Sprawa C‑427/12

Komisja Europejska

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu iRadzie Unii Europejskiej

„Skarga o stwierdzenie nieważności — Wybór podstawy prawnej — Artykuły 290 TFUE i 291 TFUE — Akt delegowany i akt wykonawczy — Rozporządzenie (UE) nr 528/2012 — Artykuł 80 ust. 1 — Produkty biobójcze — Europejska Agencja Chemikaliów — Ustalanie opłat przez Komisję”

Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 marca 2014 r.

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Przedmiot – Stwierdzenie częściowej nieważności – Przesłanka – Możliwość oddzielenia zaskarżonych przepisów

   (art. 263 TFUE)

2. Instytucje Unii Europejskiej – Wykonywanie uprawnień – Upoważnienie przyznane Komisji w celu przyjmowania aktów delegowanych i aktów wykonawczych – Uprawnienia dyskrecjonalne prawodawcy Unii – Kontrola sądowa – Granice – Przyznane Komisji uprawnienie wykonawcze dotyczące opłat należnych Europejskiej Agencji Chemikaliów – Dopuszczalność

   (art. 290 TFUE, 291 TFUE; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 528/2012, art. 80 ust. 1)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 16–19)

2.  Artykuł 80 ust. 1 rozporządzenia nr 528/2012 w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych powierza Komisji uprawnienie do wydania, na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE, rozporządzenia wykonawczego dotyczącego opłat należnych Europejskiej Agencji Chemikaliów, które są związane z różnymi działaniami podejmowanymi przez Agencję w ramach realizacji tego rozporządzenia.

   Pojęcie aktu wykonawczego w rozumieniu art. 291 TFUE winno być oceniane w kontekście pojęcia aktu delegowanego wynikającego z art. 290 TFUE.

   Gdy prawodawca Unii powierza Komisji w akcie ustawodawczym uprawnienie delegowane na podstawie art. 290 ust. 1 TFUE, Komisja powinna przyjąć przepisy, które uzupełniają lub zmieniają inne niż istotne elementy tego aktu. Zgodnie z akapitem drugim tego postanowienia akt ustawodawczy dokonujący takiego delegowania winien wyraźnie określać cele, treść, zakres oraz czas obowiązywania przekazanych uprawnień. Ów wymóg oznacza, że powierzenie uprawnień delegowanych zmierza do przyjęcia przepisów, które wpisują się w ramy prawne określone w podstawowym akcie ustawodawczym.

   Jeśli natomiast prawodawca Unii powierza Komisji uprawnienie wykonawcze na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE, Komisja powinna określić treść aktu ustawodawczego, aby zapewnić jego wprowadzenie w życie w warunkach jednolitych we wszystkich państwach członkowskich.

   Prawodawca Unii dysponuje swobodnym uznaniem, gdy postanawia powierzyć Komisji uprawnienie delegowane na podstawie art. 290 ust. 1 TFUE lub uprawnienie wykonawcze na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE. Dlatego też kontrola sądowa ogranicza się do oczywistych błędów w ocenie kwestii, czy prawodawca mógł w rozsądny sposób uznać, po pierwsze, że ramy prawne, które określił w odniesieniu do systemu opłat wskazanego w art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 528/2012, powinny zostać jedynie – celem ich wykonania – doprecyzowane bez konieczności zmiany lub uzupełnienia o elementy inne niż istotne, a po drugie, że przepisy rozporządzenia nr 528/2012 dotyczące tego systemu wymagają jednolitych warunków wykonywania.

   Zarówno zasada przewodnia systemu opłat, jak i przesłanki i kryteria rządzące wykonywaniem przez Komisję uprawnienia, które jej przysługuje na mocy art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 528/2012, zostały określone przez samego prawodawcę Unii w tym akcie ustawodawczym. Wykonywanie tego uprawnienia wpisuje się zatem w ramy prawne określone przez sam akt ustawodawczy, których akt wykonawczy nie może ani zmienić, ani uzupełnić o elementy inne niż istotne.

   Z powyższego wynika, że prawodawca Unii mógł słusznie uznać, że art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 528/2012 przyznaje Komisji uprawnienie do uściślenia treści normatywnej owego rozporządzenia zgodnie z art. 291 ust. 2 TFUE.

   Ponadto, zważywszy, że system opłat przewidziany w art. 80 ust. 1 rozporządzenia nr 528/2012 odnosi się do opłat należnych agencji Unii, powierzenie Komisji uprawnienia wykonawczego na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE może zostać uznane za rozsądne w celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania tego systemu w Unii.

   (por. pkt 32, 35, 38–40, 43, 46, 49, 52, 53)