Sprawy połączone od C‑228/12 do C‑232/12 i od C‑254/12 do C‑258/12

Vodafone Omnitel NV (C‑228/12, C‑231/12 i C‑258/12), Fastweb SpA (C‑229/12 i C‑232/12), Wind Telecomunicazioni SpA (C‑230/12 i C‑254/12), Telecom Italia SpA (C‑255/12 i C‑256/12) i Sky Italia srl (C‑257/12)

przeciwko

Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Presidenza del Consiglio dei Ministri (od C‑228/12 do C‑232/12, C‑255/12 i C‑256/12), Commissione di Garanzia dell’Attuazione della Legge sullo Sciopero nei Servizi Pubblici Essenziali (C‑229/12, C‑232/12 i C‑257/12) i Ministero dell’Economia e delle Finanze (C‑230/12)

(wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunale amministrativo regionale per il Lazio)

„Sieci i usługi łączności elektronicznej — Dyrektywa 2002/20/WE — Artykuł 12 — Opłaty administracyjne nakładane na przedsiębiorstwa z danego sektora — Krajowe przepisy wymagające od podmiotów z sektora łączności elektronicznej uiszczenia opłaty przeznaczonej na pokrycie kosztów funkcjonowania krajowych organów regulacyjnych”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 18 lipca 2013 r.

1. Postępowanie sądowe – Procedura ustna – Obowiązek przeprowadzenia rozprawy aby umożliwić stronom przedstawienie uwag w przedmiocie kwestii prawnych – Brak – Względy uzasadniające – Istnienie informacji wystarczających do wydania rozstrzygnięcia

   (regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 76, § 2, art. 83)

2. Pytania prejudycjalne – Dopuszczalność – Konieczność dostarczenia Trybunałowi wystarczających wyjaśnień w zakresie stanu faktycznego i prawnego

   (art. 267 TFUE; statut Trybunału, art. 23)

3. Zbliżanie ustawodawstw – Sektor telekomunikacji – Sieci i usługi łączności elektronicznej – Dyrektywa 2002/20 – Opłaty i należności stosowane do przedsiębiorstw świadczących usługi lub udostępniające sieć łączności elektronicznej – Opłata mająca na celu pokrycie wszystkich kosztów ponoszonych przez krajowy organ regulacyjny i niefinansowanych przez państwo – Obliczanie w zależności od dochodów uzyskiwanych przez przedsiębiorstwa – Dopuszczalność – Przesłanki – Badanie przez sąd krajowy

   (dyrektywa 2002/20 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 12)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 25–28)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 30–32)

3.  Artykuł 12 dyrektywy 2002/20 w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej należy interpretować w ten sposób, iż przepis ten nie stoi na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, na których mocy przedsiębiorstwa świadczące usługi lub udostępniające sieć łączności elektronicznej są zobowiązane uiszczać opłatę mającą na celu pokrycie wszystkich kosztów ponoszonych przez krajowy organ regulacyjny i niefinansowanych przez państwo, której kwota jest określana w stosunku do uzyskiwanych przez te przedsiębiorstwa dochodów, pod warunkiem że opłata ta ma na celu wyłącznie pokrycie kosztów związanych z działalnością wspomnianą w art. 12 ust. 1 lit. a), że całkowite dochody uzyskiwane z tytułu rzeczonej opłaty nie przewyższają całkowitych kosztów związanych z tą działalnością oraz że opłata ta jest nakładana na przedsiębiorstwa w sposób obiektywny, przejrzysty i proporcjonalny, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

   (por. pkt 43; sentencja)

Sprawy połączone od C‑228/12 do C‑232/12 i od C‑254/12 do C‑258/12

Vodafone Omnitel NV (C‑228/12, C‑231/12 i C‑258/12), Fastweb SpA (C‑229/12 i C‑232/12), Wind Telecomunicazioni SpA (C‑230/12 i C‑254/12), Telecom Italia SpA (C‑255/12 i C‑256/12) i Sky Italia srl (C‑257/12)

przeciwko

Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Presidenza del Consiglio dei Ministri (od C‑228/12 do C‑232/12, C‑255/12 i C‑256/12), Commissione di Garanzia dell’Attuazione della Legge sullo Sciopero nei Servizi Pubblici Essenziali (C‑229/12, C‑232/12 i C‑257/12) i Ministero dell’Economia e delle Finanze (C‑230/12)

(wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunale amministrativo regionale per il Lazio)

„Sieci i usługi łączności elektronicznej — Dyrektywa 2002/20/WE — Artykuł 12 — Opłaty administracyjne nakładane na przedsiębiorstwa z danego sektora — Krajowe przepisy wymagające od podmiotów z sektora łączności elektronicznej uiszczenia opłaty przeznaczonej na pokrycie kosztów funkcjonowania krajowych organów regulacyjnych”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 18 lipca 2013 r.

1. Postępowanie sądowe — Procedura ustna — Obowiązek przeprowadzenia rozprawy aby umożliwić stronom przedstawienie uwag w przedmiocie kwestii prawnych — Brak — Względy uzasadniające — Istnienie informacji wystarczających do wydania rozstrzygnięcia

   (regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 76, § 2, art. 83)

2. Pytania prejudycjalne — Dopuszczalność — Konieczność dostarczenia Trybunałowi wystarczających wyjaśnień w zakresie stanu faktycznego i prawnego

   (art. 267 TFUE; statut Trybunału, art. 23)

3. Zbliżanie ustawodawstw — Sektor telekomunikacji — Sieci i usługi łączności elektronicznej — Dyrektywa 2002/20 — Opłaty i należności stosowane do przedsiębiorstw świadczących usługi lub udostępniające sieć łączności elektronicznej — Opłata mająca na celu pokrycie wszystkich kosztów ponoszonych przez krajowy organ regulacyjny i niefinansowanych przez państwo — Obliczanie w zależności od dochodów uzyskiwanych przez przedsiębiorstwa — Dopuszczalność — Przesłanki — Badanie przez sąd krajowy

   (dyrektywa 2002/20 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 12)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 25–28)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 30–32)

3.  Artykuł 12 dyrektywy 2002/20 w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej należy interpretować w ten sposób, iż przepis ten nie stoi na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, na których mocy przedsiębiorstwa świadczące usługi lub udostępniające sieć łączności elektronicznej są zobowiązane uiszczać opłatę mającą na celu pokrycie wszystkich kosztów ponoszonych przez krajowy organ regulacyjny i niefinansowanych przez państwo, której kwota jest określana w stosunku do uzyskiwanych przez te przedsiębiorstwa dochodów, pod warunkiem że opłata ta ma na celu wyłącznie pokrycie kosztów związanych z działalnością wspomnianą w art. 12 ust. 1 lit. a), że całkowite dochody uzyskiwane z tytułu rzeczonej opłaty nie przewyższają całkowitych kosztów związanych z tą działalnością oraz że opłata ta jest nakładana na przedsiębiorstwa w sposób obiektywny, przejrzysty i proporcjonalny, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

   (por. pkt 43; sentencja)