Sprawy połączone C‑283/14 i C‑284/14

CM Eurologistik GmbHÇ

przeciwko

Hauptzollamt Duisburg

i

Grünwald Logistik Service GmbH (GLS)

przeciwko

Hauptzollamt Hamburg-Stadt

(wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Finanzgericht Düsseldorf i Finanzgericht Hamburg)

„Odesłanie prejudycjalne — Rozporządzenie (UE) nr 158/2013 — Ważność — Cło antydumpingowe nałożone na przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych pochodzących z Chin — Wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność wcześniejszego rozporządzenia — Wznowienie początkowego dochodzenia w przedmiocie ustalenia wartości normalnej — Ponowne nałożenie cła antydumpingowego na podstawie tych samych danych — Okres dochodzenia, jaki należy uwzględnić”

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 28 stycznia 2016 r.

1. Pytania prejudycjalne — Właściwość sądu krajowego — Ocena niezbędności oraz znaczenia zadanych pytań — Wnioski dotyczące ważności rozporządzenia Unii — Obowiązek oceny przez Trybunał podstaw nieważności podnoszonych przez jedną ze stron w postępowaniu głównym, do których nie odniósł się sąd odsyłający — Brak

   (art. 267 TFUE)

2. Pytania prejudycjalne — Ocena ważności — Stwierdzenie nieważności rozporządzenia — Skutki — Zastosowanie w drodze analogii art. 266 TFUE — Obowiązki instytucji — Obowiązek przedsięwzięcia środków koniecznych do usunięcia stwierdzonej niezgodności z prawem — Uwzględnienie zarówno uzasadnienia, jak i sentencji wyroku stwierdzającego nieważność — Wydanie nowego aktu — Wznowienie postępowania na etapie stwierdzenia nieprawidłowości — Dopuszczalność

   (art. 266 TFUE, 267 TFUE)

3. Wspólna polityka handlowa — Ochrona przed praktykami dumpingowymi — Dochodzenie — Piętnastomiesięczny termin na zamknięcie dochodzenia — Zakres stosowania — Postępowania wznowione w następstwie wyroku stwierdzającego nieważność — Wyłączenie

   (rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 5 ust. 9, art. 6 ust. 9)

4. Wspólna polityka handlowa — Ochrona przed praktykami dumpingowymi — Dochodzenie — Okres odniesienia, który należy uwzględnić — Wznowienie początkowego dochodzenia w przedmiocie ustalenia wartości normalnej w następstwie wyroku stwierdzającego nieważność — Obowiązek korzystania ze zaktualizowanego okresu odniesienia — Brak

   (art. 266 TFUE, 267 TFUE; rozporządzenia Rady: nr 1225/2009, art. 6 ust. 1, art. 11 ust. 2; nr 158/2013)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 44–46)

2.  Jeżeli Trybunał stwierdzi, w ramach postępowania wszczętego na podstawie art. 267 TFUE, nieważność aktu Unii, konsekwencją prawną jego orzeczenia jest spoczywający na danych organach obowiązek przedsięwzięcia środków koniecznych do usunięcia stwierdzonej niezgodności z prawem, gdyż obowiązek przewidziany w art. 266 TFUE w odniesieniu do wyroków orzekających o nieważności ma zastosowanie przez analogię do wyroków stwierdzających nieważność aktu Unii.

   W celu zadośćuczynienia temu obowiązkowi dane instytucje są zobowiązane do uwzględnienia nie tylko sentencji wyroku stwierdzającego nieważność, ale również uzasadnienia prowadzącego do jego wydania, które stanowi nieodzowny element tego wyroku w tym znaczeniu, że jest niezbędne do określenia dokładnego znaczenia tego, co zostało orzeczone w sentencji. To właśnie uzasadnienie bowiem, po pierwsze, określa konkretny przepis uznany za niezgodny z prawem, a po drugie, przedstawia szczegółowe względy, z powodu których orzeczono w sentencji niezgodność z prawem i które zainteresowana instytucja powinna uwzględnić, zastępując akt, którego nieważność została stwierdzona.

   Niemniej jednak art. 266 TFUE zobowiązuje instytucje, które wydały unieważniony akt, jedynie do podjęcia środków, jakich wymaga wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność. Ponadto unieważnienie aktu Unii niekoniecznie ma wpływ na jego akty przygotowawcze.

   W konsekwencji, o ile stwierdzona nieprawidłowość nie spowodowała nieważności całego postępowania, rzeczone instytucje mogą, aby wydać akt mający na celu zastąpienie wcześniejszego unieważnionego aktu, wznowić postępowanie na etapie, na którym doszło do tej nieprawidłowości.

   Nie zachodzi konieczność, aby możliwość wznowienia postępowania była wyraźnie przewidziana przez mające zastosowanie przepisy po to, aby instytucje, które wydały unieważniony akt, mogły z niej skorzystać.

   (por. pkt 48–52)

3.  Z art. 6 ust. 9 rozporządzenia nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej wynika, że w wypadku wszczęcia postępowania antydumpingowego dochodzenie będące jego następstwem musi w każdym razie zakończyć się w terminie 15 miesięcy od jego wszczęcia.

   Niemniej wobec tego, iż przepis ten odnosi się wyraźnie do postępowań wszczętych na podstawie art. 5 ust. 9 owego rozporządzenia, dotyczy on jedynie postępowań początkowych, a nie postępowań wznowionych w następstwie wyroku stwierdzającego nieważność.

   Ponadto, podczas gdy przewidziany przez ten przepis piętnastomiesięczny termin ma na celu zapewnienie szybkiego przeprowadzania postępowań przewidzianych we wspomnianym rozporządzeniu, inna interpretacja art. 6 ust. 9 tegoż rozporządzenia prowadziłaby w praktyce do nienależnego przedłużania postępowań przewidzianych w rzeczonym rozporządzeniu poprzez zobowiązanie instytucji do rozpoczynania całkowicie na nowo postępowań w następstwie takiego wyroku oraz do opóźniania ich zamykania.

   (por. pkt 58–60)

4.  Artykuł 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej przewiduje, iż okres odniesienia wykorzystywany dla celów dochodzenia zwykle obejmuje nie mniej niż sześć miesięcy bezpośrednio poprzedzających wszczęcie postępowania.

   Jednakże zasady ustalania okresu odniesienia, jaki należy uwzględnić w ramach dochodzeń antydumpingowych, wskazane w tym przepisie, mają charakter orientacyjny, a nie bezwzględny.

   Istotnie, dochodzenie należy prowadzić na podstawie informacji na tyle aktualnych, na ile to możliwe, po to, aby określić cła antydumpingowe odpowiednie w celu ochrony przemysłu wspólnotowego przed praktykami antydumpingowymi.

   Niemniej jednak z art. 11 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia wynika, że na podstawie danych dotyczących tego samego okresu odniesienia zainteresowane instytucje mogą utrzymać w mocy przez okres pięciu lat cła antydumpingowe odpowiednie w celu ochrony przemysłu wspólnotowego przed praktykami antydumpingowymi.

   W konsekwencji, w ramach wznowienia postępowania na etapie dochodzenia mającego na celu stwierdzenie istnienia dumpingu – w celu uwzględnienia wyroku Trybunału, którym stwierdzono nieważność – gdy w nowym rozporządzeniu poprzestano na ponownym ustanowieniu ceł antydumpingowych na okres, podczas którego skutki wywoływać miało wcześniejsze rozporządzenie, dane dotyczące okresu odniesienia, które służyły wydaniu rozporządzenia, którego nieważność stwierdzono, stanowią informacje nadal wystarczająco aktualne, aby uzasadniać ustanowienie ceł antydumpingowych do dnia wygaśnięcia nowego rozporządzenia.

   Wobec powyższego po wznowieniu postępowania Rada i Komisja mogą, bez naruszania art. 6 ust. 1 omawianego rozporządzenia, nie skorzystać ze zaktualizowanego okresu odniesienia, aby określić wartość normalną produktu objętego postępowaniem, której nieprawidłowość stwierdzono w wyroku Trybunału.

   (por. pkt 63–70)