Sprawa C‑332/15

Postępowanie karne

przeciwko

Giuseppemu Astonemu

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Treviso)

„Odesłanie prejudycjalne — Wspólny system podatku od wartości dodanej — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuły 167, 168, 178–182, 193, 206, 242, 244, 250, 252 i 273 — Prawo do odliczenia podatku VAT — Podstawowe wymagania — Wymogi formalne — Termin zawity — Przepisy krajowe wykluczające prawo do odliczenia w wypadku nieprzestrzegania większości wymogów formalnych — Przestępstwo skarbowe”

Streszczenie – wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 28 lipca 2016 r.

1. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Podstawa – Właściwość sądu krajowego – Wykładnia prawa krajowego – Niezbędność orzeczenia prejudycjalnego oraz znaczenie zadanych pytań – Ocena przez sąd krajowy

   (art. 267 TFUE)

2. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Odliczenie podatku naliczonego – Uregulowanie krajowe ustanawiające termin zawity na składanie wniosków – Dopuszczalność – Przesłanki – Poszanowanie zasad równoważności i skuteczności

   (dyrektywa Rady 2006/112, art. 167, 168, 178, art. 179 akapit pierwszy, art. 180, 182)

3. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Odliczenie podatku naliczonego – Uregulowanie krajowe wykluczające prawo do odliczenia w wypadku nieprzestrzegania w oszukańczy sposób wymogów formalnych dotyczących tego prawa – Dopuszczalność – Naruszenie zasady neutralności podatkowej – Brak

   (dyrektywa Rady 2006/112, art. 168, 178, 179, 193, 206, 242, 244, 250, 252, 273)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 24)

2.  Artykuły 167, 168, 178, art. 179 akapit pierwszy oraz art. 180 i 182 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że przepisy te nie stoją na przeszkodzie przepisom krajowym przewidującym termin zawity na wykonanie prawa do odliczenia o ile zapewnione jest poszanowanie zasad równoważności i skuteczności, czego ustalenie należy do sądu krajowego.

   (por. pkt 39; pkt 1 sentencji)

3.  Artykuły 168, 178, 179, 193, 206, 242, 244, 250, 252 i 273 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, należy interpretować w ten sposób, że przepisy te nie stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, które pozwalają organom podatkowym odmówić podatnikowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) w wypadku stwierdzenia, że uchybił on w oszukańczy sposób większości spoczywających na nim obowiązków formalnych, warunkujących możliwość skorzystania z tego prawa.

   W szczególności brak złożenia deklaracji podatku VAT, podobnie jak brak prowadzenia rachunkowości, która umożliwiłaby stosowanie podatku VAT i jego kontrolę przez organy podatkowe, oraz brak rejestracji wystawionych i uiszczonych faktur mogą uniemożliwić prawidłowe pobranie podatku i w konsekwencji zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu wspólnego systemu podatku VAT. W konsekwencji prawo Unii nie zabrania państwom członkowskim uznawać, że uchybienia takie stanowią oszustwo podatkowe, i odmawiać w takich wypadkach korzyści w postaci prawa do odliczenia. W tym względzie, odmowa prawa do odliczenia w okolicznościach świadczących o istnieniu oszustwa podatkowego popełnionego przez podatnika pragnącego skorzystać z tego prawa nie może być uznana za sprzeczną z zasadą neutralności podatkowej, albowiem nie może na nią skutecznie powoływać się podatnik, który umyślnie uczestniczył w oszustwie podatkowym i naraził na niebezpieczeństwo funkcjonowanie wspólnego systemu podatku VAT.

   (por. pkt 56, 58, 59; pkt 2 sentencji)