Sprawa C‑582/11 P-DEP

Schwaaner Fischwaren GmbH

przeciwko

Rügen Fisch AG

„Ustalenie kosztów”

Streszczenie – postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 14 listopada 2013 r.

1. Postępowanie sądowe — Koszty — Ustalenie — Koszty podlegające zwrotowi — Pojęcie — Niezbędne wydatki poczynione przez strony

   [regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 144 lit. b), art. 184 § 1]

2. Postępowanie sądowe — Koszty — Ustalenie — Koszty podlegające zwrotowi — Interwenient

   [regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 144, art. 184 § 1; regulamin postępowania przed Sądem, art. 87–92)

3. Postępowanie sądowe — Koszty — Ustalenie — Koszty podlegające zwrotowi — Okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę — Swobodna ocena przysługująca Trybunałowi — Koszty poniesione w postępowaniu odwoławczym

   [regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 144 lit. b), art. 184 § 1]

4. Postępowanie sądowe — Koszty — Ustalenie — Koszty podlegające zwrotowi — Okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę — Podatek od wartości dodanej zapłacony od kosztów

   [regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 144 lit. b), art. 184 § 1]

1.  Zgodnie z art. 144 lit. b) regulaminu postępowania Trybunału, mającego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu zastosowanie do postępowań odwoławczych, za koszty podlegające zwrotowi uznaje się niezbędne koszty poniesione przez strony w związku z postępowaniem, w szczególności koszty podróży i pobytu oraz wynagrodzenie pełnomocników, doradców, adwokatów i radców prawnych.

   Koszty podlegające zwrotowi ograniczają się z jednej strony do kosztów, które zostały poniesione w związku z postępowaniem przed Trybunałem, a z drugiej strony do kosztów, które były niezbędne w związku ze wspomnianym postępowaniem.

   (por. pkt 16, 17)

2.  Gdy rozstrzygnięcie Sądu, w tym orzeczenie o kosztach, nie zostało uchylone, to do Sądu należy ustalenie kwot podlegających zwrotowi w związku z postępowaniem, które toczyło się przed nim i zostało zakończone zaskarżonym wyrokiem.

   Co się tyczy kosztów związanych z tą skargą, których ustalenie chciałby uzyskać interwenient, koszty te mogą ewentualnie stać się przedmiotem odrębnego wniosku, złożonego do Sądu na warunkach przewidzianych w art. 87–92 jego regulaminu postępowania i bez uszczerbku dla art. 85 tego regulaminu; koszty takie nie mogą jednak być przedmiotem wniosku do Trybunału.

   (por. pkt 19, 20)

3.  Ustalając koszty podlegające zwrotowi, Sąd bierze pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy do chwili wydania postanowienia ustalającego koszty, w tym niezbędne wydatki związane z postępowaniem w sprawie ustalenia kosztów. Sąd Unii nie jest upoważniony do ustalania wysokości honorariów, jakie strony powinny zapłacić swoim adwokatom, lecz do określenia, do jakiej wysokości te wynagrodzenia mogą zostać zwrócone przez stronę obciążoną kosztami.

   Z uwagi na fakt, iż prawo Unii nie zawiera przepisów określających stawki lub dotyczących niezbędnego czasu pracy, sąd Unii winien swobodnie ocenić okoliczności danej sprawy, uwzględniając przedmiot i charakter sporu, jego znaczenie pod kątem prawa Unii, a także trudności związane ze sprawą, nakład pracy, jakiego postępowanie sądowe mogło przysporzyć pełnomocnikom lub doradcom, którzy w nim uczestniczyli, oraz interes ekonomiczny, jaki sprawa przedstawiała dla stron. Tak więc, ustalając kwotę kosztów podlegających zwrotowi, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim łączną liczbę godzin pracy, którą można uznać za obiektywnie konieczną dla celów postępowania, niezależnie od liczby adwokatów, pomiędzy których wykonane zadania mogły zostać rozdzielone.

   W tym względzie w ramach odwołania postępowanie to ze swej istoty jest ograniczone do kwestii prawnych i nie ma na celu ustalenia stanu faktycznego. Jeżeli chodzi o występujący interes ekonomiczny, to bezsporne jest, w świetle znaczenia, jakie w handlu mają znaki towarowe, że skarżący ma interes w uzyskaniu, na etapie odwołania, utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku, którym Sąd oddalił skargę przeciwko spornej decyzji Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) uwzględniającej wniosek skarżącego o częściowe unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego.

   (por. pkt 22–25, 27, 28)

4.  Ponieważ skarżący jako przedsiębiorstwo handlowe podlegające podatkowi od wartości dodanej ma prawo odzyskać od organów podatkowych podatek od wartości dodanej od towarów i usług, jakie nabywa, podatek ten nie stanowi dla tego skarżącego kosztu jako takiego, a zatem przedsiębiorstwo to nie może domagać się zwrotu owego podatku zapłaconego od kosztów.

   (por. pkt 31)