Sprawa T‑424/13

Jinan Meide Casting Co. Ltd

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

„Dumping — Przywóz gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych, odlewanych z żeliwa ciągliwego pochodzących z Chin — Ostateczne cło antydumpingowe — Zachowanie poufności w ramach obliczania wartości normalnej — Informacje dostarczone w odpowiednim terminie — Termin na przyjęcie decyzji dotyczącej statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej — Prawo do obrony — Równość traktowania — Zasada niedziałania prawa wstecz — Artykuł 2 ust. 7–11, art. 3 ust. 1–3, art. 6 ust. 7, art. 19 ust. 1 i 5 oraz art. 20 ust. 2 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009”

Streszczenie – wyrok Sądu (ósma izba) z dnia 30 czerwca 2016 r.

1. Akty instytucji – Stosowanie w czasie – Przepisy proceduralne – Przepisy materialne – Rozróżnienie – Stosowanie w czasie rozporządzenia nr 1168/2012 zmieniającego rozporządzenie podstawowe nr 1225/2009 – Zmiana terminu na rozstrzygnięcie w sprawie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Zastosowanie do decyzji przyjętej przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1168/2012 – Niedopuszczalność

   [rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1168/2012, art 1 pkt 1 lit. a), art. 1 pkt 2; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi]

2. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 1225/2009 – Procedura oceny przesłanek, których spełnienie umożliwia producentowi skorzystanie ze statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Termin – Charakter wiążący

   [rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi]

3. Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Siła wyższa – Pojęcie

4. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo do obrony – Nieprawidłowość proceduralna – Możliwość uzyskania stwierdzenia nieważności rozporządzenia nakładającego ostateczne cło antydumpingowe poprzez wykazanie samej możliwości odmiennej decyzji w przypadku braku tej nieprawidłowości

   (rozporządzenie Rady nr 1225/2009)

5. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie – Poszanowanie prawa do obrony – Spoczywający na instytucjach obowiązek ujawnienia informacji danym przedsiębiorstwom, przestrzegania poufności informacji i godzenia ze sobą tych obowiązków – Poszanowanie zasady dobrej administracji – Spoczywający na instytucjach obowiązek przestrzegania poufności informacji

   (Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41 ust. 1, 2; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 6 ust. 7, art. 19, 20)

6. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie – Poszanowanie prawa do obrony – Spoczywający na instytucjach obowiązek ujawnienia informacji zainteresowanym przedsiębiorstwom – Zakres – Informacje dostarczone Komisji przez producenta z państwa analogicznego, które nie mogą zostać wykorzystane w trakcie dochodzenia – Wyłączenie

   (rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 6 ust. 7)

7. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie – Poszanowanie prawa do obrony – Spoczywający na instytucjach obowiązek ujawnienia informacji zainteresowanym przedsiębiorstwom – Zakres – Obowiązek udzielenia przez Komisję pisemnej odpowiedzi na wniosek o wyjaśnienie w sprawie informacji zawartych w dokumencie w przedmiocie ujawnienia ostatecznych ustaleń i przestrzegania terminu jednego miesiąca przed przekazaniem wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych – Brak

   (rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 15, art. 20 ust. 4)

8. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo do obrony – Prawo do bycia wysłuchanym – Zakres – Obowiązek uwzględnienia przez instytucje stanowiska zainteresowanych stron – Brak – Obowiązek udzielenia odpowiedzi na wszystkie argumenty stron – Brak

   (rozporządzenie Rady nr 1225/2009)

9. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo do obrony – Kontrola sądowa – Uwzględnienie powodów niestanowiących podstawy aktu, który spowodował zarzucane naruszenie prawa do obrony – Niedopuszczalność

10. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Przekazanie informacji przedsiębiorstwom przez Komisję – Poszanowanie zasad dobrej administracji i równego traktowania

    (Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41 ust. 2; rozporządzenie Rady nr 1225/2009 art. 19, 20)

11. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Przekazanie informacji przedsiębiorstwom przez Komisję – Możliwość ujawnienia informacji poufnej szczególnej zainteresowanej stronie za szczególnym zezwoleniem osoby, która jej dostarczyła

    (Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, „porozumienie antydumpingowe z 1994 r.”, art. 6.5; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 19 ust 1, 5, art. 20 ust. 2, 4)

12. Umowy międzynarodowe – Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu – GATT z 1994 r. – Obowiązek wykładni aktów prawa wtórnego w sposób zgodny z tymi umowami – Zastosowanie w dziedzinie antydumpingowej

    (Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, „porozumienie antydumpingowe z 1994 r.”, art. 6.5; rozporządzenie Rady nr 1225/2009, art. 19 ust. 1, 5)

1.  Artykuł 2 rozporządzenia nr 1168/2012 („rozporządzenia zmieniającego”) zmieniającego podstawowe rozporządzenie antydumpingowe nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej przewiduje, że rozporządzenie zmieniające stosuje się do wszystkich nowych dochodzeń oraz do wszystkich dochodzeń będących w toku w dniu jego wejścia w życie. Ponadto zmiana terminu na rozstrzygnięcie w sprawie MET, wprowadzona przez art. 1 pkt 1 lit. a) tego rozporządzenia miałaby zastosowanie do każdego dochodzenia, które było w toku w chwili jego wejścia w życie nawet w braku wspomnianego art. 2 dotyczącego w tym wypadku zmiany przepisu proceduralnego.

   W ten sposób wspomniana zmiana terminu na orzekanie w sprawie MET ma zasadniczo zastosowanie w ramach toczącego się dochodzenia antydumpingowego do każdej decyzji Komisji rozstrzygającej kwestię, czy dane przedsiębiorstwo spełnia kryteria uzyskania MET w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, przyjętej w dniu jego wejścia w życie lub później.

   Z kolei art. 2 rozporządzenia zmieniającego nie może skutkować pozbawieniem skuteczności art. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia zmieniającego mającego zastosowanie do decyzji rozstrzygającej w sprawie MET przyjętej przed wejściem w życie tego rozporządzenia. W rzeczywistości bowiem oznaczałoby to przyznanie temu przepisowi skutku wstecznego, który nie wynika z treści art. 2 rozporządzenia zmieniającego. Ponadto o ile nowe przepisy, a w szczególności przepisy proceduralne, mogą obejmować nowe sytuacje prawne oraz sytuacje prawne ostatecznie zakończone pod rządami uprzednio obowiązujących przepisów, to jednak zastosowanie tych nowych przepisów powinno co najmniej być zgodne z zasadą niedziałania prawa wstecz. Przestrzeganie wspomnianej zasady niedziałania prawa wstecz skutkuje w szczególności tym, że zgodność z prawem aktu Unii zasadniczo powinna być oceniana w świetle przepisu stanowiącego podstawę prawną dla tego aktu, który obowiązywał w dniu jego przyjęcia.

   (por. pkt 66–68)

2.  Sama tylko okoliczność, że Komisja ma możliwość, a nawet obowiązek, zmiany pierwotnej decyzji rozstrzygającej w sprawie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (MET) obarczonej błędem w ocenie, jest bez znaczenia dla jej obowiązku przestrzegania terminu dla przyjęcia takiej pierwotnej decyzji ustalonego przez podstawowe rozporządzenie antydumpingowe nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej. Ponadto treść art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nie zawiera wskazówki pozwalającej przyjąć, że przewidziany przez niego termin ma charakter czysto informacyjny. W związku z tym przestrzeganie trzymiesięcznego terminu dla orzekania w sprawie MET, przewidzianego w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, nie stanowi dla Komisji uprawnienia, lecz obowiązek.

   (por. pkt 70–72)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 76)

4.  W dziedzinie dumpingu istnienie nieprawidłowości dotyczących praw do obrony może prowadzić do stwierdzenia nieważności rozporządzenia nakładającego ostateczne cło antydumpingowe jedynie wtedy, gdy nie można całkowicie wykluczyć możliwości, iż z powodu tej nieprawidłowości postępowanie administracyjne mogłoby doprowadzić do innego wyniku, co w konkretny sposób wpływałoby na prawo skarżącego do obrony.

   W tym zakresie skarżący nie ma obowiązku wykazania, że decyzja instytucji mogłaby być inna, a jedynie, że nie można w pełni wykluczyć takiej hipotezy, o ile mogłaby ona lepiej zapewnić swoją obronę w braku stwierdzonej nieprawidłowości proceduralnej.

   (por. pkt 81, 152, 194, 214)

5.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 92–97, 103, 105)

6.  W ramach dochodzenia antydumpingowego Komisja nie dopuszcza się żadnego naruszenia art. 6 ust. 7 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskie ani żadnego naruszenia praw do obrony skarżącej, nie udzielając skarżącej dostępu do korespondencji wysłanej drogą poczty elektronicznej, która dotyczy jedynie trudności, jakie producent z państwa analogicznego do państwa wywozu napotyka przy dostarczaniu danych zażądanych przez Komisję w celu ustalenia wartości normalnej produktu, którego przywóz jest przedmiotem cła antydumpingowego oraz wyjaśnień Komisji mających na celu sprostanie tym trudnościom. Korespondencja ta nie zawiera bowiem, jako taka informacji, jakie zostały dostarczone przez tego producenta Komisji i które zostały wykorzystane w trakcie dochodzenia, jak wymaga art. 6 ust. 7 podstawowego rozporządzenia anty dumpingowego, aby można było udzielić do niej dostępu.

   (por. pkt 111, 114)

7.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 120–122, 124, 125)

8.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 126)

9.  Jeśli dana instytucja Unii zwraca się do Sądu o zastąpienie powodów odmowy, tymi podniesionymi przez jedną z instytucji w trakcie dochodzenia w celu oddalenia wniosku skarżącej o ujawnienie obliczeń wartości normalnej, to wówczas zgodność z prawem aktu Unii należy oceniać na podstawie okoliczności faktycznych i prawnych istniejących w dniu, w którym został wydany akt.

   Ponadto naruszenie praw do obrony w trakcie postępowania administracyjnego dotyczącego praktyk dumpingowych jest w stanie spowodować stwierdzenie nieważności rozporządzenia antydumpingowego. W związku z tym naruszenie to nie może zostać naprawione przez samą tylko ocenę przez sąd Unii powodów mogących uzasadniać decyzję stanowiącą zarzucane naruszenie. W rzeczywistości bowiem taka ocena ogranicza się do sądowej kontroli podniesionych powodów i nie może zastępować pełnej analizy sytuacji dokonywanej w ramach postępowania administracyjnego. Dodatkowo, poznawszy po raz pierwszy w ramach danej skargi powody podniesione przez instytucje przed Sądem, skarżąca nie zostaje postawiona w sytuacji, w jakiej znajdowałaby się, jeżeli mogłaby przedstawić uwagi w zakresie tych powodów w trakcie dochodzenia. W konsekwencji Sąd nie może w każdym bądź razie ustalić istnienia naruszenia prawa do obrony strony zainteresowanej dotyczącego odmowy ujawnienia jej, na etapie postępowania administracyjnego, obliczeń wartości normalnej na podstawie powodów, na których ta odmowa nie została oparta.

   (por. pkt 150, 151)

10.  W ramach łącznego stosowania art. 19 i 20 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty instytucje powinny czuwać nad przestrzeganiem zasady dobrej administracji i zasady równego traktowania.

    W szczególności ta ogólna zasada otrzymuje szczególne zastosowanie w ramach art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Ponadto odmienne traktowanie opiera się na obiektywnym i rozsądnym kryterium, jeżeli pozostaje ono w związku z prawnie dopuszczalnym celem zamierzonym przez dane przepisy prawa oraz jeżeli ta odmienność jest proporcjonalna do celu zamierzonego przez dane traktowanie.

    Okoliczność, że producent z państwa analogicznego zezwolił, w rozumieniu art. 19 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, producentowi eksportującemu na zapoznanie się ze swymi danymi stanowi obiektywną odmienność wobec innych objętych próbą producentów eksportujących, uzasadniającą odmienne traktowanie w odniesieniu do poufności obliczeń wartości normalnej, które opierają się na tych danych. W istocie wobec braku tego rodzaju zezwolenia art. 19 ust. 5 zobowiązuje instytucje do nieujawniania informacji będących przedmiotem wniosku o zachowanie poufności. Natomiast w sytuacji udzielenia takiego zezwolenia dany producent eksportujący posiada co najmniej prawo do tego, aby zasadność jego wniosku została zbadana na podstawie wyważenia jego prawa do obrony z interesami chronionymi poufnością wnioskowanych informacji.

    Zakresu tego zezwolenia nie może podważyć okoliczność, że zezwolenie to może dotyczyć jedynie danych dostarczonych przez producenta z państwa analogicznego, a nie obliczeń wartości normalnej ustalonych na podstawie tych danych, jeśli te obliczenia zostały utajnione przez Komisję właśnie w celu ochrony poufności tych danych.

    Nie można również uwzględnić tezy, zgodnie z którą tego rodzaju zezwolenie nie obejmuje swym zakresem informacji z natury rzeczy poufnych w rozumieniu art. 19 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Z treści art. 19 ust. 5 tego rozporządzenia wynika bowiem, że zezwolenie, o którym mowa w tym przepisie dotyczy każdej informacji w odniesieniu do której został złożony wniosek o zachowanie poufności. Ponadto treść art. 19 ust. 1 tego rozporządzenia nie wyklucza, że kategoria informacji z natury rzeczy poufnych może obejmować informacje, w stosunku do których osoba, która ich dostarczyła, wystąpiła z wnioskiem o poufne traktowanie. Wreszcie, ponieważ ujawnienie informacji z natury rzeczy poufnych nie może zostać w niektórych przypadkach wykluczone, okoliczność, że na ujawnienie to zezwoliła osoba, która dostarczyła tych informacji, ma oczywiste znaczenie.

    Taka interpretacja zostaje potwierdzona przez art. 6.5 Porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienia antydumpingowego), który zasadniczo został powtórzony w art. 19 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, zgodnie z którym zezwolenie osoby, która dostarczyła organowi dochodzeniowemu informacji poufnych, obejmuje zarówno kategorię informacji z natury rzeczy poufnych, jak i kategorię informacji, która jest dostarczona jako poufna przez strony uczestniczące w dochodzeniu.

    (por. pkt 156–158, 177, 178, 180, 182–188)

11.  W ramach dochodzenia antydumpingowego teza, zgodnie z którą nie jest możliwe odejście od poufności informacji wobec danej szczególnej zainteresowanej strony, nie znajduje żadnego oparcia we właściwych przepisach podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej.

    Zatem przede wszystkim z treści art. 19 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nie wynika, że zezwolenie osoby, która dostarczyła informacji, jakie jest wymagane, na ujawnienia każdej informacji, w odniesieniu do której osoba ta złożyła wniosek o poufność, nie może zostać udzielone jedynie na rzecz tylko jednej lub kilku szczególnych zainteresowanych stron.

    Następnie, z powodów zachowania poufności wymienionych przykładowo w art. 19 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego wynika, że ocena poufnego charakteru informacji dostarczonej w ramach dochodzenia antydumpingowego może oznaczać uwzględnienie odpowiedniej sytuacji zarówno osób, od których informacja ta pochodzi, jak również zainteresowanych stron, które mogą mieć do niej dostęp.

    Niemniej jednak z treści art. 19 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nie wynika, że ochrona informacji objętych tajemnicą handlową, które z natury rzeczy są poufne i co do zasady nie są ujawniane, wymaga wykluczenia zasadniczo każdej możliwości ich ujawnienia, a tym samym oceny szczególnej sytuacji zainteresowanej strony wnioskującej o dostęp do tych informacji.

    Tego rodzaju wykładnia nie znajduje również oparcia we względach dotyczących ochrony tajemnicy handlowej. Zatem, jeżeli wymaga tego charakter postępowania, interesy zabezpieczone szczególną ochroną, z której korzystała tajemnica handlowa, powinny zostać wyważone z prawami do obrony stron zainteresowanych tym postępowaniem. Tak jest w przypadku dochodzenia antydumpingowego, co oznacza, że nawet w odniesieniu do informacji objętych tajemnicą handlową Komisja nie może mieć bezwarunkowego obowiązku odmówienia ich ujawnienia, zanim nie dokona oceny szczególnych okoliczności danej sprawy, a w szczególności określonej sytuacji danej zainteresowanej strony.

    Zakres swobodnego uznania, który został pozostawiony Komisji w celu pogodzenia prawa do informacji zainteresowanych stron z ochroną poufnych informacji, nie zostaje ograniczony, w przypadku gdy daną zainteresowaną stroną jest producent eksportujący, który nie uzyskał statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (MET).

    W szczególności, podobnie jak każdej zainteresowanej stronie, nie można takiemu producentowi eksportującemu z zasady oddalać wniosków o ujawnienie tych obliczeń bez zbadania szczególnych okoliczności sprawy z tego tylko powodu, że możliwość takiego ujawnienia na jego rzecz powodowałaby „systemową nierówność” w stosunkach pomiędzy, z jednej strony, Komisją, i z drugiej, przedsiębiorstwami uczestniczącymi w dochodzeniu, takimi jak w szczególności producenci, którzy nie uzyskali MET, i producenci z państwa analogicznego.

    Wreszcie z treści art. 20 ust. 2–4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nie wynika, że instytucje nie mogą ujawnić danej szczególnej zainteresowanej stronie, która wniosła o udostępnienie informacji pominiętej w tych ostatecznych ustaleniach, z tego powodu, że wszystkie zainteresowane strony powinny mieć do niej dostęp. W szczególności nie można odmówić ujawnienia zainteresowanej stronie informacji, o których mowa w art. 20 ust. 2 i 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego z tego tylko powodu, że pozostałe zainteresowane strony również mają do niej dostęp, jeżeli strony te nie złożyły wniosku w tym zakresie.

    Z powyższego wynika, że do Komisji należy ocena wniosku o dostęp do poufnych informacji w świetle szczególnej sytuacji zainteresowanej strony, która z takim wnioskiem wystąpiła i niezależnie od sytuacji pozostałych zainteresowanych stron, dla których informacje te mogłyby być użyteczne.

    Wykładnia sprzeczna z powyższą prowadzi do ograniczenia zasady dostępności informacji dla zainteresowanych stron, co jest sprzeczne z wymogami wynikającymi z przestrzegania praw do obrony zainteresowanych stron i prowadzi w przypadku takim jak niniejszy do pozbawienia danego producenta eksportującego informacji, które mogłyby mieć kluczowe znaczenie dla jego praw do obrony, z uwagi na wpływ obliczenia wartości normalnej na ustalenie marginesu dumpingu.

    (por. pkt 159–162, 164, 165, 167, 168, 170, 171, 175)

12.  W ramach wdrażania zasad Światowej Organizacji Handlu (WTO) pierwszeństwo umów międzynarodowych zawartych przez Unię nad aktami prawa wtórnego Unii nakazuje interpretowanie tych aktów w sposób możliwie jak najbardziej zgodny z tymi umowami. Argument ten znajduje zastosowanie w szczególności w dziedzinie antydumpingowej, ponieważ wykazano, że rozważany przepis podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej został przyjęty w celu wdrożenia szczególnego obowiązku przyjętego w ramach Porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienia antydumpingowego).

    Z brzmienia samego art. 19 ust. 1 i 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, który przejmuje postanowienia art. 6.5 porozumienia antydumpingowego, wynika, że prawodawca Unii wyraził w nim wolę wykonania szczególnych obowiązków wynikających ze wspomnianego przepisu porozumienia antydumpingowego. Okoliczność, iż prawodawca Unii wybrał przyjęcie innej struktury niż struktura art. 6.5 porozumienia antydumpingowego, w szczególności poprzez ujęcie dwóch części wspomnianego artykułu w dwa różne ustępy art. 19 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, nie może sama świadczyć o woli prawodawcy Unii przyjęcia podejścia właściwego dla porządku prawnego Unii, innego niż podejście porozumienia antydumpingowego. W rzeczywistości bowiem wybór ten wpisuje się w ramy swobodnego uznania, jakim dysponuje prawodawca Unii przy wdrażaniu obowiązków wynikających z art. 6.5 porozumienia antydumpingowego, w taki sposób, że nie może on sprzeciwiać się temu, aby art. 19 ust. 1 i 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego były interpretowane w świetle wspomnianego przepisu porozumienia antydumpingowego.

    (por. pkt 188, 190)