Sprawa C‑207/15 P

Nissan Jidosha KK

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

„Odwołanie — Znak towarowy Unii Europejskiej — Graficzny znak towarowy zawierający element „CVTC” — Wnioski o przedłużenie rejestracji złożone w odniesieniu do części towarów lub usług, dla których znak jest zarejestrowany — Dodatkowy termin — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Artykuł 47 — Zasada pewności prawa”

Streszczenie – wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 czerwca 2016 r.

1. Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Teksty wielojęzyczne – Rozbieżności pomiędzy różnymi wersjami językowymi – Uwzględnienie ogólnej systematyki i celu danego uregulowania

2. Znak towarowy Unii Europejskiej – Czas trwania, przedłużenie rejestracji, zmiana i podział znaku towarowego – Przedłużenie rejestracji znaku towarowego – Termin – Złożenie wniosku o częściowe przedłużenie i opłata związanych z tym opłat w okresie początkowym – Uzupełnienie wniosku w okresie karencji – Dopuszczalność

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 46, art. 47 ust. 2–5)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 43)

2.  Sąd naruszył prawo, orzekając, iż art. 47 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej oraz zasada pewności prawa stoją na przeszkodzie temu, by wniosek o przedłużenie rejestracji dotyczący określonych klas towarów lub usług, dla których unijny znak towarowy jest zarejestrowany, mógł zostać złożony w dodatkowym terminie, jeżeli już wcześniej wystąpiono z wnioskiem o przedłużenie rejestracji dotyczącym innych klas towarów lub usług objętych tą rejestracją w terminie, o którym mowa w pierwszym zdaniu tego przepisu.

   Zgodnie z art. 47 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 we francuskiej wersji językowej, poddanej analizie przez Sąd w zaskarżonym wyroku, „[l]a demande de renouvellement est à présenter dans un délai de six mois expirant le dernier jour du mois au cours duquel la période de protection prend fin. Les taxes doivent également être acquittées dans ce délai. Les taxes doivent également être acquittées dans ce délai. À défaut, la demande peut encore être présentée et les taxes acquittées dans un délai supplémentaire de six mois prenant cours le lendemain du jour visé dans la première phrase, sous réserve du paiement d’une surtaxe au cours dudit délai supplémentaire” (wniosek o przedłużenie składa się w terminie sześciu miesięcy upływającym ostatniego dnia miesiąca, w którym kończy się ochrona. Opłaty uiszcza się także w tym terminie. W braku powyższego wniosek może być złożony i opłaty uiszczone również w terminie następnych sześciu miesięcy, następujących po dniu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, pod warunkiem uiszczenia dodatkowej opłaty w tym dodatkowym terminie).

   Należy stwierdzić jednak, że niektóre wersje językowe art. 47 ust. 3 zdanie trzecie rozporządzenia nr 207/2009 różnią się od tekstu przywołanego w punkcie powyżej tym, że nie zawierają zwrotu „w braku powyższego”, na którym Sąd oparł się w pkt 38 zaskarżonego wyroku, ani żadnego innego podobnego mu określenia.

   W każdym razie nie można w sposób wyraźny i jednoznaczny wywodzić ze zwrotu „à défaut” zawartego we francuskiej wersji językowej omawianego przepisu, że z wnioskiem o przedłużenie rejestracji unijnego znaku towarowego można wystąpić w dodatkowym terminie jedynie w drodze wyjątku, jeżeli żaden inny tego rodzaju wniosek nie zostanie złożony wcześniej.

   Przeciwnie, brzmienie art. 47 ust. 3 zdanie trzecie rozporządzenia nr 207/2009 we wszystkich wersjach językowych przytoczonych powyżej sugeruje, że prawodawca Unii uzależnił złożenie wniosku o przedłużenie rejestracji unijnego znaku towarowego w dodatkowym terminie jedynie od uiszczenia dodatkowej opłaty, która stanowi jedyny element pozwalający rozróżnić wniosek o przedłużenie rejestracji złożony w takich okolicznościach od wniosku przedstawionego w początkowym terminie sześciu miesięcy.

   Ponadto wykładni tej nie podważa ogólna systematyka art. 47 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.

   Warto zauważyć w tym względzie, że w szczególności zgodnie z art. 47 ust. 4 tego rozporządzenia, jeżeli wniosek o przedłużenie rejestracji został złożony tylko w odniesieniu do części towarów lub usług, dla których unijny znak towarowy jest zarejestrowany, rejestrację przedłuża się jedynie dla tych towarów i usług, natomiast art. 47 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia przewiduje, że przedłużenie staje się skuteczne następnego dnia po wygaśnięciu obowiązującej rejestracji danego znaku i że wpisuje się je do rejestru.

   Należy stwierdzić, że z przepisów tych nie wynika, by w terminach określonych w art. 47 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 zakazane było rozłożone w czasie składanie wniosków o przedłużenie rejestracji w odniesieniu do poszczególnych klas towarów lub usług.

   Co więcej, cele, których realizacji służy rozporządzenie nr 207/2009, potwierdzają wykładnię, zgodnie z którą należy dopuścić wspomniane wnioski o przedłużenie, pod warunkiem że zostaną złożone przed upływem terminu dodatkowego.

   W tym zakresie trzeba zwrócić uwagę, że przewidując możliwość ciągłego wnoszenia o przedłużenie rejestracji unijnego znaku towarowego w okresach dziesięcioletnich i przewidując w tym kontekście dwa następujące po sobie terminy, w których można wystąpić o takie przedłużenie zgodnie z art. 46 i 47 rozporządzenia nr 207/2009, rozporządzenie to ma na celu ułatwienie, zważywszy na doniosłość ekonomiczną ochrony przysługującej z tytułu unijnych znaków towarowych, zachowania przez właścicieli tych znaków ich praw wyłącznych.

   W tym względzie podkreślenia wymaga, że jak wynika z komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 24 maja 2011 r., zatytułowanego „Jednolity rynek w obszarze praw własności intelektualnej – Wspieranie kreatywności i innowacji celem zapewnienia wzrostu gospodarczego, atrakcyjnych miejsc pracy oraz wysokiej jakości produktów i usług w Europie” [COM(2011) 287 wersja ostateczna] (s. 7), ochrona wartości znaków towarowych stymuluje inwestycje w jakość produktów i usług, w szczególności w sektorach, które są w dużym stopniu uzależnione od wizerunku znaku i lojalności konsumentów.

   Realizacja tego celu w ramach rozporządzenia nr 207/2009 znajduje także swe potwierdzenie w fakcie, że zgodnie z art. 47 ust. 2 tego rozporządzenia EUIPO musi w odpowiednim czasie powiadomić o wygaśnięciu właściciela unijnego znaku towarowego oraz każdą inną osobę posiadającą wpisane do rejestru prawo w odniesieniu do unijnego znaku towarowego. Z drugiej strony na mocy art. 81 wspomnianego rozporządzenia właściciel unijnego znaku towarowego, który mimo zachowania należytej staranności wymaganej przez okoliczności nie był w stanie dotrzymać terminu względem EUIPO może mieć przywrócone swoje prawa, jeżeli wystąpi z właściwym wnioskiem w terminie maksymalnie jednego roku od upływu niedotrzymanego terminu.

   (por. pkt 44, 45, 47–55, 58)