Sprawa T‑501/13

Karl-May-Verlag GmbH, anciennement Karl May Verwaltungs-

und Vertriebs- GmbH

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(znaki towarowe i wzory) (OHIM)

„Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Słowny wspólnotowy znak towarowy WINNETOU — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Artykuł 52 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 207/2009 — Zasady autonomii i niezależności wspólnotowego znaku towarowego — Obowiązek uzasadnienia”

Streszczenie – wyrok Sądu (pierwsza izba) z dnia 18 marca 2016 r.

1. Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie odwoławcze — Skarga do sądu Unii — Zgodność z prawem decyzji izby odwoławczej — Uwzględnienie, do celów stosowania prawa Unii, prawodawstwa lub orzecznictwa krajowego i doktryny krajowej — Dopuszczalność

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65)

2. Wspólnotowy znak towarowy — Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie — Wniosek o unieważnienie prawa do znaku — Określenie podstaw unieważnienia uzasadniających wniosek

   [rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 52 ust. 1 lit. a)]

3. Wspólnotowy znak towarowy — Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego — Ocena dopuszczalności rejestracji oznaczenia — Uwzględnienie wyłącznie uregulowań Unii — Decyzje wydawane przez organy krajowe, niewiążące organów Unii

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009)

4. Wspólnotowy znak towarowy — Procedura — Uzasadnienie decyzji — Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 — Zakres identyczny z zakresem art. 296 TFUE

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)

5. Wspólnotowy znak towarowy — Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Oddzielne badanie podstaw odmowy rejestracji w odniesieniu do każdego z towarów lub każdej z usług objętych zgłoszeniem do rejestracji — Obowiązek uzasadnienia odmowy rejestracji — Zakres

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)

1.  Ani stronom, ani samemu Sądowi nie można zakazać szukania inspiracji w argumentach wywodzonych z prawodawstwa lub orzecznictwa krajowego lub z doktryny krajowej, ponieważ nie mamy tutaj do czynienia ze skierowanym przeciwko izbie odwoławczej zarzutem, że nie uwzględniła ona konkretnych okoliczności faktycznych wskazanych w wyroku krajowym, lecz że naruszyła ona przepis rozporządzenia nr 207/2009, i powołaniem się w tym zakresie na orzecznictwo lub doktrynę celem poparcia tego zarzutu.

   (por. pkt 18)

2.  Aby określić, na jakich podstawach jest oparty wniosek o unieważnienie prawa do znaku, należy rozpatrzyć cały wniosek, w szczególności w świetle szczegółowego przedstawienia uzasadniających go podstaw.

   (por. pkt 26)

3.  Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem system wspólnotowych znaków towarowych jest systemem autonomicznym, złożonym ze zbioru norm i zmierzającym do osiągnięcia szczególnych dla niego celów, a jego stosowanie jest niezależne od wszelkich systemów krajowych.

   W konsekwencji zdolność oznaczenia do bycia zarejestrowanym jako wspólnotowy znak towarowy powinna być oceniana jedynie na podstawie właściwych przepisów prawa Unii, zgodnie z ich wykładnią dokonaną przez sąd Unii. Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) nie jest zatem związany orzeczeniami wydanymi w państwach członkowskich, i to nawet gdyby takie orzeczenia zostały wydane na podstawie ustawodawstwa krajowego zharmonizowanego na mocy pierwszej dyrektywy 89/104 o znakach towarowych.

   Należy dodać, że żaden z przepisów rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego nie wymaga, by Urząd, a na etapie postępowania w sprawie skargi – Sąd, zajął w podobnej sytuacji takie samo stanowisko jak administracja krajowa lub sądy krajowe.

   Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że choć Urząd nie jest związany orzeczeniami wydanymi przez organy krajowe, to jednak te ostatnie orzeczenia – nie będąc wiążącymi ani nawet rozstrzygającymi – mogą jednak być uwzględnione przez Urząd jako wskazówki w ramach oceny okoliczności faktycznych sprawy.

   Wszystkie powyższe rozważania wskazują, że – poza sytuacją wskazaną w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, w ramach której Urząd jest zobowiązany stosować prawo krajowe, w tym odpowiednie orzecznictwo krajowe – Urząd ani Sąd nie mogą być związane orzeczeniami organów ani sądów krajowych.

   (por. pkt 34–37)

4.  Zgodnie z art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego decyzje Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) zawierają określenie podstaw, na których są oparte. Określony w ten sposób obowiązek uzasadnienia ma taki sam zakres jak obowiązek wynikający z art. 296 TFUE, zgodnie z którym uzasadnienie musi przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie autora aktu w sposób pozwalający zainteresowanym na zapoznanie się z podstawami uzasadniającymi przyjęty środek, a właściwemu sądowi na wykonanie uprawnień kontrolnych. Nie jest wymagane, by uzasadnienie obejmowało wszystkie istotne elementy stanu faktycznego i prawnego, ponieważ kwestia, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, musi zostać oceniona w świetle nie tylko jego brzmienia, lecz również jego kontekstu i ogółu przepisów prawnych regulujących daną dziedzinę.

   W szczególności w wypadku, gdy Urząd odmawia rejestracji oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego, w celu uzasadnienia swej decyzji musi on wskazać – bezwzględną lub względną – podstawę odmowy, która stoi na przeszkodzie tej rejestracji, oraz przepis, na którym ta podstawa odmowy rejestracji została oparta, jak również przedstawić okoliczności faktyczne, które zostały uznane za wykazane i które w jego przekonaniu uzasadniają zastosowanie przepisu, na który się powołuje. Takie uzasadnienie jest co do zasady wystarczające.

   (por. pkt 53, 54)

5.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 65–68)