Sprawa T‑583/15

Monster Energy Company

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

„Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego symbol pokoju — Wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego — Niedochowanie terminu do wniesienia skargi do Sądu”

Streszczenie – wyrok Sądu (druga izba) z dnia 8 czerwca 2016 r.

1. Znak towarowy Unii Europejskiej – Procedura – Uzasadnienie decyzji

   (art. 296 TFUE; rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)

2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Przesłanki dopuszczalności – Właściwość sądu Unii – Badanie z urzędu

   (art. 256 TFUE, 263 TFUE)

3. Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Wniesienie po terminie skargi na decyzję izby odwoławczej – Dopuszczenie wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego – Brak

   (art. 263 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 45 akapit drugi)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 33)

2.  Postanowienia art. 256 TFUE i 263 TFUE przewidują, że Sąd kontroluje zgodność z prawem aktów wydawanych przez organy lub jednostki organizacyjne Unii zmierzające do wywołania skutków prawnych wobec osób trzecich, pod warunkiem że dochowane zostaną przesłanki dopuszczalności, zgodnie z którymi skargi muszą w szczególności być wnoszone w terminie dwóch miesięcy – w zależności od przypadku – od opublikowania aktu, od jego doręczenia stronie skarżącej lub, w przypadku braku tego doręczenia, od dnia, w którym strona skarżąca powzięła o nim wiadomość. Dopuszczalność stanowi zaś jeden z elementów oceny skargi należącej do kompetencji sądu, tym bardziej że sąd musi zbadać tę dopuszczalność z urzędu.

   (por. pkt 42)

3.  W sytuacji gdy skarga wnoszona do Sądu na decyzję izby odwoławczej EUIPO może zostać uznana przez sąd za wniesioną po terminie, zastosowanie znajduje nie art. 81 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii dotyczący restitutio in integrum, ale postanowienia, które stosują się do sądu, czyli art. 263 TFUE i art. 45 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zgodnie z którym „upływ terminu nie narusza uprawnień, jeśli strona dowiedzie zaistnienia nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej”.

   Postępowanie sądowe nie dzieli się zresztą od samego początku na dwie części, jak to przewidziano w art. 81 rozporządzenia nr 207/2009, czyli na z jednej strony złożenie skargi, a z drugiej strony wystąpienie z wnioskiem o przywrócenie stanu poprzedniego, co do którego sąd wypowie się odrębnie, aby ocenić dopuszczalność skargi pod względem dochowania terminu do jej wniesienia. Dopuszczalność jest bowiem badana co do zasady w ramach jednego postępowania wszczętego w następstwie wniesienia skargi, i tylko w przypadku gdy przed sądem zostanie podniesiony zarzut niedopuszczalności wymagający od niego orzeczenia w tym względzie bez przeprowadzania oceny co do istoty lub kiedy sąd ten z urzędu rozpatruje bezwzględną przeszkodę procesową, może on rozstrzygnąć kwestię dopuszczalności w drodze odrębnej decyzji, a następnie orzec co do istoty, jeżeli mimo wszystko uzna skargę za dopuszczalną.

   (por. pkt 45, 46)