Sprawa C‑528/14

X

przeciwko

Staatssecretaris van Finaciën

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden)

„Odesłanie prejudycjalne — Wspólna taryfa celna — Rozporządzenie (WE) nr 1186/2009 — Artykuł 3 — Zwolnienie z należności celnych przywozowych — Mienie osobiste — Przeniesienie miejsca zamieszkania z państwa trzeciego do państwa członkowskiego — Pojęcie „zwykłego miejsce zamieszkania” — Brak możliwości jednoczesnego posiadania zwykłego miejsca zamieszkania w państwie członkowskim i w państwie trzecim — Kryteria określenia zwykłego miejsca zamieszkania”

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 kwietnia 2016 r.

1. Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Metody – Wykładnia literalna, systemowa i celowościowa

2. Unia celna – Wspólna taryfa celna – Zwolnienie z należności celnych przywozowych – Mienie osobiste przywożone przez osoby fizyczne przenoszące swoje zwykłe miejsce zamieszkania na obszar celny Unii – Brak możliwości jednoczesnego posiadania zwykłego miejsca zamieszkania w państwie członkowskim i w państwie trzecim

   (rozporządzenie Rady nr 1186/2009, art. 3)

3. Unia celna – Wspólna taryfa celna – Zwolnienie z należności celnych przywozowych – Mienie osobiste przywożone przez osoby fizyczne przenoszące swoje zwykłe miejsce zamieszkania na obszar celny Unii – Osoba fizyczna mająca więzi zarówno w państwie członkowskim, jak i w państwie trzecim – Kryteria określenia zwykłego miejsca zamieszkania

   (rozporządzenie Rady nr 1186/2009, art. 3, art. 5 ust. 1)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 22)

2.  Artykuł 3 rozporządzenia nr 1186/2009 ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych należy interpretować w ten sposób, że dla celów stosowania tego artykułu dana osoba fizyczna nie może posiadać jednocześnie zwykłego miejsca zamieszkania w państwie członkowskim i w państwie trzecim.

   Wykładnia, w ramach której osoba fizyczna może posiadać jednocześnie dwa miejsca zamieszkania w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 1186/2009, jedno w państwie trzecim, a inne w państwie członkowskim, nie może zostać uznana za zgodną z celem polegającym na ułatwieniu osiedlania się w danym państwie członkowskim.

   (por. pkt 28, 29; pkt 1 sentencji)

3.  W okolicznościach, w których dana osoba ma w państwie trzecim więzi zarówno osobiste, jak też zawodowe, a w państwie członkowskim więzi osobiste, w celu ustalenia, czy miejsce zamieszkania zainteresowanego w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 1186/2009 ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych znajduje się w państwie trzecim, szczególną wagę w ramach ogólnej oceny istotnych okoliczności faktycznych należy przypisać czasowi trwania pobytu tej osoby w państwie trzecim.

   W istocie za miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 1186/2009 uznać należy miejsce, w którym zainteresowany ustanowił stały ośrodek swych interesów. Dla celów ustalenia, czy owo miejsce zamieszkania znajduje się w państwie trzecim dla celów zastosowania zwolnienia celnego przewidzianego w owym art. 3, należy wziąć pod uwagę wszystkie mające znaczenie okoliczności faktyczne. W ramach tego badania należy wskazać, że rozporządzenie nr 1186/2009 przypisuje szczególną wagę czasowi trwania pobytu osoby zainteresowanej w danym państwie trzecim. W związku z tym zgodnie z art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia zwolnienie może zostać udzielone tylko osobom, których miejsce zamieszkania znajdowało się poza obszarem celnym Wspólnoty nieprzerwanie przez okres co najmniej 12 miesięcy.

   (por. pkt 39–41; pkt 2 sentencji)