Sprawa C‑494/12

Dixons Retail plc

przeciwko

Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber)]

„Dyrektywa 2006/112/WE — Podatek od wartości dodanej — Dostawa towarów — Pojęcie — Oszukańcze użycie karty bankowej”

Streszczenie – wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 21 listopada 2013 r.

1. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych — Wspólny system podatku od wartości dodanej — Dostawa towarów — Pojęcie — Czynność przekazania towaru nabywcy w oszukańczy sposób posługującego się kartą bankową jako środkiem płatniczym — Włączenie

   [dyrektywy Rady: 77/388, art. 2 pkt 1, art. 5 ust. 1; 2006/112, art. 2 ust. 1 lit. a), art. 14 ust. 1]

2. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych — Wspólny system podatku od wartości dodanej — Podstawa opodatkowania — Dostawy towarów i świadczenie usług — Pojęcie — Czynności sprzedaży pomiędzy dostawcą a nabywcą płacącym kartą bankową — Płatność dokonana przez osobę trzecią będącą wystawcą karty, na rzecz nabywcy, na podstawie umowy zawartej z dostawcą — Płatność stanowiąca świadczenie wzajemne — Włączenie

   [dyrektywy Rady: 77/388, art. 11 część A ust. 1 lit. a); 2006/112, art. 73]

1.  Artykuł 2 pkt 1 i art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków oraz art. 2 ust. 1 lit. a) i art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że w ramach umowy zawartej pomiędzy osobą trzecią a dostawcą towaru, poprzez którą owa osoba trzecia zobowiązała się do zapłacenia, po odliczeniu prowizji, owemu dostawcy za towary sprzedane przez niego nabywcom posługującym się kartą bankową jako środkiem płatniczym, fizyczne przekazanie towarów kupującemu, który posługuje się w oszukańczy sposób kartą bankową jako środkiem płatniczym, stanowi dostawę towarów.

   W istocie pojęcie dostawy towarów nie odnosi się do przeniesienia własności w formie przewidzianej we właściwych przepisach krajowych, lecz obejmuje każdą transakcję przekazania rzeczy przez stronę, która upoważnia drugą stronę do rozporządzania tą rzeczą, jakby była ona jej właścicielem.

   Wspomniane pojęcie ma obiektywny charakter oraz ma ono zastosowanie niezależnie od celów i wyników danych transakcji, przy czym brak jest obowiązku prowadzenia dochodzenia przez organ administracji podatkowej w celu ustalenia intencji danego podatnika lub w celu uwzględnienia intencji podmiotu gospodarczego innego niż ów podatnik działający w tym samym łańcuchu dostaw.

   Zatem takie posłużenie się w oszukańczy sposób kartą bankową jako środkiem płatniczym przy owych czynnościach jest bez znaczenia dla okoliczności, że czynności te mogą zostać zaklasyfikowane jako dostawa towaru, bowiem nie wynika ona z obiektywnych kryteriów, na których opiera się to pojęcie, lecz na zamiarze osoby, która brała udział jako nabywca w spornych transakcjach, a także na sposobie konkretyzacji takiego zamiaru.

   Ponadto sytuację taką należy odróżnić od kradzieży towaru, która nie jest objęta zakresem pojęcia dostawy towarów, bowiem kradzież ta nie skutkuje upoważnieniem osoby, która jej dokonała, do rozporządzania towarami na tych samych warunkach co ich właściciel.

   (por. pkt 17, 20, 21, 26, 28, 29, 38; sentencja)

2.  Artykuł 11 część A ust. 1 lit a) szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków oraz art. 73 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej powinny być interpretowane w ten sposób, że fizyczne wydanie towarów nabywcy, który w oszukańczy sposób posługuje się kartą bankową jako środkiem płatniczym, stanowi dostawę towarów, zapłata dokonana przez osobę trzecią na podstawie umowy zawartej przez tę osobę z dostawcą tych towarów, na podstawie której zobowiązuje się ona do zapłaty temu dostawcy za towary sprzedane przez niego nabywcom posługującym się taką kartą jako środkiem płatniczym, stanowi świadczenie wzajemne.

   W istocie, gdy nabywca płaci cenę towaru za pomocą karty kredytowej, mamy do czynienia z dwoma transakcjami, to znaczy, po pierwsze, ze sprzedażą tego towaru przez dostawcę, który wlicza do łącznej wymaganej ceny również podatek od wartości dodanej, który zostanie zapłacony przez owego nabywcę jako końcowego konsumenta i pobrany przez owego dostawcę na rachunek fiskusa, i po drugie, ze świadczeniem usług na rzecz rzeczonego dostawcy przez wystawcę karty.

   W tym względzie szósta dyrektywa i dyrektywa 2006/112 nie wymagają dla odpłatnego dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług, aby owo świadczenie wzajemne za taką dostawę lub taką usługę było uzyskane bezpośrednio od jej odbiorcy. W istocie zgodnie z art. 11 część A ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy oraz art. 73 dyrektywy 2006/112 zapłata wynagrodzenia za dostawę towarów może zostać dokonana nie tylko przez nabywcę, ale także przez osobę trzecią, w niniejszym przypadku przez wystawce karty.

   (por. pkt 34, 35, 38; sentencja)