Sprawa T‑567/14

Group OOD

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

„Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego GROUP Company TOURISM & TRAVEL — Wcześniejsze niezarejestrowane graficzne krajowe znaki towarowe GROUP Company TOURISM & TRAVEL — Względna podstawa odmowy rejestracji — Stosowanie prawa krajowego — Artykuł 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Dowody wykazujące treść prawa krajowego — Zasada 19 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 2868/95 — Nieuwzględnienie dowodów przedstawionych przed izbą odwoławczą — Uznanie przysługujące izbie odwoławczej — Artykuł 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009”

Streszczenie – wyrok Sądu (czwarta izba) z dnia 29 czerwca 2016 r.

1. Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Zgodność z prawem decyzji izby odwoławczej – Uwzględnienie do celów interpretacji prawa krajowego niepodnoszonych przed Urzędem argumentów wywodzonych z ustawodawstwa lub z orzecznictwa krajowego – Dopuszczalność – Granice

   [rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 4, art. 65; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 19 ust. 2 lit. d)]

2. Znak towarowy Unii Europejskiej – Definicja i uzyskanie unijnego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie handlowym – Przesłanki – Wykładnia w świetle prawa Unii – Ocena w świetle kryteriów ustanowionych przez prawo krajowe, któremu podlega oznaczenie, na które się powołano

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 4)

3. Znak towarowy Unii Europejskiej – Definicja i uzyskanie unijnego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie handlowym – Oznaczenie uprawniające właściciela do zakazania używania późniejszego znaku towarowego – Ciężar dowodu

   [rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 4 lit. b); rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 19 ust. 2 lit. d)]

4. Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów Urzędu – Badanie przez izbę odwoławczą – Zakres – Okoliczności faktyczne i dowody nieprzedstawione na poparcie sprzeciwu w wyznaczonym w tym celu terminie – Uwzględnienie – Uznanie przysługujące izbie odwoławczej

   [rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 4, art. 76 ust. 2; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 19 ust. 2 lit. d), zasada 50 ust. 1 akapit trzeci]

5. Znak towarowy Unii Europejskiej – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Fakty, dowody i argumenty przedstawione na poparcie sprzeciwu – Dowód uzyskania, ważności i zakresu ochrony prawa wcześniejszego, o którym mowa w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 – Dowody mające wykazać treść właściwego prawa krajowego – Cel – Brak konieczności przedstawienia tekstu ustawodawstwa pochodzącego z oficjalnego źródła

   [rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 4; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 19 ust. 2 lit. d)]

6. Znak towarowy Unii Europejskiej – Definicja i uzyskanie unijnego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie handlowym – Przesłanki – Ocena w świetle kryteriów ustanowionych przez prawo krajowe, któremu podlega oznaczenie, na które się powołano – Ocena w świetle prawa krajowego – Zakres

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 4)

1.  Skarga do Sądu ma na celu kontrolę zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej w rozumieniu art. 65 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej. Zadaniem Sądu nie jest zatem ponowne badanie stanu faktycznego w świetle dowodów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed nim.

   Prawdą jest, że ani stronom, ani samemu Sądowi nie można zakazać przy interpretowaniu prawa krajowego, do którego odsyła prawo Unii Europejskiej, szukania inspiracji w argumentach wywodzonych z z krajowego ustawodawstwa, orzecznictwa i doktryny, jeżeli nie chodzi o skierowany przeciwko izbie odwoławczej zarzut, że nie uwzględniła konkretnych okoliczności faktycznych wskazanych w wyroku krajowym, a jedynie o przywołanie orzeczeń lub doktryny na poparcie zarzutu dotyczącego niewłaściwego zastosowania przez Izbę Odwoławczą przepisu prawa krajowego.

   Niemniej jednak w ramach sprzeciwu opartego na istnieniu prawa wcześniejszego w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 dokumenty zawierające krajowe przepisy prawne nie są dowodami opartymi na ustawodawstwach krajowych, które mogą zainspirować Sąd przy interpretowaniu prawa krajowego, a stanowią dowody mające na celu wykazanie treści właściwego prawa krajowego w rozumieniu zasady 19 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. W zakresie, w jakim dokumenty te nie zostały przedstawione przez skarżącego w toku postępowania administracyjnego przed Urzędem, należy uznać je za niedopuszczalne.

   (por. pkt 19–21)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 26–28)

3.  Do celów stosowania postanowień art. 8 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej należy uwzględnić w szczególności przywołane uregulowanie krajowe i orzeczenia sądowe wydane w odnośnym państwie członkowskim. Na tej podstawie wnoszący sprzeciw powinien wykazać, że dane oznaczenie jest objęte zakresem stosowania przywołanych przepisów danego państwa członkowskiego i że przepisy te przyznają mu prawo do zakazania używania późniejszego znaku towarowego.

   Ponadto zasada 19 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego nakłada na wnoszącego sprzeciw ciężar przedstawienia Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej nie tylko danych wykazujących, że spełnia on przesłanki wymagane zgodnie z ustawodawstwem krajowym, o którego zastosowanie wnosi, do umożliwienia mu sprzeciwienia się wobec rejestracji unijnego znaku towarowego z uwagi na wcześniejsze prawo, lecz również danych określających treść tego ustawodawstwa. W konsekwencji wobec nieprzedstawienia przez strony żadnych twierdzeń ani żadnych dowodów na wspomnianą powyżej okoliczność, Urząd nie ma obowiązku ustalenia z urzędu danych dotyczących właściwego prawa krajowego.

   (por. pkt 29, 33, 34)

4.  W kontekście sprzeciwu opartego na istnieniu prawa wcześniejszego w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej zasada 19 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego nie wymienia w sposób precyzyjny i wyczerpujący dokumentów, jakie należy przedstawić na poparcie takiego sprzeciwu. W rezultacie w zakresie, w jakim zasada 19 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 2868/95 wspomina jedynie o obowiązku przedstawienia dowodu uzyskania, ważności i zakresu ochrony prawa wcześniejszego w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, nie zawierając żadnego doprecyzowania w tym względzie, wnoszący sprzeciw nie musi wiedzieć, jakie dokładnie dokumenty powinien przedstawić na poparcie swojego sprzeciwu. W tych okolicznościach uprawnienia dyskrecjonalne izby odwoławczej w zakresie możliwości uwzględnienia okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych z opóźnieniem przyznane jej w art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 nie muszą być wykonywane w sposób restrykcyjny.

   Izba odwoławcza, która nie korzysta, nawet w sposób restrykcyjny, z przysługujących jej przecież uprawnień dyskrecjonalnych i w ten sposób uzasadnia odmowę uwzględnienia przedłożonych jej odesłań do właściwego prawa krajowego, narusza zatem art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 oraz zasadę 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia nr 2868/95.

   (por. pkt 53, 55, 56, 59, 61)

5.  W kontekście sprzeciwu opartego na istnieniu prawa wcześniejszego w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej zasada 19 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego nie wymienia w sposób precyzyjny i wyczerpujący dowodów mogących wykazać istnienie, ważność i zakres ochrony prawa wcześniejszego w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, jakie wnoszący sprzeciw, który powołuje się na takie prawo, powinien przedłożyć Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej. W rezultacie właściwe ustawodawstwo krajowe może zostać uznane za jeden z elementów stanowiących dowód na okoliczność uzyskania, ważności i zakresu ochrony prawa wcześniejszego w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009.

   Niemniej jednak ani rozporządzenia nr 207/2009 i nr 2868/95, ani orzecznictwo nie wskazują sposobu, w jaki należy dowieść treści ustawodawstwa krajowego. W tym względzie wymagane od wnoszącego sprzeciw informacje na temat prawa krajowego muszą pozwolić Urzędowi na prawidłowe i jednoznaczne określenie właściwego prawa. Owe informacje dotyczące właściwego ustawodawstwa muszą umożliwić Urzędowi zrozumienie i zastosowanie treści danych przepisów, przesłanek uzyskania ochrony oraz jej zakresu, a zgłaszającemu skorzystanie z przysługującego mu prawa do obrony.

   Do osiągnięcia tych celów nie jest zaś koniczne, by tekst ustawodawstwa pochodził z oficjalnego źródła.

   (por. pkt 58, 69, 70)

6.  Do właściwych instancji Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej należy dokonanie oceny znaczenia i zakresu przedstawionych przez wnoszącego sprzeciw szczegółowych danych celem ustalenia treści normy prawa krajowego, na którą się powołuje. Skoro zastosowanie prawa krajowego może doprowadzić do ustalenia istnienia podstawy odmowy rejestracji w charakterze unijnego znaku towarowego, wydaje się konieczne, by Urząd mógł przed uwzględnieniem sprzeciwu wobec rejestracji takiego znaku zweryfikować znaczenie dla sprawy informacji przedstawionych przez wnoszącego sprzeciw w wykonaniu ciążącego na nim obowiązku przedstawienia dowodu na okoliczność treści tego prawa krajowego.

   I tak, w okolicznościach, w których Urząd jest zmuszony wziąć pod uwagę między innymi prawo krajowe państwa członkowskiego, gdzie podlega ochronie prawo wcześniejsze, na którym oparty jest sprzeciw, Urząd jest obowiązany z urzędu zasięgać informacji dotyczących prawa krajowego obowiązującego w zainteresowanym państwie członkowskim w sposób, który uzna za właściwy w tym celu, jeżeli informacje takie są niezbędne dla oceny przesłanek stosowania rozpatrywanej podstawy odmowy rejestracji, a zwłaszcza prawdziwości powoływanych okoliczności faktycznych lub mocy dowodowej przedłożonych dokumentów. Powyższy obowiązek zasięgnięcia w razie potrzeby z urzędu informacji o prawie krajowym ciąży na Urzędzie, gdy dysponuje on już wskazaniami dotyczącymi prawa krajowego – albo w postaci twierdzeń co do jego treści, albo w postaci dowodów, które przedstawiono na rozprawie i na których moc dowodową się powołano.

   W tym względzie Urząd powinien wykorzystać wszelkie środki dostępne w ramach przysługującego mu uprawnienia do dokonania weryfikacji, tak aby zasięgnąć informacji na temat właściwego prawa krajowego i przeprowadzić pogłębione badanie w przedmiocie treści i zakresu przepisów przywołanego prawa krajowego pod kątem argumentów wysuniętych przez wnoszącego sprzeciw, i to albo z urzędu, albo poprzez wezwanie wnoszącego sprzeciw do potwierdzenia przedłożonych Urzędowi informacji.

   (por. pkt 77–79, 82)