Sprawa C‑157/12

Salzgitter Mannesmann Handel GmbH

przeciwko

SC Laminorul SA

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof)

„Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości — Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 — Artykuł 34 pkt 3 i 4 — Uznanie orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim — Sytuacja, w której wspomnianego orzeczenia nie da się pogodzić z innym wcześniejszym orzeczeniem wydanym w tym samym państwie członkowskim w sporze o to samo roszczenie między tymi samymi stronami”

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 26 września 2013 r.

Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych – Rozporządzenie nr 44/2001 – Uznawanie i wykonywanie orzeczeń – Podstawy odmowy – Orzeczenie niedające się pogodzić z innym wcześniejszym orzeczeniem wydanym w tym samym państwie członkowskim w sporze o to samo roszczenie między tymi samymi stronami – Pojęcie – Orzeczenia wydane przez sądy tego samego państwa członkowskiego – Wyłączenie

(rozporządzenie Rady nr 44/2001, art. 34 pkt 4, art. 45 ust. 2)

Artykuł 34 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje on sprzecznych ze sobą orzeczeń wydanych przez sądy tego samego państwa członkowskiego.

Co do zasady należyte funkcjonowanie systemu uznawania i wykonywania orzeczeń pochodzących z innego państwa członkowskiego opartego na zaufaniu wymaga, by sądy państwa członkowskiego pochodzenia zachowały właściwość w przedmiocie oceny – w ramach środków zaskarżenia ustanowionych w porządku prawnym wspomnianego państwa członkowskiego – zgodności z prawem orzeczenia podlegającego wykonaniu, z wyłączeniem co do zasady sądów wezwanego państwa członkowskiego, i by ostateczny wynik badania zgodności z prawem wspomnianego orzeczenia nie był podważany.

Tymczasem wykładnia art. 34 pkt 4 wspomnianego rozporządzenia, zgodnie z którą przepis ów dotyczyłby również kolizji pomiędzy dwoma orzeczeniami pochodzącymi z tego samego państwa członkowskiego, jest niezgodna z zasadą wzajemnego zaufania ustanowioną w rozporządzeniu nr 44/2001. Wykładnia taka pozwoliłaby bowiem sądom wezwanego państwa członkowskiego na zastąpienie własną oceną oceny dokonanej przez sądy państwa członkowskiego pochodzenia.

W istocie w wypadku uprawomocnienia się orzeczenia po zakończeniu postępowania w państwie członkowskim pochodzenia jego niewykonanie ze względu na sprzeczność z innym orzeczeniem pochodzącym z tego samego państwa członkowskiego byłoby porównywalne z kontrolą merytoryczną orzeczenia, o którego wykonanie wystąpiono, co jest jednak wyraźnie wykluczone na podstawie art. 45 ust. 2 rozporządzenia nr 44/2001.

(por. pkt 31, 33, 36, 37, 40; sentencja)

Sprawa C‑157/12

Salzgitter Mannesmann Handel GmbH

przeciwko

SC Laminorul SA

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof)

„Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości — Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 — Artykuł 34 pkt 3 i 4 — Uznanie orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim — Sytuacja, w której wspomnianego orzeczenia nie da się pogodzić z innym wcześniejszym orzeczeniem wydanym w tym samym państwie członkowskim w sporze o to samo roszczenie między tymi samymi stronami”

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 26 września 2013 r.

Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych — Rozporządzenie nr 44/2001 — Uznawanie i wykonywanie orzeczeń — Podstawy odmowy — Orzeczenie niedające się pogodzić z innym wcześniejszym orzeczeniem wydanym w tym samym państwie członkowskim w sporze o to samo roszczenie między tymi samymi stronami — Pojęcie — Orzeczenia wydane przez sądy tego samego państwa członkowskiego — Wyłączenie

(rozporządzenie Rady nr 44/2001, art. 34 pkt 4, art. 45 ust. 2)

Artykuł 34 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje on sprzecznych ze sobą orzeczeń wydanych przez sądy tego samego państwa członkowskiego.

Co do zasady należyte funkcjonowanie systemu uznawania i wykonywania orzeczeń pochodzących z innego państwa członkowskiego opartego na zaufaniu wymaga, by sądy państwa członkowskiego pochodzenia zachowały właściwość w przedmiocie oceny – w ramach środków zaskarżenia ustanowionych w porządku prawnym wspomnianego państwa członkowskiego – zgodności z prawem orzeczenia podlegającego wykonaniu, z wyłączeniem co do zasady sądów wezwanego państwa członkowskiego, i by ostateczny wynik badania zgodności z prawem wspomnianego orzeczenia nie był podważany.

Tymczasem wykładnia art. 34 pkt 4 wspomnianego rozporządzenia, zgodnie z którą przepis ów dotyczyłby również kolizji pomiędzy dwoma orzeczeniami pochodzącymi z tego samego państwa członkowskiego, jest niezgodna z zasadą wzajemnego zaufania ustanowioną w rozporządzeniu nr 44/2001. Wykładnia taka pozwoliłaby bowiem sądom wezwanego państwa członkowskiego na zastąpienie własną oceną oceny dokonanej przez sądy państwa członkowskiego pochodzenia.

W istocie w wypadku uprawomocnienia się orzeczenia po zakończeniu postępowania w państwie członkowskim pochodzenia jego niewykonanie ze względu na sprzeczność z innym orzeczeniem pochodzącym z tego samego państwa członkowskiego byłoby porównywalne z kontrolą merytoryczną orzeczenia, o którego wykonanie wystąpiono, co jest jednak wyraźnie wykluczone na podstawie art. 45 ust. 2 rozporządzenia nr 44/2001.

(por. pkt 31, 33, 36, 37, 40; sentencja)