Sprawa C-314/11 P

Komisja Europejska

przeciwko

Planet AE

„Odwołanie — Ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej — Określenie poziomu ryzyka w odniesieniu do danego podmiotu — System wczesnego ostrzegania — Dochodzenie OLAF-u — Decyzje — Wnioski o aktywację ostrzeżeń W1a i W1b — Zaskarżone akty — Dopuszczalność”

Streszczenie – wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 19 grudnia 2012 r.

1. Środki własne Unii Europejskiej – Ochrona interesów finansowych Unii – Zwalczanie oszustw i innych bezprawnych działań – System wczesnego ostrzegania do użytku urzędników zatwierdzających Komisji oraz agencji wykonawczych – Skutki ostrzeżenia

   (decyzja Komisji 2008/969, art. 15–17, 19–22)

2. Odwołanie – Zarzuty – Błędna ocena okoliczności faktycznych i dowodów – Kontrola oceny dowodów przez Trybunał – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

   (art. 256 TFUE; statut Trybunału, art. 58 akapit pierwszy)

3. Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające lub sprzeczne uzasadnienie – Dopuszczalność – Zakres obowiązku uzasadnienia

   (art. 256 TFUE; statut Trybunału, art. 58 akapit pierwszy)

4. Odwołanie – Zarzuty – Zarzut skierowany przeciwko podstawie uzupełniającej – Zarzut nieistotny dla sprawy

5. Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty podlegające zaskarżeniu – Pojęcie – Akty wywołujące wiążące skutki prawne

   (art. 263 TFUE)

1.  Co się tyczy zwalczania oszustw i innych bezprawnych działań w ramach ochrony interesów finansowych Unii, art. 15–17 i 19–22 decyzji 2008/969 w sprawie systemu wczesnego ostrzegania do użytku urzędników zatwierdzających Komisji oraz agencji wykonawczych, nie tylko zezwalają, ale również, i przede wszystkim, nakładają na odnośnych urzędników zarządzających podjęcie szczególnych środków wobec danego podmiotu lub projektu. W związku z powyższym skutek ostrzeżenia podmiotu w ramach tego systemu nie może zamykać się w obrębie danej instytucji, a ostrzeżenie takie dotyczy nieuchronnie stosunków między urzędnikiem zarządzającym danej instytucji a tym podmiotem.

   Ponadto, pomimo iż skutki ostrzeżenia W1 są mniej wiążące niż skutki ostrzeżeń W2 – W5, to jednak środki wzmożonego nadzoru, jakie powinien przedsięwziąć dany urzędnik zarządzający wobec odnośnego podmiotu, nie ograniczają się wyłącznie do sfery wewnętrznej danej instytucji, lecz są w stanie oddziaływać na stosunki pomiędzy tą instytucją a odnośnym podmiotem. Jednakże nie oznacza to, że skutki zewnętrzne są w stanie automatycznie spowodować znaczną zmianę sytuacji prawnej odnośnego podmiotu. Taka zmiana powinna być weryfikowana w każdym konkretnym przypadku.

   (por. pkt 37, 38, 42, 44)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 56–59, 67, 76)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 63, 64)

4.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 90)

5.  Skarga o stwierdzenie nieważności jest dostępna przeciwko wszystkim aktom wydanym przez instytucje, bez względu na ich charakter lub formę, zmierzającym do wywołania wiążących skutków prawnych mogących wpływać na interesy skarżących poprzez istotną zmianę ich sytuacji prawnej. Kwestia dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności powinna zatem być rozpatrywana na podstawie obiektywnych kryteriów dotyczących samej istoty zaskarżonych aktów.

   (por. pkt 94, 95)

Sprawa C-314/11 P

Komisja Europejska

przeciwko

Planet AE

„Odwołanie — Ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej — Określenie poziomu ryzyka w odniesieniu do danego podmiotu — System wczesnego ostrzegania — Dochodzenie OLAF-u — Decyzje — Wnioski o aktywację ostrzeżeń W1a i W1b — Zaskarżone akty — Dopuszczalność”

Streszczenie – wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 19 grudnia 2012 r.

1. Środki własne Unii Europejskiej — Ochrona interesów finansowych Unii — Zwalczanie oszustw i innych bezprawnych działań — System wczesnego ostrzegania do użytku urzędników zatwierdzających Komisji oraz agencji wykonawczych — Skutki ostrzeżenia

   (decyzja Komisji 2008/969, art. 15–17, 19–22)

2. Odwołanie — Zarzuty — Błędna ocena okoliczności faktycznych i dowodów — Kontrola oceny dowodów przez Trybunał — Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

   (art. 256 TFUE; statut Trybunału, art. 58 akapit pierwszy)

3. Odwołanie — Zarzuty — Niewystarczające lub sprzeczne uzasadnienie — Dopuszczalność — Zakres obowiązku uzasadnienia

   (art. 256 TFUE; statut Trybunału, art. 58 akapit pierwszy)

4. Odwołanie — Zarzuty — Zarzut skierowany przeciwko podstawie uzupełniającej — Zarzut nieistotny dla sprawy

5. Skarga o stwierdzenie nieważności — Akty podlegające zaskarżeniu — Pojęcie — Akty wywołujące wiążące skutki prawne

   (art. 263 TFUE)

1.  Co się tyczy zwalczania oszustw i innych bezprawnych działań w ramach ochrony interesów finansowych Unii, art. 15–17 i 19–22 decyzji 2008/969 w sprawie systemu wczesnego ostrzegania do użytku urzędników zatwierdzających Komisji oraz agencji wykonawczych, nie tylko zezwalają, ale również, i przede wszystkim, nakładają na odnośnych urzędników zarządzających podjęcie szczególnych środków wobec danego podmiotu lub projektu. W związku z powyższym skutek ostrzeżenia podmiotu w ramach tego systemu nie może zamykać się w obrębie danej instytucji, a ostrzeżenie takie dotyczy nieuchronnie stosunków między urzędnikiem zarządzającym danej instytucji a tym podmiotem.

   Ponadto, pomimo iż skutki ostrzeżenia W1 są mniej wiążące niż skutki ostrzeżeń W2 – W5, to jednak środki wzmożonego nadzoru, jakie powinien przedsięwziąć dany urzędnik zarządzający wobec odnośnego podmiotu, nie ograniczają się wyłącznie do sfery wewnętrznej danej instytucji, lecz są w stanie oddziaływać na stosunki pomiędzy tą instytucją a odnośnym podmiotem. Jednakże nie oznacza to, że skutki zewnętrzne są w stanie automatycznie spowodować znaczną zmianę sytuacji prawnej odnośnego podmiotu. Taka zmiana powinna być weryfikowana w każdym konkretnym przypadku.

   (por. pkt 37, 38, 42, 44)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 56–59, 67, 76)

3.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 63, 64)

4.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 90)

5.  Skarga o stwierdzenie nieważności jest dostępna przeciwko wszystkim aktom wydanym przez instytucje, bez względu na ich charakter lub formę, zmierzającym do wywołania wiążących skutków prawnych mogących wpływać na interesy skarżących poprzez istotną zmianę ich sytuacji prawnej. Kwestia dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności powinna zatem być rozpatrywana na podstawie obiektywnych kryteriów dotyczących samej istoty zaskarżonych aktów.

   (por. pkt 94, 95)