Sprawa C‑365/15

Wortmann KG Internationale Schuhproduktionen

przeciwko

Hauptzollamt Bielefeld

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf)

Odesłanie prejudycjalne – Unia celna i Wspólna taryfa celna – Zwrot należności celnych przywozowych – Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 (kodeks celny) – Artykuł 241 akapit pierwszy tiret pierwsze – Ciążący na państwie członkowskim obowiązek ustanowienia zapłaty odsetek za zwłokę również w braku dochodzenia roszczenia przed sądami krajowymi

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 stycznia 2017 r.

Środki własne Unii Europejskiej – Zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych albo wywozowych – Kwoty zapłacone nienależnie przez podmiot z tytułu należności celnych przywozowych ustalonych w nieważnym rozporządzeniu antydumpingowym – Obowiązek zapłaty podmiotowi mającemu prawo do zwrotu związanych z tym zwrotem odsetek

(rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 241)

Wówczas gdy należności celne przywozowe, włącznie z cłami antydumpingowymi, podlegają zwrotowi z tego względu, że zostały one pobrane z naruszeniem prawa Unii – co winno zostać zweryfikowane przez sąd krajowy – państwa członkowskie są na podstawie prawa Unii zobowiązane względem podmiotów mających prawo do zwrotu do zapłaty związanych z tym zwrotem odsetek, liczonych od dnia zapłaty przez owe podmioty należności celnych podlegających zwrotowi.

W tym względzie należy wskazać, że prawdą jest, iż art. 241 zdanie pierwsze kodeksu celnego stanowi, że dokonanie przez organy celne zwrotu należności celnych przywozowych lub należności wywozowych, jak również odsetek od kredytu lub odsetek za zwłokę, które mogły zostać pobrane przy uiszczaniu tych należności, nie nakłada na te organy obowiązku wypłaty odsetek. Jednakże z samego tego przepisu nie może wynikać, by w sytuacji tego rodzaju co w postępowaniu głównym przepisy krajowe mogły skutecznie przewidywać, że nie należy dokonywać zapłaty odsetek od kwoty zwracanych należności celnych przywozowych za okres od zapłaty tych należności do ich zwrotu. Zarówno z genezy art. 241 kodeksu celnego, jak również z kontekstu tego przepisu wynika bowiem, że nie ma on zastosowania w okolicznościach tego rodzaju co te, które wystąpiły w postępowaniu głównym.

W tym względzie należy również przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału do organów krajowych należy wyciągnięcie konsekwencji w ich porządku prawnym z uchylenia lub stwierdzenia nieważności rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe, gdy skutkowałoby tym, że cła antydumpingowe zapłacone na podstawie danego rozporządzenia nie byłyby prawnie należne w rozumieniu art. 236 ust. 1 kodeksu celnego i powinny co do zasady zostać zwrócone przez organy celne zgodnie z tym przepisem, jeżeli przesłanki, którym podlega taki zwrot – w tym przesłanka wskazana w art. 236 ust. 2 tego kodeksu – zostały spełnione (zob. podobnie wyroki: z dnia 27 września 2007 r., Ikea Wholesale, C‑351/04, EU:C:2007:547, pkt 67; i z dnia 18 marca 2010 r., Trubowest Handel i Makarov/Rada i Komisja, C‑419/08 P, EU:C:2010:147, pkt 25).

(zob. pkt 24–26, 34, 39; sentencja)