Sprawy połączone C‑247/15 P, C‑253/15 P i C‑259/15 P

Maxcom Ltd i in.

przeciwko

Chin Haur Indonesia PT

Odwołanie – Dumping – Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 501/2013 – Przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji – Rozszerzenie na ten przywóz ostatecznego cła antydumpingowego wprowadzonego na przywóz rowerów pochodzących z Chin – Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 – Artykuł 13 – Obejście – Artykuł 18 – Brak współpracy – Dowód – Łańcuch zgodnych poszlak

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 26 stycznia 2017 r.

1. Odwołanie–Zarzuty–Błędna ocena okoliczności faktycznych i dowodów–Niedopuszczalność–Kontrola przez Trybunał oceny okoliczności faktycznych i dowodów–Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia–Naruszenie zasad mających zastosowanie w odniesieniu do dowodów–Dopuszczalność

   (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

2. Wspólna polityka handlowa–Ochrona przed praktykami dumpingowymi–Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji–Kontrola sądowa–Granice

3. Wspólna polityka handlowa–Ochrona przed praktykami dumpingowymi–Obejście–Ustalenie obejścia–Ciężar dowodu–Ustalenie istnienia obejścia na podstawie zbioru poszlak–Dopuszczalność

   (rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 13 ust. 18)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 50, 51)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 54)

3.  Na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, ciężar dowodu zaistnienia obejścia środków antydumpingowych ciąży na instytucjach Unii. Ponadto z brzmienia i systematyki owego art. 13 wynika, że w celu wykazania wystąpienia praktyki obchodzenia instytucje te powinny dokonać ogólnej analizy w odniesieniu do całego państwa trzeciego objętego dochodzeniem dotyczącym obchodzenia. Natomiast nie należy do nich, w celu wykazania takiego obchodzenia, dokonywanie analizy sytuacji każdego indywidualnego producenta eksportującego, gdyż analiza ta powinna być dokonana przez tychże producentów eksportujących w ramach wniosków złożonych zgodnie z art. 13 ust. 4 tego rozporządzenia. Zatem zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego twierdzenie o występowaniu obchodzenia środków antydumpingowych jest wykazane przez instytucje Unii dla całego odnośnego państwa trzeciego, a do każdego indywidualnego producenta eksportującego należy wykazanie, że jego szczególna sytuacja uzasadnia przyznanie zwolnienia na podstawie art. 13 ust. 4 tego rozporządzenia.

   Jeżeli chodzi o wymagany standard dowodu w celu wykazania występowania obchodzenia w sytuacji niedostatecznej współpracy lub braku współpracy ze strony części producentów eksportujących, żaden przepis przywołanego rozporządzenia nie przyznaje Komisji, w ramach dochodzenia w sprawie występowania obchodzenia, uprawnienia pozwalającego zobowiązać producentów lub eksporterów, których dotyczy skarga, do udziału w dochodzeniu lub przekazania informacji. Komisja jest zatem uzależniona od dobrowolnej współpracy zainteresowanych stron w celu uzyskania przez nią niezbędnych jej informacji. Z tego powodu prawodawca Unii przewidział w art. 18 ust. 1 owego rozporządzenia, że jeżeli zainteresowana strona odmawia dostępu lub w inny sposób nie zapewnia niezbędnych informacji albo znacznie utrudnia postępowanie, ustalenia tymczasowe lub ostateczne, pozytywne bądź negatywne, mogą zostać dokonane w oparciu o dostępne fakty. Ponadto art. 18 ust. 6 tego rozporządzenia stanowi, że jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje częściowo, uniemożliwiając ujawnienie istotnych informacji, wynik może być dla strony mniej korzystny, niż gdyby współpracowała.

   W sytuacji charakteryzującej się całkowitym brakiem współpracy producentów eksportujących Trybunał orzekł, że z art. 18 omawianego rozporządzenia wynika, że prawodawca Unii nie zamierzał ustanawiać domniemania prawnego pozwalającego wywieść bezpośrednio z braku współpracy zainteresowanych stron istnienie obejścia, a tym samym zwalniającego instytucje Unii z wymogu dostarczenia dowodu. Jednakże z uwagi na możliwość dokonania ustaleń, nawet ostatecznych, w oparciu o dostępne fakty oraz traktowania strony, która nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo, w sposób mniej korzystny niż w przypadku, gdyby strona ta współpracowała, oczywiste jest również, że instytucje Unii są uprawnione do oparcia się na zbiorze zgodnych poszlak, pozwalających na stwierdzenie istnienia obejścia środków antydumpingowych w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009. Każde inne rozwiązanie groziłoby osłabieniem skuteczności środków obrony handlowej Unii za każdym razem, gdy instytucje Unii spotykałyby się z odmową współpracy w ramach dochodzenia zmierzającego do ustalenia zaistnienia obejścia środków antydumpingowych.

   Gdy brak współpracy nie dotyczy ogółu, lecz jedynie części producentów eksportujących, treść art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie sprzeciwia się temu, aby instytucje Unii stwierdziły występowanie obchodzenia środków antydumpingowych, opierając się na zbiorze zgodnych poszlak, w sytuacji gdy producenci eksportujący stanowiący znaczącą część przywozu produktu objętego postępowaniem do Unii nie współpracowali lub współpracowali w niedostatecznym zakresie w dochodzeniu. Zresztą konieczność zagwarantowania skuteczności środków ochrony handlowej uzasadnia również w takich okolicznościach, że rzeczone instytucje są uprawnione do oparcia się na zbiorze zgodnych poszlak, aby stwierdzić istnienie obejścia środków antydumpingowych w rozumieniu tego przepisu.

   O ile instytucje Unii są upoważnione do oparcia się na takim zbiorze zgodnych poszlak, o tyle jednak, zgodnie z art. 13 ust. 1 i 3 owego rozporządzenia, poszlaki te mają zmierzać do wykazania, że spełnione są cztery przesłanki, o których mowa w tym przepisie. Jeśli chodzi zatem o drugą z tych przesłanek, a mianowicie że zmiana struktury handlu pomiędzy państwem trzecim a Unią lub między poszczególnymi przedsiębiorcami w kraju, którego dotyczy środek, a Unią winna wynikać z praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia poza nałożonym cłem, instytucje te powinny dysponować elementami mogącymi służyć wykazaniu, że zmiana struktury handlu wynika z takich praktyk, procesów lub prac.

   (zob. pkt 56, 57, 59–62, 64–67)