Sprawa C‑175/14

Ralph Prankl

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

złożony przez Verwaltungsgerichtshof)

„Odesłanie prejudycjalne — Podatki — Dyrektywa 92/12/EWG — Ogólne zasady dotyczące wyrobów objętych podatkiem akcyzowym — Opodatkowanie towarów pochodzących z przemytu — Towary dopuszczone do konsumpcji w jednym państwie członkowskim i wysłane do innego państwa członkowskiego — Ustalenie właściwego państwa członkowskiego — Prawo państwa tranzytu do opodatkowania wspomnianych towarów”

Streszczenie – wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 5 marca 2015 r.

Postanowienia podatkowe – Harmonizacja ustawodawstw – Podatki akcyzowe – Dyrektywa 92/12 – Wyroby objęte podatkiem akcyzowym – Określenie państwa członkowskiego, w którym podatek akcyzowy jest należny – Wyroby przemycone na terytorium jednego państwa członkowskiego a następnie transportowane i wykryte na terytorium innego państwa członkowskiego – Wymagalność w państwie członkowskim tranzytu – Niedopuszczalność

(dyrektywa Rady 92/12, art. 7 ust. 1, art. 7 ust. 2, art. 7 ust. 4, art. 9 ust. 1)

Artykuł 7 ust. 1 i 2, a także art. 9 ust. 1 dyrektywy 92/12 w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania, zmienionej dyrektywą 92/108, należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy towary objęte podatkiem akcyzowym przemycone na terytorium jednego państwa członkowskiego są transportowane bez dokumentu towarzyszącego przewidzianego w art. 7 ust. 4 wspomnianej dyrektywy do innego państwa członkowskiego, na którego terytorium zostają wykryte przez właściwe organy, to państwa członkowskie tranzytu nie są uprawnione także do pobrania podatku akcyzowego od kierowcy samochodu ciężarowego, który dokonał wspomnianego transportu, z tego względu, że przechowywał on wspomniane towary do celów handlowych na ich terytorium.

Nie można zatem skutecznie twierdzić, że prawodawca Unii zamierzał nadać priorytet zapobieganiu nadużyciom i oszustwom poprzez umożliwienie, w sposób ogólny, wszystkim państwom członkowskim tranzytu pobranie podatku akcyzowego w przypadku nielegalnego transportu wyrobów objętych podatkiem akcyzowym. Takie pobranie podatku akcyzowego w państwie członkowskim tranzytu, które może prowadzić do wielokrotnego opodatkowania, nie jest niezbędne do zapobieżenia nadużyciom i oszustwom, ponieważ zarówno państwo członkowskie przywozu, jak i państwo członkowskie przeznaczenia są znane i jest bezsporne, że towary zostały dostarczone do państwa członkowskiego przeznaczenia.

(por. pkt 27, 29, 32; sentencja)

Sprawa C‑175/14

Ralph Prankl

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

złożony przez Verwaltungsgerichtshof)

„Odesłanie prejudycjalne — Podatki — Dyrektywa 92/12/EWG — Ogólne zasady dotyczące wyrobów objętych podatkiem akcyzowym — Opodatkowanie towarów pochodzących z przemytu — Towary dopuszczone do konsumpcji w jednym państwie członkowskim i wysłane do innego państwa członkowskiego — Ustalenie właściwego państwa członkowskiego — Prawo państwa tranzytu do opodatkowania wspomnianych towarów”

Streszczenie – wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 5 marca 2015 r.

Postanowienia podatkowe — Harmonizacja ustawodawstw — Podatki akcyzowe — Dyrektywa 92/12 — Wyroby objęte podatkiem akcyzowym — Określenie państwa członkowskiego, w którym podatek akcyzowy jest należny — Wyroby przemycone na terytorium jednego państwa członkowskiego a następnie transportowane i wykryte na terytorium innego państwa członkowskiego — Wymagalność w państwie członkowskim tranzytu — Niedopuszczalność

(dyrektywa Rady 92/12, art. 7 ust. 1, art. 7 ust. 2, art. 7 ust. 4, art. 9 ust. 1)

Artykuł 7 ust. 1 i 2, a także art. 9 ust. 1 dyrektywy 92/12 w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania, zmienionej dyrektywą 92/108, należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy towary objęte podatkiem akcyzowym przemycone na terytorium jednego państwa członkowskiego są transportowane bez dokumentu towarzyszącego przewidzianego w art. 7 ust. 4 wspomnianej dyrektywy do innego państwa członkowskiego, na którego terytorium zostają wykryte przez właściwe organy, to państwa członkowskie tranzytu nie są uprawnione także do pobrania podatku akcyzowego od kierowcy samochodu ciężarowego, który dokonał wspomnianego transportu, z tego względu, że przechowywał on wspomniane towary do celów handlowych na ich terytorium.

Nie można zatem skutecznie twierdzić, że prawodawca Unii zamierzał nadać priorytet zapobieganiu nadużyciom i oszustwom poprzez umożliwienie, w sposób ogólny, wszystkim państwom członkowskim tranzytu pobranie podatku akcyzowego w przypadku nielegalnego transportu wyrobów objętych podatkiem akcyzowym. Takie pobranie podatku akcyzowego w państwie członkowskim tranzytu, które może prowadzić do wielokrotnego opodatkowania, nie jest niezbędne do zapobieżenia nadużyciom i oszustwom, ponieważ zarówno państwo członkowskie przywozu, jak i państwo członkowskie przeznaczenia są znane i jest bezsporne, że towary zostały dostarczone do państwa członkowskiego przeznaczenia.

(por. pkt 27, 29, 32; sentencja)