Sprawa T‑278/12

Inter-Union Technohandel GmbH

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

„Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego PROFLEX — Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy PROFEX — Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego — Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009”

Streszczenie – wyrok Sądu (pierwsza izba) z dnia 9 grudnia 2014 r.

1. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Wykładnia uwzględniająca ratio legis art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, motyw 10, art. 42 ust. 2, 3; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 22 ust. 3)

2. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Pojęcie – Kryteria oceny

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)

3. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Rzeczywiste używanie – Zastosowanie kryteriów oceny do konkretnego przypadku

   (rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3)

4. Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Rozpatrywanie sprzeciwu – Dowód używania wcześniejszego znaku towarowego – Moc dowodowa – Kryteria oceny

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 42 ust. 2, 3, art. 78 ust. 1 lit. f); rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 22 ust. 4]

1.  Ratio legis wymogu, zgodnie z którym wcześniejszy znak towarowy musi być rzeczywiście używany, aby można było powołać się na niego w sprzeciwie wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, polega na ograniczeniu liczby kolizji między dwoma znakami, zwłaszcza gdy nie istnieje ku temu żadne gospodarcze uzasadnienie wynikające z faktycznego funkcjonowania znaku na rynku. Natomiast celem art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i zasady 22 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego nie jest ani ocena sukcesu handlowego, ani kontrola strategii gospodarczej danego przedsiębiorstwa, ani też zastrzeżenie ochrony znaków towarowych wyłącznie dla sytuacji, w których dochodzi do handlowego wykorzystania tych znaków na dużą skalę.

   (por. pkt 26)

2.  Znak towarowy jest rzeczywiście używany wówczas, gdy korzysta się z niego zgodnie z jego podstawową funkcją, jaką jest zagwarantowanie, że towary i usługi, dla których został zarejestrowany, pochodzą z określonego przedsiębiorstwa, w celu wykreowania lub zachowania rynku zbytu dla tych towarów i usług, z wyłączeniem przypadków używania o charakterze symbolicznym, mającym na celu jedynie utrzymanie praw do znaku towarowego. Ponadto warunek rzeczywistego używania znaku towarowego wymaga, aby znak towarowy w postaci, w jakiej jest chroniony na właściwym obszarze, był używany publicznie i w sposób skierowany na zewnątrz. Ocena rzeczywistego charakteru używania znaku towarowego powinna być oparta na wszystkich faktach i okolicznościach pozwalających na ustalenie, czy znak był faktycznie wykorzystywany handlowo, w szczególności zaś powinna ona uwzględniać sposoby korzystania ze znaku uznawane w danym sektorze gospodarczym za uzasadnione dla zachowania lub wykreowania rynku zbytu dla towarów lub usług chronionych danym znakiem towarowym, charakter tych towarów lub usług, cechy danego rynku oraz zasięg i częstotliwość używania znaku. Jeśli chodzi o zakres używania wcześniejszego znaku, należy mieć na uwadze w szczególności z jednej strony handlowy wymiar ogółu czynności stanowiących używanie oraz z drugiej strony długość okresu, w którym czynności te miały miejsce, jak również częstotliwość tych czynności.

   (por. pkt 27–29)

3.  Aby ustalić, czy mamy do czynienia z rzeczywistym używaniem wcześniejszego znaku towarowego, należy dokonać całościowej oceny przy uwzględnieniu wszystkich istotnych w danej sprawie czynników. Ocena ta zakłada pewną współzależność branych pod uwagę czynników. Zatem niewielka ilość towarów sprzedanych pod danym znakiem może zostać zrekompensowana dużą intensywnością bądź regularnością wykorzystania znaku i odwrotnie.

   Rzeczywiste używanie znaku towarowego nie może zostać dowiedzione za pomocą prawdopodobieństwa lub domniemań, lecz musi opierać się na konkretnych i obiektywnych dowodach, które wykazują faktyczne i dostateczne korzystanie ze znaku towarowego na danym rynku.

   (por. pkt 30, 31)

4.  Aby dokonać oceny mocy dowodowej dokumentu, trzeba przede wszystkim zweryfikować wiarygodność zawartych w nim informacji. Należy zatem wziąć pod uwagę pochodzenie dokumentu, okoliczności jego sporządzenia, jego adresata, a następnie na podstawie jego treści zadać sobie pytanie, czy wydaje się on sensowny i wiarygodny. W przypadku gdy oświadczenie w rozumieniu art. 78 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego zostało sporządzone przez stronę wnoszącą sprzeciw, moc dowodowa może mu zostać przypisana tylko wówczas, gdy znajduje ono potwierdzenie w innych elementach materiału dowodowego.

   (por. pkt 50, 51)