Sprawa C‑509/12

Instituto Portuário e dos Transportes Marítimos (IPTM)

przeciwko

Navileme – Consultadoria Náutica Lda i Nautizende – Consultadoria Náutica Lda

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Central Administrativo Norte)

„Odesłanie prejudycjalne — Artykuły 52 TFUE i 56 TFUE — Swoboda świadczenia usług — Przyznawanie rekreacyjnej karty żeglarskiej — Przesłanka zamieszkiwania w państwie wydającym — Ograniczenia dla osób niebędących rezydentami — Ochrona bezpieczeństwa na morzu — Względy porządku publicznego”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 6 lutego 2014 r.

1. Swoboda świadczenia usług – Postanowienia traktatu – Zakres stosowania – Usługobiorcy

   (art. 56 TFUE)

2. Swoboda świadczenia usług – Ograniczenia – Przepisy krajowe ograniczające wydawanie kart żeglarskich jedynie do rezydentów danego państwa członkowskiego – Niedopuszczalność – Względy uzasadniające – Warunki – Ochrona porządku publicznego – Cel polegający na zapewnieniu bezpieczeństwa żeglugi morskiej – Brak uzasadnienia

   (art. 52 TFUE, 56 TFUE, 62 TFUE)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 10, 11)

2.  Artykuły 52 TFUE i 56 TFUE powinny być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu państwa członkowskiego, które nakłada warunek zamieszkiwania na terytorium danego kraju na obywateli Unii Europejskiej zamierzających uzyskać rekreacyjną kartę żeglarską wydawaną przez to państwo członkowskie.

   W istocie takie uregulowanie krajowe, które skutkuje, po pierwsze, zniechęceniem obywateli Unii niezamieszkałych w tym państwie członkowskim do udania się do tego państwa członkowskiego celem odbycia szkolenia w celu uzyskania karty żeglarskiej wydawanej przez to państwo członkowskie, i po drugie, uczynieniem mniej atrakcyjnymi usług oferowanych przez szkoły żeglarskie na rzecz uczniów, którzy nie zamieszkują w owym państwie członkowskim, jako że nie mogą oni przystąpić do egzaminu celem uzyskania karty żeglarskiej w tym państwie członkowskim ani nie może zostać im wydana taka karta, stanowi ograniczenie w swobodnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 56 ust. 1 TFUE.

   Cel polegający na ochronie porządku publicznego stanowi cel zgodny z prawem, który co do zasady mógłby uzasadniać ograniczenie w świadczeniu usług, jednakże zastosowanie takiego środka musi być właściwe do zagwarantowania realizacji przywołanego celu oraz aby nie wychodzić poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tego celu. Przesłanka zamieszkiwania nie może być uzasadniona tym celem. W istocie posłużenie się takim uzasadnieniem wymaga istnienia rzeczywistego i wystarczająco poważnego zagrożenia, dotyczącego fundamentalnego interesu społeczeństwa.

   Ponadto przesłanka zamieszkania, która nie pozostaje w żadnym związku z odbywanym szkoleniem ani ze zdolnością żeglowania, w żaden sposób sama w sobie nie jest w stanie przyczynić się do zamierzonego celu, to znaczy do zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi morskiej. W istocie cel zagwarantowania lepszego poziomu bezpieczeństwa na morzu może zostać spełniony za pomocą mniej restrykcyjnych dla swobodnego świadczenia usług środków, w szczególności poprzez ustalenie wysokiego poziomu progu wymaganego dla zdania egzaminu w celu uzyskania karty żeglarskiej.

   (por. pkt 17, 18, 20, 21, 23, 24; sentencja)

Sprawa C‑509/12

Instituto Portuário e dos Transportes Marítimos (IPTM)

przeciwko

Navileme – Consultadoria Náutica Lda i Nautizende – Consultadoria Náutica Lda

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Central Administrativo Norte)

„Odesłanie prejudycjalne — Artykuły 52 TFUE i 56 TFUE — Swoboda świadczenia usług — Przyznawanie rekreacyjnej karty żeglarskiej — Przesłanka zamieszkiwania w państwie wydającym — Ograniczenia dla osób niebędących rezydentami — Ochrona bezpieczeństwa na morzu — Względy porządku publicznego”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 6 lutego 2014 r.

1. Swoboda świadczenia usług — Postanowienia traktatu — Zakres stosowania — Usługobiorcy

   (art. 56 TFUE)

2. Swoboda świadczenia usług — Ograniczenia — Przepisy krajowe ograniczające wydawanie kart żeglarskich jedynie do rezydentów danego państwa członkowskiego — Niedopuszczalność — Względy uzasadniające — Warunki — Ochrona porządku publicznego — Cel polegający na zapewnieniu bezpieczeństwa żeglugi morskiej — Brak uzasadnienia

   (art. 52 TFUE, 56 TFUE, 62 TFUE)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 10, 11)

2.  Artykuły 52 TFUE i 56 TFUE powinny być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu państwa członkowskiego, które nakłada warunek zamieszkiwania na terytorium danego kraju na obywateli Unii Europejskiej zamierzających uzyskać rekreacyjną kartę żeglarską wydawaną przez to państwo członkowskie.

   W istocie takie uregulowanie krajowe, które skutkuje, po pierwsze, zniechęceniem obywateli Unii niezamieszkałych w tym państwie członkowskim do udania się do tego państwa członkowskiego celem odbycia szkolenia w celu uzyskania karty żeglarskiej wydawanej przez to państwo członkowskie, i po drugie, uczynieniem mniej atrakcyjnymi usług oferowanych przez szkoły żeglarskie na rzecz uczniów, którzy nie zamieszkują w owym państwie członkowskim, jako że nie mogą oni przystąpić do egzaminu celem uzyskania karty żeglarskiej w tym państwie członkowskim ani nie może zostać im wydana taka karta, stanowi ograniczenie w swobodnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 56 ust. 1 TFUE.

   Cel polegający na ochronie porządku publicznego stanowi cel zgodny z prawem, który co do zasady mógłby uzasadniać ograniczenie w świadczeniu usług, jednakże zastosowanie takiego środka musi być właściwe do zagwarantowania realizacji przywołanego celu oraz aby nie wychodzić poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tego celu. Przesłanka zamieszkiwania nie może być uzasadniona tym celem. W istocie posłużenie się takim uzasadnieniem wymaga istnienia rzeczywistego i wystarczająco poważnego zagrożenia, dotyczącego fundamentalnego interesu społeczeństwa.

   Ponadto przesłanka zamieszkania, która nie pozostaje w żadnym związku z odbywanym szkoleniem ani ze zdolnością żeglowania, w żaden sposób sama w sobie nie jest w stanie przyczynić się do zamierzonego celu, to znaczy do zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi morskiej. W istocie cel zagwarantowania lepszego poziomu bezpieczeństwa na morzu może zostać spełniony za pomocą mniej restrykcyjnych dla swobodnego świadczenia usług środków, w szczególności poprzez ustalenie wysokiego poziomu progu wymaganego dla zdania egzaminu w celu uzyskania karty żeglarskiej.

   (por. pkt 17, 18, 20, 21, 23, 24; sentencja)