – Wniosek o przydział – Błędne dane – Korekta – Termin zawity

Streszczenie – wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 lutego 2018 r.

Środowisko naturalne – Zanieczyszczenie powietrza – Dyrektywa 2003/87 – System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych – Przejściowy system przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji – Uregulowanie krajowe wyłączające jakąkolwiek możliwość dokonania korekty lub uzupełnienia wniosku o przydział po upływie terminu prekluzyjnego – Dopuszczalność – Przesłanka

(dyrektywa 2003/87 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 10a; decyzja Komisji 2011/278, art. 7 ust. 8, art. 8)

Wykładni art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE, zmienionej dyrektywą 2009/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r., i decyzji Komisji 2011/278/UE z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87 należy dokonywać w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które dla złożenia wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji w odniesieniu do okresu rozliczeniowego 2013–2020 przewiduje termin prekluzyjny, po upływie którego wnioskodawca zostaje całkowicie pozbawiony możliwości dokonania korekty lub uzupełnienia swego wniosku, ponieważ termin ten nie czyni złożenia takiego wniosku praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym.

W tym względzie należy zauważyć, że w art. 7 ust. 8 decyzji 2011/278 wskazano, iż w przypadku wystąpienia braku danych państwa członkowskie powinny zażądać od prowadzącego instalację uzasadnienia wszelkich „braków” i zastąpienia „danych dostępnych częściowo” ostrożnymi szacunkami, nie ustanawiając jednak procedury, która umożliwiałaby dokonanie korekty lub uzupełnienie dostarczonych danych. Podobnie choć w art. 8 tej decyzji zakazano państwom członkowskim akceptowania danych, które nie zostały uznane za zadowalające przez weryfikatora, to jednak przepis ten nie określa terminu ani procedury, które służyłyby dokonywaniu korekt niezadowalających danych.

W tym stanie rzeczy, wobec braku określonych przez prawo Unii przepisów w zakresie szczegółowych zasad proceduralnych dotyczących składania i rozpatrywania wniosku o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji, w myśl utrwalonego orzecznictwa uregulowanie ich należy, zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej, do wewnętrznego porządku prawnego każdego z państw członkowskich, o ile z jednej strony te szczegółowe zasady nie będą mniej korzystne niż te, które regulują podobne sytuacje o charakterze wewnętrznym (zasada równoważności), oraz z drugiej strony nie uczynią one wykonywania praw przyznanych przez porządek prawny Unii praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym (zasada skuteczności) (zob. podobnie w szczególności wyrok z dnia 20 października 2016 r., Danqua, C‑429/15, EU:C:2016:789, pkt 29).

Prawdą jest w tym względzie – co podkreślił już Trybunał – że zgodnie z art. 7 ust. 7 decyzji 2011/278 w związku z motywem 15 tej decyzji państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, by dane pozyskane od prowadzących instalacje i wykorzystywane na potrzeby przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji były pełne, spójne i prezentowały najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności (wyrok z dnia 8 września 2016 r., E.ON Kraftwerke, C‑461/15, EU:C:2016:648, pkt 27, 37).

Jednakże, jak wynika w szczególności z samego brzmienia art. 7 ust. 7 i 8 decyzji 2011/278, spoczywający na państwach członkowskich wymóg dokładności wiąże się z koniecznością współpracy prowadzących instalację i z tego tytułu zobowiązuje je także do przestrzegania różnych zobowiązań, w tym w szczególności zobowiązania do przekazywania wyczerpujących, spójnych i możliwie najdokładniejszych danych, a także zobowiązania do dochowania należytej staranności.

W tym stanie rzeczy, jak wskazał rzecznik generalny w pkt 93 i 94 opinii, należy stwierdzić, że rzeczony wymóg dokładności ciąży wspólnie na prowadzących instalacje i państwach członkowskich i że wobec tego nie można uznać – wbrew temu, co twierdzi INEOS – że podmioty te mogą wywodzić z decyzji 2011/278 jakiekolwiek prawo dotyczące dokładności danych przekazanych w celu ustalenia liczby bezpłatnych uprawnień do emisji, na które to prawo mogłyby one powoływać się wobec swego państwa członkowskiego. Wobec tego skuteczne stosowanie tej decyzji nie może w żaden sposób zobowiązywać właściwych władz krajowych do odstąpienia od zasady proceduralnej, takiej jak termin zawity, o którym mowa w postępowaniu głównym, w celu umożliwienia prowadzącemu instalację skorygowania błędnych danych, które podmiot ten sam dostarczył w owym terminie.

(zob. pkt 41, 42, 57, 60, 62, 68; sentencja)