Sprawa C‑373/11

Panellinios Syndesmos Viomichanion Metapoiisis Kapnou

przeciwko

Ypourgos Oikonomias kai Oikonomikon i Ypourgos Agrotikis Anaptyxis kai Trofimon

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias)

„Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Ocena ważności — Wspólna polityka rolna — Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 — Dodatkowa płatność w przypadku określonych rodzajów gospodarowania i produkcji wysokojakościowej — Zakres swobodnego uznania pozostawiony państwom członkowskim — Dyskryminacja — Artykuły 32 WE i 34 WE”

Streszczenie – wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 19 września 2013 r.

1. Rolnictwo – Wspólna polityka rolna – System wsparcia bezpośredniego – Wspólne zasady – System płatności jednolitych – Wdrażanie regionalne i fakultatywne – Dodatkowa płatność w przypadku określonych rodzajów gospodarowania i produkcji wysokojakościowej – Ustanawianie poziomu zatrzymania – Swoboda uznania pozostawiona państwom członkowskim – Dyskryminacja między producentami lub konsumentami – Brak

   (art. 34 WE; rozporządzenie Rady nr 1782/2003, art. 69)

2. Rolnictwo – Wspólna polityka rolna – Pierwszeństwo wobec dotyczących konkurencji celów traktatu

   (art. 36 WE)

3. Rolnictwo – Wspólna polityka rolna – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji Unii – Kontrola sądowa – Granice

   (art. 34 WE, 37 WE)

4. Rolnictwo – Wspólna polityka rolna – System wsparcia bezpośredniego – Wspólne zasady – System płatności jednolitych – Wdrażanie regionalne i fakultatywne – Dodatkowa płatność w przypadku określonych rodzajów gospodarowania i produkcji wysokojakościowej – Ustanawianie poziomu zatrzymania – Swoboda uznania pozostawiona państwom członkowskim – Wyłączenie wspólnego charakteru polityki rolnej – Brak

   (art. 32 WE; rozporządzenie Rady nr 1782/2003, art. 69)

1.  Analiza art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, przepisu, który przyznaje państwom członkowskim możliwość zatrzymania do 10% składowej krajowych pułapów każdego sektora w celu dokonania dodatkowej płatności z tytułu określonych rodzajów gospodarowania, które mają istotne znaczenie dla ochrony lub poprawy środowiska naturalnego lub dla poprawy jakości i sprzedaży produktów rolnych, w świetle art. 34 WE nie wykazała niczego, co mogłoby podważyć jego ważność.

   W istocie należy stwierdzić, że w samym art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 nie ustanowiono odmiennych wymogów w zależności od państwa członkowskiego lub producenta, lecz poprzestano na przyznaniu wszystkim państwom, na tych samych warunkach i zasadach, pewnego zakresu swobody uznania przy dokonywaniu dodatkowych płatności w ramach reformy wspólnej polityki rolnej. To upoważnienie przyznane państwom członkowskim z jednej strony jest ściśle ograniczone i uzależnione od szeregu warunków o charakterze zarazem materialnym i proceduralnym, a z drugiej strony stanowi tymczasowy środek mający na celu ułatwienie przejścia na system płatności jednolitych. Okoliczność, iż przyjęcie środka w kontekście organizacji wspólnego rynku może mieć odmienne następstwa dla niektórych producentów z uwagi na ich indywidualną produkcję lub dotyczące ich uwarunkowania miejscowe, nie może być uznawana za dyskryminację zakazaną traktatem WE, gdy pomiar został przeprowadzony w oparciu o kryteria obiektywne przystosowane do ogólnego funkcjonowania organizacji wspólnego rynku. Ponadto zakaz dyskryminacji nie dotyczy ewentualnych różnic w traktowaniu, jakie mogą wynikać w różnych państwach członkowskich z rozbieżności występujących między przepisami poszczególnych państw członkowskich, jeżeli przepisy te dotyczą wszystkich osób, do których znajdują zastosowanie.

   (por. pkt 20, 23, 29, 34, 35, 44; sentencja)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 39)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 40, 41)

4.  Przedmiotem lub skutkiem zakresu swobodnego uznania przyznanego państwom członkowskim dla ustalenia poziomu zatrzymania z pułapu krajowego pomocy odpowiadającej danemu sektorowi w celu dokonania dodatkowej płatności nie jest wyłączenie wspólnego charakteru polityki rolnej, lecz zakres ten odpowiada jedynie upoważnieniu udzielonemu organom krajowym do wprowadzania w życie niektórych zasad, które prawodawca Unii uznał za właściwe w ramach wdrożenia systemu płatności jednolitych.

   W istocie owa dodatkowa płatność tymczasowa, o kwocie ograniczonej do wysokości 10% składowej krajowych pułapów, ma na celu z jednej strony motywowanie rolników – w charakterze wynagrodzenia za ich lepsze dostosowanie się do nowych wymogów wspólnej polityki rolnej – do przestrzegania wymogów dotyczących poprawy jakości ich produktów i ochrony środowiska naturalnego, a z drugiej strony łagodzenie następstw, jakie w przypadku niektórych sektorów produktów wiążą się faktycznie z przejściem z systemu płatności bezpośrednich na system płatności jednolitych.

   (por. pkt 46, 47)

Sprawa C‑373/11

Panellinios Syndesmos Viomichanion Metapoiisis Kapnou

przeciwko

Ypourgos Oikonomias kai Oikonomikon i Ypourgos Agrotikis Anaptyxis kai Trofimon

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias)

„Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Ocena ważności — Wspólna polityka rolna — Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 — Dodatkowa płatność w przypadku określonych rodzajów gospodarowania i produkcji wysokojakościowej — Zakres swobodnego uznania pozostawiony państwom członkowskim — Dyskryminacja — Artykuły 32 WE i 34 WE”

Streszczenie – wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 19 września 2013 r.

1. Rolnictwo — Wspólna polityka rolna — System wsparcia bezpośredniego — Wspólne zasady — System płatności jednolitych — Wdrażanie regionalne i fakultatywne — Dodatkowa płatność w przypadku określonych rodzajów gospodarowania i produkcji wysokojakościowej — Ustanawianie poziomu zatrzymania — Swoboda uznania pozostawiona państwom członkowskim — Dyskryminacja między producentami lub konsumentami — Brak

   (art. 34 WE; rozporządzenie Rady nr 1782/2003, art. 69)

2. Rolnictwo — Wspólna polityka rolna — Pierwszeństwo wobec dotyczących konkurencji celów traktatu

   (art. 36 WE)

3. Rolnictwo — Wspólna polityka rolna — Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji Unii — Kontrola sądowa — Granice

   (art. 34 WE, 37 WE)

4. Rolnictwo — Wspólna polityka rolna — System wsparcia bezpośredniego — Wspólne zasady — System płatności jednolitych — Wdrażanie regionalne i fakultatywne — Dodatkowa płatność w przypadku określonych rodzajów gospodarowania i produkcji wysokojakościowej — Ustanawianie poziomu zatrzymania — Swoboda uznania pozostawiona państwom członkowskim — Wyłączenie wspólnego charakteru polityki rolnej — Brak

   (art. 32 WE; rozporządzenie Rady nr 1782/2003, art. 69)

1.  Analiza art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, przepisu, który przyznaje państwom członkowskim możliwość zatrzymania do 10% składowej krajowych pułapów każdego sektora w celu dokonania dodatkowej płatności z tytułu określonych rodzajów gospodarowania, które mają istotne znaczenie dla ochrony lub poprawy środowiska naturalnego lub dla poprawy jakości i sprzedaży produktów rolnych, w świetle art. 34 WE nie wykazała niczego, co mogłoby podważyć jego ważność.

   W istocie należy stwierdzić, że w samym art. 69 rozporządzenia nr 1782/2003 nie ustanowiono odmiennych wymogów w zależności od państwa członkowskiego lub producenta, lecz poprzestano na przyznaniu wszystkim państwom, na tych samych warunkach i zasadach, pewnego zakresu swobody uznania przy dokonywaniu dodatkowych płatności w ramach reformy wspólnej polityki rolnej. To upoważnienie przyznane państwom członkowskim z jednej strony jest ściśle ograniczone i uzależnione od szeregu warunków o charakterze zarazem materialnym i proceduralnym, a z drugiej strony stanowi tymczasowy środek mający na celu ułatwienie przejścia na system płatności jednolitych. Okoliczność, iż przyjęcie środka w kontekście organizacji wspólnego rynku może mieć odmienne następstwa dla niektórych producentów z uwagi na ich indywidualną produkcję lub dotyczące ich uwarunkowania miejscowe, nie może być uznawana za dyskryminację zakazaną traktatem WE, gdy pomiar został przeprowadzony w oparciu o kryteria obiektywne przystosowane do ogólnego funkcjonowania organizacji wspólnego rynku. Ponadto zakaz dyskryminacji nie dotyczy ewentualnych różnic w traktowaniu, jakie mogą wynikać w różnych państwach członkowskich z rozbieżności występujących między przepisami poszczególnych państw członkowskich, jeżeli przepisy te dotyczą wszystkich osób, do których znajdują zastosowanie.

   (por. pkt 20, 23, 29, 34, 35, 44; sentencja)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 39)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 40, 41)

4.  Przedmiotem lub skutkiem zakresu swobodnego uznania przyznanego państwom członkowskim dla ustalenia poziomu zatrzymania z pułapu krajowego pomocy odpowiadającej danemu sektorowi w celu dokonania dodatkowej płatności nie jest wyłączenie wspólnego charakteru polityki rolnej, lecz zakres ten odpowiada jedynie upoważnieniu udzielonemu organom krajowym do wprowadzania w życie niektórych zasad, które prawodawca Unii uznał za właściwe w ramach wdrożenia systemu płatności jednolitych.

   W istocie owa dodatkowa płatność tymczasowa, o kwocie ograniczonej do wysokości 10% składowej krajowych pułapów, ma na celu z jednej strony motywowanie rolników – w charakterze wynagrodzenia za ich lepsze dostosowanie się do nowych wymogów wspólnej polityki rolnej – do przestrzegania wymogów dotyczących poprawy jakości ich produktów i ochrony środowiska naturalnego, a z drugiej strony łagodzenie następstw, jakie w przypadku niektórych sektorów produktów wiążą się faktycznie z przejściem z systemu płatności bezpośrednich na system płatności jednolitych.

   (por. pkt 46, 47)