Sprawa C‑365/13

Ordre des architectes

przeciwko

État belge

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia)]

„Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 2005/36/WE — Artykuły 21 i 49 — Uznawanie kwalifikacji zawodowych — Dostęp do zawodu architekta — Zwolnienie z praktyki zawodowej”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 30 kwietnia 2014 r.

Swobodny przepływ osób – Swoboda przedsiębiorczości – Swoboda świadczenia usług – Pracownicy – Uznawanie kwalifikacji zawodowych – Zakres stosowania dyrektywy 2005/36 – Dostęp do zawodu architekta – Wymaganie przez przyjmujące państwo członkowskie praktyki zawodowej lub równoważnego doświadczenia zawodowego – Niedopuszczalność

(dyrektywa 2005/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 21, 46, 49, załączniki V, VI)

Artykuły 21 i 49 dyrektywy 2005/36 w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, zmienionej rozporządzeniem nr 279/2009, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, by przyjmujące państwo członkowskie dla celów uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu architekta wymagało od osoby posiadającej kwalifikacje zawodowe uzyskane w państwie członkowskim pochodzenia i wskazane w załączniku V, pkt 5.7.1 lub załączniku VI owej dyrektywy odbycia praktyki zawodowej lub wykazania, że posiada równoważne doświadczenie zawodowe.

W istocie system automatycznego uznawania kwalifikacji zawodowych przewidziany w zakresie dotyczącym zawodu architekta w art. 21, 46 i 49 dyrektywy 2005/36 nie pozostawia państwom członkowskim jakiegokolwiek zakresu uznania. A zatem jeżeli obywatel państwa członkowskiego legitymuje się jednym z dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji oraz dodatkowymi zaświadczeniami wskazanymi w pkt 5.7.1 załącznika V lub w załączniku VI do owej dyrektywy, powinien on mieć możliwość wykonywania zawodu architekta w innym państwie członkowskim, a państwo to nie może nałożyć na niego obowiązku uzyskania lub wykazania uzyskania dodatkowych kwalifikacji zawodowych.

Wykluczenie wszelkich dodatkowych wymogów jest nakazane ponadto również z tego względu, że w zakresie dotyczącym wskazanej dyrektywy wzmacnia ona względem dyrektywy 85/384 w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów poświadczających kwalifikacje zawodowe w dziedzinie architektury, a także środków mających ułatwić rzeczywistą realizację prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej oraz swobody świadczenia usług, automatyczny charakter uznania dokumentów poświadczających kwalifikacje zawodowe w odniesieniu do zawodu architekta W istocie dyrektywa 85/384 przewiduje w art. 23 ust. 1, że państwo członkowskie może nałożyć na posiadaczy dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji wydanych przez inne państwo członkowskie obowiązek spełnienia dodatkowych warunków praktyki zawodowej, nawet wówczas, gdy dokumenty te były objęte wzajemnym uznaniem. Dyrektywa 2005/36 uchyliła tę możliwość, nie dokonując co do zasady zmiany przepisów dotyczących wzajemnego uznawania.

Jednakże dobre funkcjonowanie systemu wzajemnego automatycznego uznawania przewidzianego w dyrektywie 2005/36 wymaga, aby państwa członkowskie dokonały prawidłowej transpozycji nie tylko art. 21, 46 i 49 owej dyrektywy, lecz również jej załączników V i VI.

(por. pkt 24–27; sentencja)

Sprawa C‑365/13

Ordre des architectes

przeciwko

État belge

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia)]

„Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 2005/36/WE — Artykuły 21 i 49 — Uznawanie kwalifikacji zawodowych — Dostęp do zawodu architekta — Zwolnienie z praktyki zawodowej”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 30 kwietnia 2014 r.

Swobodny przepływ osób — Swoboda przedsiębiorczości — Swoboda świadczenia usług — Pracownicy — Uznawanie kwalifikacji zawodowych — Zakres stosowania dyrektywy 2005/36 — Dostęp do zawodu architekta — Wymaganie przez przyjmujące państwo członkowskie praktyki zawodowej lub równoważnego doświadczenia zawodowego — Niedopuszczalność

(dyrektywa 2005/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 21, 46, 49, załączniki V, VI)

Artykuły 21 i 49 dyrektywy 2005/36 w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, zmienionej rozporządzeniem nr 279/2009, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, by przyjmujące państwo członkowskie dla celów uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu architekta wymagało od osoby posiadającej kwalifikacje zawodowe uzyskane w państwie członkowskim pochodzenia i wskazane w załączniku V, pkt 5.7.1 lub załączniku VI owej dyrektywy odbycia praktyki zawodowej lub wykazania, że posiada równoważne doświadczenie zawodowe.

W istocie system automatycznego uznawania kwalifikacji zawodowych przewidziany w zakresie dotyczącym zawodu architekta w art. 21, 46 i 49 dyrektywy 2005/36 nie pozostawia państwom członkowskim jakiegokolwiek zakresu uznania. A zatem jeżeli obywatel państwa członkowskiego legitymuje się jednym z dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji oraz dodatkowymi zaświadczeniami wskazanymi w pkt 5.7.1 załącznika V lub w załączniku VI do owej dyrektywy, powinien on mieć możliwość wykonywania zawodu architekta w innym państwie członkowskim, a państwo to nie może nałożyć na niego obowiązku uzyskania lub wykazania uzyskania dodatkowych kwalifikacji zawodowych.

Wykluczenie wszelkich dodatkowych wymogów jest nakazane ponadto również z tego względu, że w zakresie dotyczącym wskazanej dyrektywy wzmacnia ona względem dyrektywy 85/384 w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów poświadczających kwalifikacje zawodowe w dziedzinie architektury, a także środków mających ułatwić rzeczywistą realizację prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej oraz swobody świadczenia usług, automatyczny charakter uznania dokumentów poświadczających kwalifikacje zawodowe w odniesieniu do zawodu architekta W istocie dyrektywa 85/384 przewiduje w art. 23 ust. 1, że państwo członkowskie może nałożyć na posiadaczy dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji wydanych przez inne państwo członkowskie obowiązek spełnienia dodatkowych warunków praktyki zawodowej, nawet wówczas, gdy dokumenty te były objęte wzajemnym uznaniem. Dyrektywa 2005/36 uchyliła tę możliwość, nie dokonując co do zasady zmiany przepisów dotyczących wzajemnego uznawania.

Jednakże dobre funkcjonowanie systemu wzajemnego automatycznego uznawania przewidzianego w dyrektywie 2005/36 wymaga, aby państwa członkowskie dokonały prawidłowej transpozycji nie tylko art. 21, 46 i 49 owej dyrektywy, lecz również jej załączników V i VI.

(por. pkt 24–27; sentencja)