Sprawa C‑349/16

T.KUP SAS

przeciwko

Belgische Staat

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg Brussel)

Odesłanie prejudycjalne – Dumping – Rozporządzenie (WE) nr 1472/2006 – Przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chin i Wietnamu – Ważność rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1294/2009 – Procedura przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych – Niezależni importerzy – Kontrola wyrywkowa – Interes Unii Europejskiej

Streszczenie – wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 15 czerwca 2017 r.

1. Pytania prejudycjalne–Ocena ważności–Dopuszczalność–Konieczność dostarczenia Trybunałowi przyczyn uzasadniających potrzebę udzielenia odpowiedzi na pytania prejudycjalne

   [art. 267 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 23; regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 94 lit. c)]

2. Wspólna polityka handlowa–Ochrona przed praktykami dumpingowymi–Procedura przeglądu wygaśnięcia środków–Dochodzenie–Kontrola wyrywkowa–Skład próby–Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji–Kontrola sądowa

   (rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 6 ust. 8, art. 11 ust. 2, 5, art. 17 ust. 1; nr 1294/2002)

3. Wspólna polityka handlowa–Ochrona przed praktykami dumpingowymi–Procedura przeglądu wygaśnięcia środków–Ocena interesu Unii–Konieczność ponownego wyważenia różnych istotnych interesów–Uwzględnienie punktu widzenia zainteresowanych stron–Ciężar dowodu

   (rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 21 ust. 1‑3, 7)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 16–18)

2.  W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 17 ust. 1 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego w przypadku dużej liczby wnioskodawców, eksporterów, importerów, typów produktu lub transakcji dobór próby może być przeprowadzony zgodnie z dwoma alternatywnymi metodami. Postępowanie można bowiem ograniczyć do uzasadnionej liczby stron, produktów lub transakcji, wykorzystując statystycznie reprezentatywne próbki w oparciu o informacje dostępne w momencie ich doboru. Może ono jednak, według uznania instytucji ograniczyć się również do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie.

   Wynika stąd, że jeżeli instytucje Unii zdecydują się na zastosowanie drugiej metody kontroli wyrywkowej, dysponują one pewną swobodą w odniesieniu do prognostycznej oceny w zakresie tego, co mogą racjonalnie wykonać w terminie jaki jest im wyznaczony na prowadzenie postępowania.

   Tymczasem postępowania dotyczące przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych, zgodnie z art. 11 ust. 5 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego, przeprowadza się niezwłocznie i co do zasady kończy w terminie dwunastu miesięcy od dnia wszczęcia przeglądu, przy czym instytucje, zgodnie z art. 6 ust. 8 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego są zobowiązane zbadać w możliwym zakresie pod względem zgodności z rzeczywistością informacje udostępnione przez zainteresowane strony i na podstawie których dokonano ustaleń.

   Należy ponadto przypomnieć, że Trybunał orzekł już, iż instytucje dysponują szerokim zakresem uznania w zakresie doboru próby (zob. podobnie wyrok z dnia 10 września 2015 r.Fliesen-Zentrum Deutschland, C‑687/13, EU:C:2015:573, pkt 93), co oznacza, że sąd Unii w ramach dokonywanej przez niego kontroli powinien ograniczyć się do zbadania, że wybór ten nie jest oparty na niedokładnych ustaleniach faktycznych lub dotknięty oczywistym błędem w ocenie.

   (zob. pkt 27, 30–32)

3.  Należy przypomnieć ponadto, że art. 21 ust. 1 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nakazuje instytucjom Unii, mającym ustalić, czy w interesie Unii jest przyjęcie lub przedłużenie obowiązywania środków antydumpingowych, dokonanie oceny różnych interesów rozpatrywanych łącznie, w tym interesu przemysłu Unii oraz interesu użytkowników i konsumentów, zwracając przy tym szczególną uwagę na potrzebę eliminacji skutków szkodliwego dumpingu zakłócającego handel oraz na przywrócenie efektywnej konkurencji. Takie ustalenie może być dokonane się wyłącznie w przypadku, gdy wszystkim stronom umożliwiono zajęcie stanowiska na podstawie ust. 2 tego artykułu.

   Artykuł 21 ust. 2 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego przewiduje w związku z tym w odniesieniu do różnych stron postępowania, w tym wobec importerów, po pierwsze, prawo wyrażenia stanowiska i przekazania Komisji informacji, a po drugie, prawo udzielenia odpowiedzi w związku z informacjami przedstawionymi przez inne strony. Artykuł 21 ust. 3 tego rozporządzenia przewiduje również prawo wszystkich stron do wystąpienia do Komisji, na określonych warunkach, z wnioskiem o przeprowadzenie posiedzenia wyjaśniającego.

   Badanie interesu Unii w ustanowieniu lub utrzymaniu środka antydumpingowego stanowi zatem ściśle uregulowane na płaszczyźnie proceduralnej działanie, wymagające wyważenia interesów wszystkich stron i dokonania oceny złożonych sytuacji gospodarczych, będącej przedmiotem ograniczonej kontroli sądu Unii.

   Należy jednak przypomnieć w tym zakresie, że o ile instytucje powinny uwzględnić wszystkie wchodzące w grę interesy, gwarantując przy tym stronom możliwość przedstawienia stanowiska, o tyle to do stron należy przedłożenie dowodów na poparcie ich twierdzeń. Artykuł 21 ust. 7 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego przewiduje w związku z tym, że informacje są brane pod uwagę wyłącznie w przypadku, gdy towarzyszą im dowody potwierdzające ich prawdziwość.

   (zob. pkt 42–44, 47)