Sprawa C‑221/13

Teresa Mascellani

przeciwko

Ministero della Giustizia

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Trento)

„Odesłanie prejudycjalne — Polityka społeczna — Dyrektywa 97/81/WE — Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC — Przekształcenie umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy w umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy bez zgody pracownika”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 15 października 2014 r.

Polityka społeczna – Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Dyrektywa 97/81 – Uregulowanie krajowe umożliwiające przekształcenie umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy w umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy bez zgody pracownika – Dopuszczalność

(dyrektywa Rady 97/81, załącznik, klauzula 5 pkt 2)

Porozumienie ramowe w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin stanowiące załącznik do dyrektywy 97/81 dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, a w szczególności jego klauzulę 5 pkt 2, należy interpretować w ten sposób, że porozumienie to nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego pracodawca może podjąć decyzję o przekształceniu stosunku pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy w stosunek pracy w pełnym wymiarze czasu pracy bez zgody zainteresowanego pracownika.

Klauzula ta nie nakłada na państwa członkowskie obowiązku przyjęcia przepisu uzależniającego od zgody pracownika przekształcenie jego stosunku pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy w stosunek pracy w pełnym wymiarze czasu pracy. Powyższe uregulowanie w istocie ma na celu jedynie wykluczenie sytuacji, w której odmówienie przez pracownika poddania się takiemu przekształceniu jego stosunku pracy stanowiłaby jedyny powód rozwiązania z nim umowy o pracę, przy braku innych obiektywnych powodów. W rezultacie klauzula 5 pkt 2 porozumienia ramowego nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu, które pozwala pracodawcy podjąć z tych powodów decyzję o przekształceniu stosunku pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy w stosunek pracy w pełnym wymiarze czasu pracy bez zgody zainteresowanego pracownika.

(por. pkt 23, 24, 28; sentencja)

Sprawa C‑221/13

Teresa Mascellani

przeciwko

Ministero della Giustizia

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Trento)

„Odesłanie prejudycjalne — Polityka społeczna — Dyrektywa 97/81/WE — Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC — Przekształcenie umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy w umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy bez zgody pracownika”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 15 października 2014 r.

Polityka społeczna — Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC — Dyrektywa 97/81 — Uregulowanie krajowe umożliwiające przekształcenie umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy w umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy bez zgody pracownika — Dopuszczalność

(dyrektywa Rady 97/81, załącznik, klauzula 5 pkt 2)

Porozumienie ramowe w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin stanowiące załącznik do dyrektywy 97/81 dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, a w szczególności jego klauzulę 5 pkt 2, należy interpretować w ten sposób, że porozumienie to nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego pracodawca może podjąć decyzję o przekształceniu stosunku pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy w stosunek pracy w pełnym wymiarze czasu pracy bez zgody zainteresowanego pracownika.

Klauzula ta nie nakłada na państwa członkowskie obowiązku przyjęcia przepisu uzależniającego od zgody pracownika przekształcenie jego stosunku pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy w stosunek pracy w pełnym wymiarze czasu pracy. Powyższe uregulowanie w istocie ma na celu jedynie wykluczenie sytuacji, w której odmówienie przez pracownika poddania się takiemu przekształceniu jego stosunku pracy stanowiłaby jedyny powód rozwiązania z nim umowy o pracę, przy braku innych obiektywnych powodów. W rezultacie klauzula 5 pkt 2 porozumienia ramowego nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu, które pozwala pracodawcy podjąć z tych powodów decyzję o przekształceniu stosunku pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy w stosunek pracy w pełnym wymiarze czasu pracy bez zgody zainteresowanego pracownika.

(por. pkt 23, 24, 28; sentencja)