WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 13 czerwca 2012 r.

Sprawa F‑41/11

Dana Mocová

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Personel tymczasowy – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uprawnienia dyskrecjonalne – Artykuł 8 WZIP – Artykuł 4 decyzji dyrektora generalnego OLAF‑u z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie nowej polityki naboru i zatrudniania personelu tymczasowego OLAF‑u – Maksymalny czas trwania umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której D. Mocová żąda stwierdzenia nieważności decyzji odmownej p.o. dyrektora generalnego Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) z dnia 11 lutego 2011 r. w sprawie wniosku o przedłużenie z nią umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga na dorozumianą decyzję odmowną w sprawie wniosku – Zarzut dotyczący braku uzasadnienia – Uwzględnienie uzasadnienia zawartego w decyzji oddalającej zażalenie

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 46)

2.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice

[warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 8, art. 47 ust. 1 lit. b)]

3.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Zawarcie umowy w celu zatrudnienia tymczasowo na stałym stanowisku – Przesłanki

[regulamin pracowniczy, art. 1a ust. 1; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 2 lit. b), art. 3–5, art. 8 akapit drugi]

1.      Z uwagi na rozwojowy charakter postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, jeżeli decyzja administracji w sprawie oddalenia zażalenia zawiera uzasadnienie, którego ewidentnie brakowało w dorozumianej decyzji odmownej w sprawie wniosku, na którą to decyzję złożono zażalenie, owo uzasadnienie zawarte w decyzji oddalającej zażalenie należy brać pod uwagę przy badaniu zgodności z prawem pierwotnego aktu niekorzystnego, gdyż przyjmuje się, że uzasadnienie to stanowi uzupełnienie omawianego aktu. Niemniej to właśnie pierwotny akt niekorzystny podlega badaniu zgodności z prawem, w świetle uzasadnienia zawartego w decyzji oddalającej zażalenie.

(zob. pkt 21, 38)

Odesłanie:

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑377/08 P Komisja przeciwko Birkhoff, 9 grudnia 2009 r., pkt 58, 59 i przytoczone tam orzecznictwo

2.      Członkowi personelu tymczasowego mającemu umowę na czas określony co do zasady nie przysługuje roszczenie o przedłużenie umowy, które stanowi jedynie możliwość uzależnioną od warunku, że takie przedłużenie będzie zgodne z interesem służby. W przeciwieństwie bowiem do urzędników, których stabilność zatrudnienia jest gwarantowana regulaminem pracowniczym, członkowie personelu tymczasowego podlegają odrębnemu systemowi, którego podstawą jest umowa o pracę zawierana z daną instytucją. Z art. 47 ust. 1 lit. b) warunków zatrudnienia innych pracowników (WZIP) wynika, że czas trwania stosunku pracy zawartego między instytucją a członkiem personelu tymczasowego zatrudnionym na czas określony podlega właśnie warunkom ustanowionym w umowie zawartej między stronami. Ponadto administracji przysługuje znaczny zakres uznania w kwestii przedłużania umów. Tym samym kontrola sądu powinna się ograniczać do zbadania tego, czy w świetle sposobów i środków, przy zastosowaniu których administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny. W tej sytuacji wykazanie, że administracja popełniła oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego mogący uzasadniać stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w oparciu o tę ocenę, wymaga, by dowody, których dostarczenie należy do pracownika, były wystarczające, by zaprzeczyć wiarygodności oceny dokonanej przez organ administracji. Innymi słowy, oczywisty błąd w ocenie nie jest wykazany, jeżeli mimo informacji przedstawionych przez pracownika, podważaną ocenę można wciąż uznać za uzasadnioną i spójną.

(zob. pkt 42–44)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑380/94 AIUFFASS i AKT przeciwko Komisji, 12 grudnia 1996 r., pkt 59; sprawy połączone T‑330/00 i T‑114/01 Cocchi i Hainz, 17 października 2002 r., pkt 82; sprawa T‑7/01 Pyres przeciwko Komisji, 6 lutego 2003 r., pkt 64; sprawa T‑289/03 BUPA i in. przeciwko Komisji, 12 lutego 2008 r., pkt 221

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑54/08 Bernard przeciwko Europolowi, 7 lipca 2009 r., pkt 44; sprawa F‑8/10 Gheysens przeciwko Radzie, 23 listopada 2010 r., pkt 75

3.      Z art. 1a ust. 1 regulaminu pracowniczego w związku z art. 2–5 WZIP wynika, że stałe stanowiska w instytucjach powinny być co do zasady obsadzane przez urzędników i jedynie wyjątkowo mogą być zajmowane przez pracowników podlegających WZIP. I tak, o ile art. 2 lit. b) WZIP wyraźnie stanowi, że członkowie personelu tymczasowego mogą być zatrudnieni na stałym stanowisku, o tyle jednak jednocześnie precyzuje, że może to mieć miejsce jedynie czasowo. Ponadto art. 8 akapit drugi WZIP stanowi, że umowa o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. b) nie może przekraczać czterech lat i może być przedłużona tylko jeden raz, na maksymalny okres dwóch lat. Po upływie tego okresu zatrudnienie w charakterze członka personelu tymczasowego ustaje bądź poprzez odejście ze służby, bądź poprzez powołanie na stanowisko urzędnicze na warunkach określonych w regulaminie pracowniczym. Ten wyjątek od zasady, zgodnie z którą stałe stanowiska powinny być obsadzane poprzez powołanie na nie urzędników, może mieć jedynie na celu zaspokojenie potrzeb służby w konkretnym przypadku.

(zob. pkt 48)

Odesłanie:

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑325/09 P Adjemian i in. przeciwko Komisji, 21 września 2011 r., pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo