Sprawa C‑291/16

Schweppes SA

przeciwko

Red Paralela SL
i
Red Paralela BCN SL

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 8 de Barcelona)

Odesłanie prejudycjalne – Zbliżanie ustawodawstw – Znaki towarowe – Dyrektywa 2008/95/WE – Artykuł 7 ust. 1 – Wyczerpanie praw przyznanych przez znak towarowy – Równolegle chronione znaki towarowe – Przeniesienie praw do znaków towarowych w odniesieniu do części terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) – Strategia handlowa wspierająca w sposób zamierzony wizerunek globalnego i jednolitego znaku towarowego po przeniesieniu prawa – Właściciele niezależni, jednak utrzymujący ścisłe relacje handlowe i gospodarcze

Streszczenie – wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 grudnia 2017 r.

1. Pytania prejudycjalne–Właściwość Trybunału–Granice–Właściwość sądu krajowego–Ustalenie i ocena stanu faktycznego sporu–Niezbędność orzeczenia prejudycjalnego oraz znaczenie zadanych pytań–Ocena przez sąd krajowy

   (art. 267 TFUE)

2. Pytania prejudycjalne–Właściwość Trybunału–Granice–Pytania pozbawione w sposób oczywisty znaczenia dla sprawy i pytania hipotetyczne zadane w kontekście wykluczającym użyteczną odpowiedź–Pytania pozbawione związku z przedmiotem sporu przed sądem krajowym–Brak właściwości Trybunału

   (art. 267 TFUE)

3. Zbliżanie ustawodawstw–Znaki towarowe–Dyrektywa 2008/95–Wyczerpanie praw przyznanych przez znak towarowy–Przeniesienie prawa do znaku na osobę trzecią ograniczone do części terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego–Sprzeciw właściciela znaku towarowego w państwie członkowskim przywozu identycznych towarów oznaczonych tym samym znakiem towarowym pochodzących z innego państwa członkowskiego–Niedopuszczalność–Przesłanki

   (art. 36 TFUE; dyrektywa Rady 2008/95, art. 7 ust. 1)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 21, 23)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 24)

3.  Artykuł 7 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, rozpatrywany w świetle art. 36 TFUE, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, aby właściciel krajowego znaku towarowego sprzeciwiał się przywozowi identycznych towarów oznaczonych tym samym znakiem towarowym pochodzących z innego państwa członkowskiego, w którym ten znak towarowy, który należał początkowo do tego samego właściciela, jest odtąd w posiadaniu osoby trzeciej, która nabyła prawa do niego w drodze przeniesienia, w sytuacji gdy po tym przeniesieniu

   –

   właściciel, sam lub koordynując swoją strategię dotyczącą znaku towarowego z tą osobą trzecią, nadal aktywnie i w sposób zamierzony wspiera jednolity i globalny wygląd lub wizerunek znaku towarowego, ustanawiając lub wzmacniając w ten sposób wprowadzenie danych odbiorców w błąd co do pochodzenia handlowego towarów oznaczonych tym znakiem towarowym,

   lub

   –

   istnieją powiązania gospodarcze między właścicielem a wspomnianą osobą trzecią, w tym rozumieniu, że koordynują oni swoje polityki handlowe lub dokonują uzgodnień w celu łącznego kontrolowania używania znaku towarowego, w związku z czym mają możliwość bezpośredniego lub pośredniego określenia towarów, które są oznaczone wspomnianym znakiem towarowym, a także kontrolowania ich jakości.

   Poprzez takie zachowanie, które skutkuje tym, że znak towarowy właściciela nie spełnia już zasadniczej funkcji w sposób niezależny na swoim terytorium, sam właściciel narusza ową funkcję, a nawet ją przeinacza. W konsekwencji nie może się on powołać na konieczność ochrony wspomnianej funkcji w celu sprzeciwienia się przywozowi identycznych towarów oznaczonych tym samym znakiem towarowym pochodzących z innego państwa członkowskiego, w którym ten znak towarowy jest odtąd w posiadaniu wspomnianej osoby trzeciej.

   (zob. pkt 40, 55; sentencja)