Sprawa C‑96/15

Saint Louis Sucre

przeciwko

Directeur général des douanes et droits indirects

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal de grande instance de Nanterre)

„Odesłanie prejudycjalne — Rolnictwo — Cukier — Opłaty produkcyjne — Prawo do zwrotu — Cukier składowany niewywieziony — Bezpodstawne wzbogacenie — Swoboda prowadzenia działalności gospodarczej — Metoda obliczania”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 czerwca 2016 r.

1. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Granice – Właściwość sądu krajowego – Niezbędność orzeczenia prejudycjalnego oraz znaczenie zadanych pytań – Ocena przez sąd krajowy

   (art. 267 TFUE)

2. Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Cukier – Opłaty produkcyjne – Obliczanie nadwyżki przeznaczonej na wywóz – Uwzględnienie ilości cukru znajdujących się w składach, które nie były przedmiotem wywozu na koniec roku gospodarczego 2005/2006 – Nieprzedłużenie systemu opłat produkcyjnych po zakończeniu tego roku gospodarczego – Brak wpływu

   (art. 40–43 TFUE; rozporządzenia Rady: nr 1260/2001, motyw 15, art. 15 ust. 2, 3, 8; nr 318/2006; nr 1360/2013; rozporządzenie Komisji nr 314/2002, zmienione rozporządzeniem nr 1140/2003, art. 6 ust. 4)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 34)

2.  Artykuł 15 ust. 2 i 8 rozporządzenia nr 1260/2001 w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru należy interpretować w ten sposób, że nie przyznaje on producentowi cukru prawa do zwrotu opłat produkcyjnych uiszczonych od ilości objętego kwotami A i B cukru, które były jeszcze składowane w dniu 30 czerwca 2006 r., wobec faktu, że system opłat produkcyjnych nie został odnowiony po tej dacie rozporządzeniem nr 318/2006 w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru.

   Wyłączenie zatem przy obliczaniu nadwyżki przeznaczonej na wywóz dla lat gospodarczych od 2001/2002 do 2005/2006 ilości cukru, izoglukozy i syropu inulinowego znajdujących się w składach na koniec roku gospodarczego 2005/2006 byłoby niezgodne zarówno z art. 6 ust. 4 rozporządzenia nr 314/2002 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania systemu kwot w sektorze cukru, zmienionego rozporządzeniem nr 1140/2003, który wyraźnie ustanawia uwzględnienie tych ilości znajdujących się w składach, jak i z art. 15 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1260/2001 odnoszącym się także do nadwyżki przeznaczonej na wywóz, która nie była przedmiotem wywozu, która to nadwyżka niewątpliwie obejmuje, jak wynika w szczególności z motywu 15 rozporządzenia nr 1260/2001 ilości znajdujące się na rynku po zakończeniu danego roku gospodarczego, takie jak znajdujące się w składach. Ponadto odniesienia do przewidywalnej całkowitej straty, nawet po dokonaniu dostosowania przewidzianego w art. 15 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 1260/2001 w odniesieniu do lat gospodarczych od 2001/2002 do 2005/2006, oznaczają, że strata mogła nie zostać jeszcze poniesiona w całości. W tym względzie nie można stwierdzić, iż Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, dopuściła się nadużycia władzy lub oczywistego przekroczenia przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych w dziedzinie wspólnej polityki rolnej, na podstawie art. 40–43 TFUE, gdy postanowiła, że w odniesieniu do roku gospodarczego 2005/2006 w kontekście finansowania wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru nadwyżka przeznaczona na wywóz istniejąca po zakończeniu tego roku gospodarczego zostanie uwzględniona i musi być do niej włączona ilość cukru znajdująca się w składach na koniec roku gospodarczego.

   W tych okolicznościach brak jest jakiegokolwiek elementu, który mógłby wpływać na ważność rozporządzenia nr 1360/2013 ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na lata gospodarcze 2001/2002, 2002/2003, 2003/2004, 2004/2005 i 2005/2006, współczynnik wymagany do obliczenia dodatkowej opłaty na lata gospodarcze 2001/2002 i 2004/2005 oraz kwoty do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków w związku z różnicą między maksymalną opłatą a opłatami do pobrania w odniesieniu do lat gospodarczych 2002/2003, 2003/2004 i 2005/2006.

   (por. pkt 44, 45, 52, 54, 56; pkt 1; pkt 2 sentencji)