Sprawa C‑371/14

APEX GmbH Internationale Spedition

przeciwko

Hauptzollamt Hamburg-Stadt

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg)

„Odesłanie prejudycjalne — Polityka handlowa — Dumping — Gazowe jednorazowe zapalniczki kieszonkowe działające na krzemień — Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 — Artykuł 11 ust. 2 — Wygaśnięcie — Artykuł 13 — Obchodzenie środków — Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 260/2013 — Okres ważności — Rozszerzenie cła antydumpingowego do dnia, w którym nie obowiązuje już rozporządzenie, którym zostało ono ustanowione — Zmiana struktury handlu”

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 17 grudnia 2015 r.

1. Pytania prejudycjalne — Właściwość sądu krajowego — Ocena niezbędności oraz znaczenia zadanych pytań — Wnioski dotyczące ważności rozporządzenia Unii — Obowiązek oceny przez Trybunał podstaw nieważności podnoszonych przez jedną ze stron w postępowaniu głównym, do których nie odniósł się sąd odsyłający — Brak

   (art. 267 TFUE)

2. Wspólna polityka handlowa — Ochrona przed praktykami dumpingowymi — Obchodzenie środków — Rozszerzenie cła antydumpingowego — Ważność rozporządzenia nr 260/2013 — Przyjęcie, po wygaśnięciu cła antydumpingowego, rozporządzenia dotyczącego rozszerzenia tego cła z mocą wsteczną — Dopuszczalność — Przesłanki

   (rozporządzenia Rady: nr 1458/2007; nr 1225/2009, art. 13; nr 260/2013)

3. Wspólna polityka handlowa — Ochrona przed praktykami dumpingowymi — Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji — Kontrola sądowa — Granice

   (rozporządzenia Rady: nr 1225/2009; nr 260/2013)

4. Wspólna polityka handlowa — Ochrona przed praktykami dumpingowymi — Obchodzenie środków — Rozszerzenie cła antydumpingowego — Ważność rozporządzenia nr 260/2013 — Ustalenie obejścia — Ciężar dowodu spoczywający na Komisji — Ustalenie istnienia obejścia na podstawie zbioru zgodnych poszlak — Dopuszczalność — Brak wystarczającej zgodności poszlak — Nieważność rozporządzenia

   (rozporządzenia Rady: nr 1225/2009, art. 13 ust. 3, art. 18 ust. 1, ust. 6; nr 260/2013)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 36–38)

2.  Co się tyczy ważności rozporządzenia wykonawczego nr 260/2013 rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem nr 1458/2007 wobec przywozu zapalniczek kieszonkowych gazowych jednorazowych działających na krzemień pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz zapalniczek kieszonkowych gazowych jednorazowych działających na krzemień wysyłanych z Socjalistycznej Republiki Wietnamu, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Socjalistycznej Republiki Wietnamu, nie ma na nią wpływu okoliczność, że rozporządzenie nr 260/2013 zostało przyjęte, gdy nie obowiązywało już rozporządzenie nr 1458/2007.

   W istocie w celu ustalenia zakresu przepisu prawa Unii, w tym przypadku art. 13 rozporządzenia nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, należy mieć na uwadze jednocześnie jego treść, kontekst oraz cele.

   W tym względzie art. 13 rozporządzenia nr 1225/20009 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi na przeszkodzie dla wydania rozporządzenia rozszerzającego środki antydumpingowe, w momencie gdy środki te już nie obowiązują, pod warunkiem, po pierwsze, że rozszerzenie dotyczy wyłącznie okresu poprzedzającego wygaśnięcie tych środków, i po drugie, że w celu umożliwienia stosowania z mocą wsteczną rozszerzonych środków począwszy od dnia tejże rejestracji albo została zarządzona rejestracja danego przywozu zgodnie z art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1225/2009, albo – w zależności od przypadku – zażądano gwarancji w momencie wszczęcia dochodzenia w sprawie obejścia środków.

   (por. pkt 42, 55, 58, 59)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 61)

4.  W ramach dochodzenia dotyczącego możliwego obchodzenia wprowadzonych środków antydumpingowych, z art. 18 rozporządzenia nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej wynika, że prawodawca Unii nie zamierzał ustanawiać domniemania prawnego pozwalającego wywieść bezpośrednio z braku współpracy zainteresowanych stron istnienie obejścia, a tym samym zwalniającego instytucje Unii z wymogu dostarczenia dowodu. Jednakże z uwagi na możliwość dokonania ustaleń, nawet ostatecznych, w oparciu o dostępne fakty oraz traktowania strony, która nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo, w sposób mniej korzystny niż w przypadku, gdyby strona ta współpracowała, instytucje Unii są uprawnione do oparcia się na zbiorze zgodnych poszlak, pozwalających na stwierdzenie istnienia obejścia środków antydumpingowych w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009.

   W oparciu o dostępne dane, zgodnie z art. 18 rozporządzenia nr 1225/2009, rozporządzenie wykonawcze nr 260/2013 rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem nr 1458/2007 wobec przywozu zapalniczek kieszonkowych gazowych jednorazowych działających na krzemień pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz zapalniczek kieszonkowych gazowych jednorazowych działających na krzemień wysyłanych z Socjalistycznej Republiki Wietnamu, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Socjalistycznej Republiki Wietnamu, wskazuje, że wielkość przywozu produktu objętego dochodzeniem z Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL) do Unii była niewielka w 2007 r. i że wielkość przywozu tego produktu z Wietnamu do Unii silnie wzrosła od tego właśnie roku. Natomiast z tego samego rozporządzenia nr 260/2013 wynika, że wywóz części do zapalniczek z ChRL do Wietnamu wzrósł od 1999 r.

   Wobec powyższego nie można zasadnie przyjąć istnienia związku pomiędzy z jednej strony wzrostem wywozu części do zapalniczek z ChRL do Wietnamu a z drugiej strony wzrostem przywozu produktu objętego dochodzeniem do Unii z Wietnamu.

   W tych okolicznościach nie można uznać, że instytucje Unii oparły się na zbiorze wystarczająco zgodnych poszlak, pozwalających im na stwierdzenie istnienia obejścia środków antydumpingowych w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009. Należy stwierdzić nieważność rozporządzenia nr 260/2013.

   (por. pkt 68, 75–78; sentencja)