Sprawy połączone od C‑446/12 do C‑449/12

W.P. Willems

przeciwko

Burgemeester van Nuth,

i

H.J. Kooistra

przeciwko

Burgemeester van Skarsterlân,

i

M. Roest

przeciwko

Burgemeester van Amsterdam

oraz

L.J.A. van Luijk

przeciwko

Burgemeester van Den Haag

(wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Raad van State)

„Odesłanie prejudycjalne — Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości — Paszport biometryczny — Dane biometryczne — Rozporządzenie (WE) nr 2252/2004 — Artykuł 1 ust. 3 — Artykuł 4 ust. 3 — Wykorzystywanie zgromadzonych danych w celach innych niż wydawanie paszportów i dokumentów podróży — Tworzenie baz danych zawierających dane biometryczne i korzystanie z nich — Gwarancje prawne — Karta praw podstawowych Unii Europejskiej — Artykuły 7 i 8 — Dyrektywa 95/46/WE — Artykuły 6 i 7 — Prawo do poszanowania życia prywatnego — Prawo do ochrony danych osobowych — Zastosowanie do dowodów tożsamości”

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 kwietnia 2015 r.

1. Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Przekraczanie granic zewnętrznych państw członkowskich – Wspólne zasady dotyczące norm i procedur kontroli – Paszporty i dokumenty podróży wydawane przez państwa członkowskie – Rozporządzenie nr 2252/2004 w sprawie norm dotyczących zabezpieczeń i danych biometrycznych w paszportach i dokumentach podróży wydawanych przez państwa członkowskie – Zakres stosowania – Dowód tożsamości – Wyłączenie

   (rozporządzenie Rady nr 2252/2004, zmienione rozporządzeniem nr 444/2009, art. 1 ust. 3)

2. Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Przekraczanie granic zewnętrznych państw członkowskich – Wspólne zasady dotyczące norm i procedur kontroli – Paszporty i dokumenty podróży wydawane przez państwa członkowskie – Rozporządzenie nr 2252/2004 w sprawie norm dotyczących zabezpieczeń i danych biometrycznych w paszportach i dokumentach podróży wydawanych przez państwa członkowskie – Wykorzystywanie zgromadzonych danych w celach innych niż wydawanie paszportów i dokumentów podróży – Obowiązek zapewnienia przez państwa członkowskie w ich ustawodawstwie braku takiego wykorzystywania – Brak

   (rozporządzenie Rady nr 2252/2004, zmienione rozporządzeniem nr 444/2009, art. 4 ust. 3)

1.  Artykuł 1 ust. 3 rozporządzenia nr 2252/2004 w sprawie norm dotyczących zabezpieczeń i danych biometrycznych w paszportach i dokumentach podróży wydawanych przez państwa członkowskie, zmienionego rozporządzeniem nr 444/2009, należy interpretować w ten sposób, że owo rozporządzenie nie stosuje się do dowodów tożsamości wydawanych przez państwa członkowskie swoim obywatelom niezależnie od ich okresu ważności oraz możliwości posługiwania się nimi w charakterze dokumentu uprawniającego do odbycia podróży do innego państwa.

   (por. pkt 42; pkt 1 sentencji)

2.  Artykuł 4 ust. 3 rozporządzenia nr 2252/2004 w sprawie norm dotyczących zabezpieczeń i danych biometrycznych w paszportach i dokumentach podróży wydawanych przez państwa członkowskie, zmienionego rozporządzeniem nr 444/2009, należy interpretować w ten sposób, iż nie wymaga on od państw członkowskich zagwarantowania, że dane biometryczne, które zostały pobrane i są przechowywane zgodnie z przepisami tego rozporządzenia, nie będą pobierane, przetwarzane i wykorzystywanie w celach innych niż wydawanie paszportów lub dokumentów podróży, jako że kwestia ta nie mieści się w zakresie stosowania tego rozporządzenia.

   W istocie jeśli chodzi o wszelkie inne przypadki wykorzystywania i przechowywania tych danych, z art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 2252/2004, który dotyczy wykorzystywania tych danych tylko „do celów [tego] rozporządzenia”, w związku z motywem 5 rozporządzenia nr 444/2009 wynika, że przypadki te nie zostały uregulowane w tym ostatnim rozporządzeniu. W myśl tego motywu bowiem rozporządzenie nr 2252/2004 ma zastosowanie, bez uszczerbku dla jakiegokolwiek innego wykorzystywania lub przechowywania takich danych zgodnie z przepisami krajowymi państw członkowskich i nie wprowadza podstawy prawnej dla tworzenia lub utrzymywania baz danych dla przechowywania tych danych w państwach członkowskich, co jest kwestią należącą wyłącznie do prawa krajowego.

   (por. pkt 47, 53; pkt 2 sentencji)