Sprawa C‑391/12

RLvS Verlagsgesellschaft mbH

przeciwko

Stuttgarter Wochenblatt GmbH

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof)

„Dyrektywa 2005/29/WE — Nieuczciwe praktyki handlowe — Zakres stosowania ratione personae — Wprowadzające w błąd pominięcia w artykułach sponsorowanych — Uregulowania państwa członkowskiego zakazujące wszelkich odpłatnych publikacji bez zamieszczenia wzmianki „ogłoszenie” („Anzeige”) — Pełna harmonizacja — Bardziej restrykcyjne przepisy — Wolność prasy”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 października 2013 r.

Zbliżanie ustawodawstw – Nieuczciwe praktyki handlowe stosowane przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów – Dyrektywa 2005/29 – Zakres stosowania – Wydawcy prasowi – Publikacje mogące promować produkty i usługi podmiotu trzeciego, niemogące w sposób istotny wpłynąć na zachowania gospodarcze konsumenta – Wyłączenie – Przepisy krajowe zakazujące wszelkich odpłatnych publikacji bez zamieszczenia wzmianki „ogłoszenie” – Dopuszczalność

[dyrektywa 2005/29 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 2 lit. d)]

W okolicznościach, gdy publikowanie artykułów mogących promować produkty i usługi podmiotu trzeciego nie może w sposób istotny wpłynąć na zachowania gospodarcze konsumenta, na dyrektywę 2006/2004 dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającą dyrektywy 84/450, 97/7, 98/27 i 2002/65 oraz rozporządzenie nr 2006/2004, nie można powoływać się wobec wydawców prasowych, co oznacza, że w okolicznościach tych dyrektywę tę należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona stosowaniu przepisu prawa krajowego, na mocy którego wydawcy ci zobowiązani są umieścić szczególną wzmiankę, w tym przypadku słowo „ogłoszenie”, w każdej publikacji w ich czasopismach, za którą otrzymują wynagrodzenie, chyba że prezentacja lub koncepcja tej publikacji od razu umożliwiają rozpoznanie jej charakteru reklamowego.

Jeśli przepis prawa krajowego dąży rzeczywiście do realizacji celów obejmujących ochronę konsumentów dla potrzeb zbadania, czy taki przepis może być objęty zakresem stosowania dyrektywy 2005/29, konieczne jest również, aby zachowania, o których mowa w tym przepisie krajowym, stanowiły praktyki handlowe w rozumieniu art. 2 lit. d) tej dyrektywy. Tak jest w przypadku, gdy omawiane praktyki wpisują się w ramy strategii handlowej podmiotu gospodarczego, a ich bezpośrednim celem jest promocja i zwiększenie sprzedaży produktów lub usług tego podmiotu, stanowiąc tym samy praktyki handlowe w rozumieniu art. 2 lit. d) omawianej dyrektywy, które w rezultacie są objęte zakresem jej stosowania.

Nawet jeśli wspomniana dyrektywa definiuje pojęcie „praktyk handlowych” w sposób szczególnie szeroki, to jednak praktyki takie, po pierwsze, powinny mieć charakter handlowy, to znaczy stanowić działanie przedsiębiorcy, a po drugie, powinny być bezpośrednio związane z promocją, ze sprzedażą lub z dostawą produktów dla konsumentów.

W zakresie, w jakim publikowanie przez wydawcę prasowego artykułów mogących promować ewentualnie pośrednio produkty i usługi podmiotu trzeciego nie może w sposób istotny wpłynąć na zachowania gospodarcze konsumenta przy podejmowaniu decyzji o zakupie lub nabyciu danego dziennika, który jest ponadto dystrybuowany nieodpłatnie, taka praktyka wydawnicza sama w sobie nie można być uznana za „praktykę handlową” tego wydawcy.

Istotnie, nie można z pewnością wykluczyć, że wydawca prasowy sam w swych produktach lub innych środkach masowego przekazu stosuje praktykę handlową uznaną za nieuczciwą względem danego konsumenta, w tym przypadku czytelnika, oferując na przykład gry, zagadki lub konkursy z nagrodami, mogące w związku z tym zachęcać konsumenta do zakupu danego produktu, czyli dziennika. Jednakże pkt 11 załącznika I do dyrektywy 2005/29 nie ma w założeniu nakładać na wydawców prasowych obowiązku przeciwdziałania ewentualnym nieuczciwym praktykom handlowym reklamodawców, w odniesieniu do których można na tej podstawie potencjalnie wykazać bezpośredni związek z promocją, sprzedażą lub dostawą na rzecz konsumentów produktów lub usług tych reklamodawców.

(por. pkt 35–37, 41, 44, 50; sentencja)

Sprawa C‑391/12

RLvS Verlagsgesellschaft mbH

przeciwko

Stuttgarter Wochenblatt GmbH

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof)

„Dyrektywa 2005/29/WE — Nieuczciwe praktyki handlowe — Zakres stosowania ratione personae — Wprowadzające w błąd pominięcia w artykułach sponsorowanych — Uregulowania państwa członkowskiego zakazujące wszelkich odpłatnych publikacji bez zamieszczenia wzmianki „ogłoszenie” („Anzeige”) — Pełna harmonizacja — Bardziej restrykcyjne przepisy — Wolność prasy”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 października 2013 r.

Zbliżanie ustawodawstw — Nieuczciwe praktyki handlowe stosowane przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów — Dyrektywa 2005/29 — Zakres stosowania — Wydawcy prasowi — Publikacje mogące promować produkty i usługi podmiotu trzeciego, niemogące w sposób istotny wpłynąć na zachowania gospodarcze konsumenta — Wyłączenie — Przepisy krajowe zakazujące wszelkich odpłatnych publikacji bez zamieszczenia wzmianki „ogłoszenie” — Dopuszczalność

[dyrektywa 2005/29 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 2 lit. d)]

W okolicznościach, gdy publikowanie artykułów mogących promować produkty i usługi podmiotu trzeciego nie może w sposób istotny wpłynąć na zachowania gospodarcze konsumenta, na dyrektywę 2006/2004 dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającą dyrektywy 84/450, 97/7, 98/27 i 2002/65 oraz rozporządzenie nr 2006/2004, nie można powoływać się wobec wydawców prasowych, co oznacza, że w okolicznościach tych dyrektywę tę należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona stosowaniu przepisu prawa krajowego, na mocy którego wydawcy ci zobowiązani są umieścić szczególną wzmiankę, w tym przypadku słowo „ogłoszenie”, w każdej publikacji w ich czasopismach, za którą otrzymują wynagrodzenie, chyba że prezentacja lub koncepcja tej publikacji od razu umożliwiają rozpoznanie jej charakteru reklamowego.

Jeśli przepis prawa krajowego dąży rzeczywiście do realizacji celów obejmujących ochronę konsumentów dla potrzeb zbadania, czy taki przepis może być objęty zakresem stosowania dyrektywy 2005/29, konieczne jest również, aby zachowania, o których mowa w tym przepisie krajowym, stanowiły praktyki handlowe w rozumieniu art. 2 lit. d) tej dyrektywy. Tak jest w przypadku, gdy omawiane praktyki wpisują się w ramy strategii handlowej podmiotu gospodarczego, a ich bezpośrednim celem jest promocja i zwiększenie sprzedaży produktów lub usług tego podmiotu, stanowiąc tym samy praktyki handlowe w rozumieniu art. 2 lit. d) omawianej dyrektywy, które w rezultacie są objęte zakresem jej stosowania.

Nawet jeśli wspomniana dyrektywa definiuje pojęcie „praktyk handlowych” w sposób szczególnie szeroki, to jednak praktyki takie, po pierwsze, powinny mieć charakter handlowy, to znaczy stanowić działanie przedsiębiorcy, a po drugie, powinny być bezpośrednio związane z promocją, ze sprzedażą lub z dostawą produktów dla konsumentów.

W zakresie, w jakim publikowanie przez wydawcę prasowego artykułów mogących promować ewentualnie pośrednio produkty i usługi podmiotu trzeciego nie może w sposób istotny wpłynąć na zachowania gospodarcze konsumenta przy podejmowaniu decyzji o zakupie lub nabyciu danego dziennika, który jest ponadto dystrybuowany nieodpłatnie, taka praktyka wydawnicza sama w sobie nie można być uznana za „praktykę handlową” tego wydawcy.

Istotnie, nie można z pewnością wykluczyć, że wydawca prasowy sam w swych produktach lub innych środkach masowego przekazu stosuje praktykę handlową uznaną za nieuczciwą względem danego konsumenta, w tym przypadku czytelnika, oferując na przykład gry, zagadki lub konkursy z nagrodami, mogące w związku z tym zachęcać konsumenta do zakupu danego produktu, czyli dziennika. Jednakże pkt 11 załącznika I do dyrektywy 2005/29 nie ma w założeniu nakładać na wydawców prasowych obowiązku przeciwdziałania ewentualnym nieuczciwym praktykom handlowym reklamodawców, w odniesieniu do których można na tej podstawie potencjalnie wykazać bezpośredni związek z promocją, sprzedażą lub dostawą na rzecz konsumentów produktów lub usług tych reklamodawców.

(por. pkt 35–37, 41, 44, 50; sentencja)