Sprawa C‑525/16

MEO – Serviços de Comunicações e Multimédia SA

przeciwko

Autoridade da Concorrência

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Concorrência, Regulação e Supervisão)

Odesłanie prejudycjalne – Konkurencja – Nadużycie pozycji dominującej – Artykuł 102 akapit drugi lit. c) TFUE – Pojęcie „niekorzystnych warunków konkurencji” – Ceny dyskryminujące na rynku niższego szczebla – Organizacja zarządzania prawami pokrewnymi prawom autorskim – Opłata uiszczana przez krajowych dostawców płatnej usługi transmisji sygnału telewizyjnego i jego treści

Streszczenie – wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r.

Pozycja dominująca – Nadużycie – Pojęcie „niekorzystnych warunków konkurencji” – Ceny dyskryminujące stosowane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą, w stosunku do jego partnerów handlowych na rynku niższego szczebla – Potencjalny skutek polegający na zakłóceniu konkurencji między tymi partnerami – Konieczność przeprowadzenia analizy wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku – Konieczność przedstawienia dowodu na okoliczność rzeczywistego pogorszenia pozycji konkurencyjnej, które można określić pod względem ilościowym – Brak

[art. 102 akapit drugi lit. c) TFUE]

Pojęcie „niekorzystnych warunków konkurencji” w rozumieniu art. 102 akapit drugi lit. c) TFUE należy interpretować w ten sposób, że w wypadku przedsiębiorstwa dominującego, które stosuje ceny dyskryminujące wobec swych partnerów handlowych na rynku niższego szczebla, pojęcie to dotyczy sytuacji, w której wskazane zachowanie przedsiębiorstwa może skutkować zakłóceniem konkurencji między jego partnerami handlowymi. Stwierdzenie takich „niekorzystnych warunków konkurencji” nie wymaga udowodnienia, że doszło do rzeczywistego i wymiernego pogorszenia sytuacji konkurencyjnej, ale powinno opierać się na analizie wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku, które pozwalają uznać, że wskazane zachowanie wywiera wpływ na koszty, zyski lub inne istotne interesy jednego z owych partnerów lub większej ich liczby, wobec czego opisane zachowanie może wywierać wpływ na tę sytuację.

W celu ustalenia, czy dyskryminacja cenowa stosowana przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą w stosunku do jego partnerów handlowych prowadzi do zakłócenia konkurencji na rynku niższego szczebla – jak rzecznik generalny wskazał w istocie w pkt 63 opinii – samo istnienie natychmiastowych niekorzystnych skutków dla podmiotów gospodarczych, na które nałożono wyższe ceny w porównaniu z cenami stosowanymi wobec ich konkurentów w odniesieniu do równoważnych świadczeń, nie oznacza jednak, że konkurencja została zakłócona lub może zostać zakłócona.

Jedynie w sytuacji, gdy w świetle wszystkich okoliczności danego przypadku zachowanie przedsiębiorstwa zajmującego pozycję dominującą ma na celu doprowadzenie do zakłócenia konkurencji między jego partnerami handlowymi, dyskryminację partnerów handlowych znajdujących się w stosunku konkurencji można bowiem uznać za noszącą znamiona nadużycia. W takiej sytuacji nie można jednak wymagać, aby przedstawiono dodatkowo dowód na okoliczność rzeczywistego pogorszenia pozycji konkurencyjnej każdego partnera handlowego z osobna, które można określić pod względem ilościowym (wyrok z dnia 15 marca 2007 r., British Airways/Komisja, C‑95/04 P, EU:C:2007:166, pkt 145). Wobec tego, jak stwierdził rzecznik generalny w pkt 86 opinii, należy zbadać wszystkie istotne okoliczności, aby ustalić, czy dyskryminacja cenowa powoduje lub może powodować niekorzystne warunki konkurencji w rozumieniu art. 102 akapit drugi lit. c) TFUE.

Co się tyczy kwestii, czy w celu zastosowania art. 102 akapit drugi lit. c) TFUE należy uwzględnić wagę ewentualnych niekorzystnych warunków konkurencji, należy zaznaczyć, że przy ustalaniu, czy doszło do nadużycia pozycji dominującej, nie ma sensu określanie progu odczuwalności (de minimis) (zob. podobnie wyrok z dnia 6 października 2015 r., Post Danmark, C‑23/14, EU:C:2015:651, pkt 73). Jednakże, aby mogło dojść do stworzenia niekorzystnych warunków konkurencji, dyskryminacja cenowa, o której mowa w art. 102 akapit drugi lit. c) TFUE, powinna naruszać interesy podmiotu, który musi ponosić ceny wyższe niż jego konkurenci.

(zob. pkt 26–30, 37; sentencja)