Sprawa C‑97/16

José María Pérez Retamero

przeciwko

TNT Express Worldwide Spain S.L. i in.

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 3 de Barcelona)

Odesłanie prejudycjalne – Polityka społeczna – Dyrektywa 2002/15/WE – Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników – Organizacja czasu pracy – Transport drogowy – Pracownik wykonujący czynności związane z przewozem – Kierowca pracujący na własny rachunek – Pojęcie – Niedopuszczalność

Streszczenie – wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 2 marca 2017 r.

Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Granice – Wniosek o wykładnię przepisów prawa Unii, które oczywiście nie mogą znaleźć zastosowania w postępowaniu głównym – Brak możliwości zastosowania dyrektywy 2002/15 w sporze dotyczącym odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę – Niedopuszczalność

(art. 267 TFUE; dyrektywa 2002/15 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1, 3)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 3 de Barcelona (sąd pracy w Barcelonie, Hiszpania) jest niedopuszczalny.

Z utrwalonego orzecznictwa wynika zatem, że odrzucenie wniosku skierowanego przez sąd krajowy może mieć w szczególności miejsce wówczas, gdy oczywiste jest, że prawo Unii nie może znaleźć zastosowania, ani bezpośrednio, ani pośrednio, do okoliczności sprawy (wyrok z dnia 7 lipca 2011 r., Agafiței i in., C‑310/10, EU:C:2011:467, pkt 28).

W tym względzie należy zauważyć, po pierwsze, że z art. 1 dyrektywy 2002/15 wynika, iż jej celem jest ustanowienie minimalnych wymagań w odniesieniu do organizacji czasu pracy w celu poprawy ochrony zdrowia i bezpieczeństwa osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego oraz poprawa bezpieczeństwa drogowego i dostosowanie warunków konkurencji. Po drugie, zgodnie z art. 3 dyrektywy 2002/15 przewidziane w niej definicje zostały ustalone „do celów niniejszej dyrektywy”. Zatem wykładania zdefiniowanych w art. 3 lit. d) i e) tej dyrektywy pojęć „pracownika wykonującego czynności związane z przewozem” i „kierowcy pracującego na własny rachunek” nie może wykraczać poza zakres stosowania wspomnianej dyrektywy.

Należy zaś stwierdzić, że spór w postępowaniu głównym, który ma cechy odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę, dotyczy nie kwestii związanej z organizacją czasu pracy, lecz tego, czy zainteresowaną osobę należy zakwalifikować jako „pracownika wykonującego czynności związane z przewozem”, a zatem pracownika dla celów stosowania krajowego prawa pracy, a w szczególności ustawodawstwa dotyczącego rozwiązania umów o pracę przez pracodawców.

Z tego względu należy stwierdzić, że spór taki jak rozpatrywany w postępowaniu głównym nie jest objęty zakresem stosowania dyrektywy 2002/15 i że w konsekwencji pojęcia zawarte w art. 3 lit. d) i e) tej dyrektywy nie mają zastosowania do tego sporu.

(zob. pkt 23, 25–28, 30; sentencja)