Sprawa C‑124/12

AES-3C Maritza East 1 EOOD

przeciwko

Direktor na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite, Płowdiw

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Płowdiw)

„Podatek od wartości dodanej — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuł 168 lit. a) i art. 176 — Prawo do odliczenia — Wydatki związane z nabyciem towarów i świadczeniem usług przeznaczonych dla pracowników — Pracownicy udostępnieni podatnikowi, który żąda odliczenia, lecz zatrudnieni przez innego podatnika”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r.

1. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Odliczenie podatku naliczonego – Artykuł 168 lit. a) i art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112 – Wydatki związane z nabyciem towarów i świadczeniem usług przeznaczonych dla pracowników – Przepisy krajowe niedające prawa do odliczenia podatnikowi związanemu z innym podatnikiem umową mającą za przedmiot udostępnienie pracowników, ze względu na brak umowy o pracę zawartej przez podatnika z tymi pracownikami – Niedopuszczalność – Koszty mogące być uznane za pozostające w bezpośrednim i ścisłym związku z ogólnymi kosztami związanymi z całą działalnością gospodarczą danego podatnika – Brak wpływu

   [dyrektywa Rady 2006/112, art. 168 lit. a), art. 176 akapit drugi]

2. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Odliczenie podatku naliczonego – Przepisy krajowe przyjęte w momencie przystąpienia do Unii, wyłączające prawo do zwolnienia w przypadku towarów i usług przeznaczonych dla darmowych lub niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika dostaw lub świadczeń – Brak takich przepisów krajowych przed przystąpieniem – Wykładnia przepisów krajowych przez sąd krajowy – Niestosowanie tych przepisów w wypadku niezgodności z art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112

   (dyrektywa Rady 2006/112, art. 176 akapit drugi)

1.  Artykuł 168 lit. a) i art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, na podstawie których podatnik, który ponosi koszty związane z usługami przewozu, ubraniem roboczym, wyposażeniem ochronnym oraz delegacjami osób wykonujących pracę na jego rzecz, nie posiada prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej związanego z tymi kosztami z tego względu, że owe osoby zostały mu udostępnione przez inny podmiot i w związku z tym nie mogą być uważane w rozumieniu owych przepisów za pracowników owego podatnika, pomimo że wskazane koszty mogą być uznane za pozostające w bezpośrednim i ścisłym związku z ogólnymi kosztami związanymi z całą działalnością gospodarczą wskazanego podatnika.

   (por. pkt 39; pkt 1 sentencji)

2.  Artykuł 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, należy interpretować w ten sposób, że stoi na przeszkodzie, aby w chwili przystąpienia do Unii Europejskiej państwo członkowskie wprowadziło ograniczenie prawa do odliczenia w zastosowaniu przepisu krajowego przewidującego wyłączenie prawa do odliczenia w przypadku towarów i usług przeznaczonych dla darmowych lub niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika dostaw lub świadczeń, podczas gdy tego rodzaju wyłączenie nie było przewidziane w przepisach krajowych będących w mocy do dnia przystąpienia.

   Do sądu krajowego należy dokonanie wykładni przepisów krajowych – w zakresie, w jakim jest to tylko możliwe – zgodnie z prawem Unii. W przypadku gdyby tego rodzaju wykładnia była niemożliwa, sąd krajowy jest zobowiązany do niestosowania tych przepisów ze względu na niezgodność z art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112.

   (por. pkt 54; pkt 2 sentencji)

Sprawa C‑124/12

AES-3C Maritza East 1 EOOD

przeciwko

Direktor na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite, Płowdiw

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Płowdiw)

„Podatek od wartości dodanej — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuł 168 lit. a) i art. 176 — Prawo do odliczenia — Wydatki związane z nabyciem towarów i świadczeniem usług przeznaczonych dla pracowników — Pracownicy udostępnieni podatnikowi, który żąda odliczenia, lecz zatrudnieni przez innego podatnika”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r.

1. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych — Wspólny system podatku od wartości dodanej — Odliczenie podatku naliczonego — Artykuł 168 lit. a) i art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112 — Wydatki związane z nabyciem towarów i świadczeniem usług przeznaczonych dla pracowników — Przepisy krajowe niedające prawa do odliczenia podatnikowi związanemu z innym podatnikiem umową mającą za przedmiot udostępnienie pracowników, ze względu na brak umowy o pracę zawartej przez podatnika z tymi pracownikami — Niedopuszczalność — Koszty mogące być uznane za pozostające w bezpośrednim i ścisłym związku z ogólnymi kosztami związanymi z całą działalnością gospodarczą danego podatnika — Brak wpływu

   [dyrektywa Rady 2006/112, art. 168 lit. a), art. 176 akapit drugi]

2. Harmonizacja ustawodawstw podatkowych — Wspólny system podatku od wartości dodanej — Odliczenie podatku naliczonego — Przepisy krajowe przyjęte w momencie przystąpienia do Unii, wyłączające prawo do zwolnienia w przypadku towarów i usług przeznaczonych dla darmowych lub niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika dostaw lub świadczeń — Brak takich przepisów krajowych przed przystąpieniem — Wykładnia przepisów krajowych przez sąd krajowy — Niestosowanie tych przepisów w wypadku niezgodności z art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112

   (dyrektywa Rady 2006/112, art. 176 akapit drugi)

1.  Artykuł 168 lit. a) i art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, na podstawie których podatnik, który ponosi koszty związane z usługami przewozu, ubraniem roboczym, wyposażeniem ochronnym oraz delegacjami osób wykonujących pracę na jego rzecz, nie posiada prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej związanego z tymi kosztami z tego względu, że owe osoby zostały mu udostępnione przez inny podmiot i w związku z tym nie mogą być uważane w rozumieniu owych przepisów za pracowników owego podatnika, pomimo że wskazane koszty mogą być uznane za pozostające w bezpośrednim i ścisłym związku z ogólnymi kosztami związanymi z całą działalnością gospodarczą wskazanego podatnika.

   (por. pkt 39; pkt 1 sentencji)

2.  Artykuł 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, należy interpretować w ten sposób, że stoi na przeszkodzie, aby w chwili przystąpienia do Unii Europejskiej państwo członkowskie wprowadziło ograniczenie prawa do odliczenia w zastosowaniu przepisu krajowego przewidującego wyłączenie prawa do odliczenia w przypadku towarów i usług przeznaczonych dla darmowych lub niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika dostaw lub świadczeń, podczas gdy tego rodzaju wyłączenie nie było przewidziane w przepisach krajowych będących w mocy do dnia przystąpienia.

   Do sądu krajowego należy dokonanie wykładni przepisów krajowych – w zakresie, w jakim jest to tylko możliwe – zgodnie z prawem Unii. W przypadku gdyby tego rodzaju wykładnia była niemożliwa, sąd krajowy jest zobowiązany do niestosowania tych przepisów ze względu na niezgodność z art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112.

   (por. pkt 54; pkt 2 sentencji)