Sprawa C‑350/16 P

Salvatore Aniello Pappalardo i in.

przeciwko

Komisji Europejskiej

Odwołanie – Wspólna polityka rybołówstwa – Odpowiedzialność pozaumowna Unii Europejskiej – Żądanie naprawienia szkody – Rozporządzenie (WE) nr 530/2008 – Środki nadzwyczajne Komisji Europejskiej – Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej – Możliwość powołania się na to naruszenie – Zasada niedyskryminacji – Powaga rzeczy osądzonej

Streszczenie – wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 13 września 2017 r.

1. Postępowanie sądowe–Powaga rzeczy osądzonej–Zakres–Wyrok Trybunału dotyczący ważności aktu Unii–Późniejszy wyrok Trybunału precyzujący dokładny zakres pierwszego wyroku–Poszanowanie powagi rzeczy osądzonej pierwszego wyroku Trybunału

2. Prawo Unii Europejskiej–Zasady–Ochrona uzasadnionych oczekiwań–Przesłanki–Szczegółowe zapewnienia udzielone przez administrację–Pojęcie

3. Prawo Unii Europejskiej–Zasady–Równość traktowania–Obowiązek przestrzegania zasady legalności–Niemożność powołania się na niezgodne z prawem działanie dokonane na rzecz innej osoby

4. Odwołanie–Zarzuty–Elementy uzasadnienia wyroku naruszające prawo Unii–Sentencja oparta na innych podstawach prawnych–Oddalenie

   (art. 256 ust. 1 akapit drugi TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

1.  Na mocy powagi rzeczy osądzonej przysługującej orzeczeniom Trybunału dotyczącym ważności aktu Unii, orzeczenia te mają pełny i całkowity skutek niezależnie od ewentualnych różnic interpretacyjnych, które mogą powodować.

   Zatem nawet gdy ewentualne wątpliwości związane z dokładnym zakresem wyroku Trybunału zostały ostatecznie rozstrzygnięte dopiero dzięki wyjaśnieniom przedstawionym w innym wyroku Trybunału, nie zmienia to faktu, że ów pierwszy wyrok należy uważać za mający od momentu jego wydania zakres doprecyzowany zgodnie z tym drugim wyrokiem.

   Ponadto powaga rzeczy osądzonej dotyczy tylko tych kwestii faktycznych i prawnych, które rzeczywiście lub siłą rzeczy zostały rozstrzygnięte w orzeczeniu sądowym.

   (zob. pkt 34, 35, 37)

2.  Prawo powoływania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje każdej jednostce znajdującej się w sytuacji, w której instytucja Unii, udzielając konkretnych zapewnień, wzbudziła u niej uzasadnione nadzieje. Zapewnieniami takimi są, niezależnie od formy, w jakiej zostały przekazane, dokładne, bezwarunkowe i spójne informacje. Natomiast w braku wspomnianych zapewnień nie można powoływać się na naruszenie owej zasady.

   Jednak nawet przy założeniu, że orzeczenie sądowe może samo w sobie być podstawą uzasadnionych nadziei w rozumieniu tego orzecznictwa, nie można żywić dokładnych oczekiwań co do zakresu orzecznictwa Trybunału na podstawie postanowienia, w którym Sąd umorzył postępowanie na podstawie tego orzecznictwa.

   (zob. pkt 39, 40)

3.  Zasadę równego traktowania należy pogodzić z przestrzeganiem prawa, zgodnie z którym nikt nie może powoływać na swą korzyść niezgodnego z prawem działania dokonanego na rzecz innej osoby.

   (zob. pkt 52)

4.  Jeśli w uzasadnieniu orzeczenia Sądu dopuszczono się naruszenia prawa Unii, lecz sentencję tego wyroku należy uznać za zasadną w świetle innych względów prawnych, to tego rodzaju naruszenie nie może doprowadzić do uchylenia tego orzeczenia oraz należy zastąpić jego uzasadnienie.

   (zob. pkt 57)