WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (druga izba)

z dnia 20 stycznia 2016 r.

Alessandro Proia

przeciwko

Komisji Europejskiej

„Służba publiczna — Członek personelu kontraktowego — Wynagrodzenie — Dodatek zagraniczny — Warunki przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego — Zwykłe miejsce zamieszkania przed podjęciem służby — Okres studiów uniwersyteckich, po którym następuje staż i kolejne umowy o pracę w państwie miejsca zatrudnienia — Domniemany zamiar przeniesienia przez zainteresowanego pracownika stałego ośrodka swoich interesów życiowych do państwa miejsca zatrudnienia od początku studiów — Brak”

Przedmiot:

Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której A. Proia żąda stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 25 września 2014 r. w sprawie przyznania mu dodatku zagranicznego na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”).

Orzeczenie:

Stwierdza się nieważność odmownej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 25 września 2014 r. w sprawie przyznania A. Proi dodatku zagranicznego na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej. Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez A. Proię.

Streszczenie

1. Urzędnicy — Wynagrodzenie — Dodatek zagraniczny — Warunki przyznania — Brak zwykłego miejsca zamieszkania lub wykonywania głównej działalności zawodowej w państwie członkowskim zatrudnienia w okresie odniesienia — Pojęcie zwykłego miejsca zamieszkania — Sporadyczna i krótka nieobecność w tym państwie — Okoliczność niemająca wpływu na zwykły charakter miejsca zamieszkania

   [regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a)]

2. Urzędnicy — Wynagrodzenie — Dodatek zagraniczny — Warunki przyznania — Brak zwykłego miejsca zamieszkania lub wykonywania głównej działalności zawodowej w państwie członkowskim zatrudnienia w okresie odniesienia — Okres studiów uniwersyteckich w państwie miejsca zatrudnienia, po którym następuje staż lub zatrudnienie w tym samym państwie — Zamiar przeniesienia przez zainteresowanego stałego ośrodka jego interesów życiowych do tego państwa podczas okresu studiów — Ocena a posteriori w świetle faktów i okoliczności podczas okresu stażu czy zatrudnienia — Wyłączenie

   [regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a)]

1.  Artykuł 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego należy interpretować w ten sposób, że kryterium przyznania dodatku zagranicznego stanowi zwykłe miejsce zamieszkania urzędnika lub pracownika przed rozpoczęciem pełnienia przez niego służby. W tym względzie zwykłe miejsce zamieszkania oznacza miejsce, w którym dany urzędnik lub pracownik ustanowił, z zamiarem nadania mu trwałego charakteru, stały bądź zwykły ośrodek swych interesów życiowych, przy czym dla ustalenia zwykłego miejsca zamieszkania ważne jest uwzględnienie wszystkich składających się nań okoliczności faktycznych, a w szczególności faktycznego miejsca zamieszkania zainteresowanego. Dany urzędnik lub pracownik traci prawo do dodatku zagranicznego wyłącznie wtedy, gdy przez cały okres odniesienia posiadał zwykłe miejsce zamieszkania lub wykonywał główną działalność zawodową w państwie swego zatrudnienia, przy czym nie można uznać, by sporadyczne, krótkotrwałe nieobecności wystarczyły do tego, by miejsce zamieszkania skarżącego w państwie zatrudnienia utraciło charakter zwykłego miejsca zamieszkania.

   (zob. pkt 44, 45)

   Odesłanie

   Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: z dnia 9 marca 2010 r., Tzvetanova/Komisja, F‑33/09, EU:F:2010:18, pkt 39; z dnia 15 marca 2011 r., Mioni/Komisja, F‑28/10, EU:F:2011:23, pkt 22; z dnia 18 czerwca 2015 r., Pondichie/Komisja, F‑50/14, EU:F:2015:62, pkt 34, 35 i przytoczone tam orzecznictwo

2.  Sama okoliczność zamieszkiwania w danym państwie celem ukończenia studiów, z samej definicji tymczasowych, nie pozwala na domniemanie istnienia zamiaru przeniesienia stałego ośrodka swoich interesów życiowych do tego państwa. Jednakże nie jest wykluczone, że pobyt w charakterze studenta stanowi zwykłe zamieszkiwanie w tym samym państwie, pod warunkiem że brany pod uwagę z innymi istotnymi okolicznościami wykazuje istnienie trwałych więzi społecznych i zawodowych danej osoby z rozpatrywanym państwem.

   Tym samym, w wypadku studiów, po których następują staż lub zatrudnienie w tym samym państwie, ciągła obecność zainteresowanego na terytorium tego panstwa może tworzyć domniemanie, które oczywiście może zostać obalone, istnienia zamiaru przeniesienia stałego lub zwykłego ośrodka interesów życiowych, a więc zwykłego miejsca zamieszkania, do tego państwa.

   Jednakże zamiaru przeniesienia przez zainteresowanego stałego ośrodka jego interesów życiowych do tego państwa podczas okresu studiów nie można oceniać a posteriori, w świetle faktów i okoliczności, które zaistniały pod koniec tego okresu studiów. Takie podejście sprowadzałoby się bowiem do pominięcia okoliczności faktycznych charakteryzujących sytuację zainteresowanego podczas samych studiów. Tym samym okoliczność, że zainteresowany miał zwykłe miejsce zamieszkania w państwie swego zatrudnienia podczas okresu stażu czy zatrudnienia, nie pozwala w żaden sposób na wyciągnięcie z mocą wsteczną wniosku o przeniesieniu stałego ośrodka jego interesów życiowych od okresu studiów.

   (zob. pkt 49, 50, 61)

   Odesłanie

   Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: z dnia 4 grudnia 2008 r., Blais/EBC, F‑6/08, EU:F:2008:160, pkt 90; z dnia 9 marca 2010 r., Tzvetanova/Komisja, F‑33/09, EU:F:2010:18, pkt 45; z dnia 15 marca 2011 r., Mioni/Komisja, F‑28/10, EU:F:2011:23, pkt 31, 32; z dnia 18 czerwca 2015 r., Pondichie/Komisja, F‑50/14, EU:F:2015:62, pkt 39