Sprawa C‑205/11 P

Fédération internationale de football association (FIFA)

przeciwko

Komisji Europejskiej

„Odwołanie — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552/EWG — Artykuł 3a — Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w sprawie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego — Mistrzostwa świata w piłce nożnej — Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem Unii — Uzasadnienie — Artykuły 43 WE, 49 WE i 86 WE — Prawo własności”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r.

1. Swoboda świadczenia usług – Telewizyjna działalność nadawcza – Dyrektywa 89/552 – Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa – Kryteria oceny – Duży zakres swobodnego uznania, jakim dysponują państwa członkowskie

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

2. Swoboda świadczenia usług – Telewizyjna działalność nadawcza – Dyrektywa 89/552 – Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa – Kompetencje państw członkowskich – Kontrola przez Komisję – Ograniczenie od oczywistych błędów w ocenie – Badanie skutków wykraczających poza nieuchronne ograniczenia zasad Unii

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

3. Swoboda świadczenia usług – Telewizyjna działalność nadawcza – Dyrektywa 89/552 – Wydarzenia o doniosłym znaczeniu – Pojęcie – Ograniczenie do turnieju finałowego mistrzostw świata w piłce nożnej – Brak – Wydarzenie dzielące się na różne mecze i fazy, z których nie wszystkie mogą być zakwalifikowane jako wydarzenie o doniosłym znaczeniu

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, motyw 18; Rady 89/552, art. 3a)

4. Swoboda świadczenia usług – Telewizyjna działalność nadawcza – Dyrektywa 89/552 – Wydarzenia o doniosłym znaczeniu – Względy pozwalające uznać turniej finałowy mistrzostw świata w piłce nożnej wydarzenie o doniosłym znaczeniu w konkretnym kontekście społecznym państwa członkowskiego – Spoczywający na tym państwie członkowskim obowiązek poinformowania Komisji o tych względach

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

5. Odwołanie – Zarzuty – Elementy uzasadnienia wyroku naruszające prawo Unii – Sentencja oparta na innych podstawach prawnych – Oddalenie

   (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

6. Swoboda świadczenia usług – Telewizyjna działalność nadawcza – Dyrektywa 89/552 – Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa – Kompetencje państw członkowskich – Kontrola przez Komisję – Zwięzłe lecz adekwatne uzasadnienie udzielone przez państwo członkowskie co do uznania wydarzenia za mające doniosłe znaczenie – Dopuszczalność – Uprawnienie Komisji do zwrócenia się do danego państwa członkowskiego o udzielenie wyjaśnień

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, motyw 18; Rady 89/552, art. 3a)

7. Odwołanie – Zarzuty – Zarzut podniesiony po raz pierwszy w odwołaniu – Niedopuszczalność

   (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

8. Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające lub sprzeczne uzasadnienie – Dopuszczalność – Zakres obowiązku uzasadnienia

   (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

9. Odwołanie – Zarzuty – Wymóg wystąpienia z konkretnym zarzutem wobec elementu rozumowania Sądu

   [art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 112 § 1 lit. c)]

10. Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Decyzja wpisująca się w kontekst znany zainteresowanemu umożliwiająca mu zrozumienie zakresu podjętego wobec niego środka – Dopuszczalność zwięzłego uzasadnienia

    (art. 296 akapit drugi TFUE)

11. Swoboda świadczenia usług – Telewizyjna działalność nadawcza – Dyrektywa 89/552 – Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa – Kompetencje państw członkowskich – Obowiązek jasności i przejrzystości – Zakres – Prawo państw członkowskich do przedstawienia materiałów uzupełniających po przyjęciu wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu

    (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

12. Swoboda świadczenia usług – Telewizyjna działalność nadawcza – Dyrektywa 89/552 – Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa – Zakres swobodnego uznania, jakim dysponują państwa członkowskie – Obowiązek ujawnienia przyczyn, dla których nie zastosowano się do opinii krajowych organów konsultacyjnych – Brak

    (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

13. Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające lub sprzeczne uzasadnienie – Zakres obowiązku uzasadnienia – Podanie przez Sąd uzasadnienia dorozumianego – Dopuszczalność – Przesłanki

    (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

14. Skarga o stwierdzenie nieważności – Właściwość sądu Unii – Zakres – Uprawnienie Sądu do zastąpienia własnym uzasadnieniem uzasadnienia przedstawionego przez autora zaskarżonego aktu – Wykluczenie

    (art. 263 TFUE)

15. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola przez Trybunał oceny okoliczności faktycznych przedstawionych Sądowi – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

    (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

16. Swoboda świadczenia usług – Telewizyjna działalność nadawcza – Dyrektywa 89/552 – Wydarzenia o doniosłym znaczeniu – Turniej finałowy mistrzostw świata w piłce nożnej – Przepisy krajowe zakazujące w dorozumiany sposób wyłączności retransmisji tego wydarzenia w kanałach płatnych – Naruszenie prawa własności Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej – Uzasadnienie oparte na względach interesu publicznego – Uprawnienia kontrolne Komisji – Granice

    (Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 17; dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art 1; Rady 89/552, art. 3a)

1.  Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu leży w gestii państw członkowskich, które dysponują w tym względzie znacznym zakresem uznania.

   W istocie zamiast dokonywania harmonizacji wykazu takich wydarzeń w dyrektywie 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, przyjęto założenie, że w obrębie Unii istnieją istotne różnice natury społecznej i kulturowej co do znaczenia danego wydarzenia dla szerokiej publiczności. Z uwagi na fakt, że kryteriów oceny takiego wydarzenia o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa są względnie nieprecyzyjne, zadaniem każdego państwa członkowskiego jest ich skonkretyzowanie i ocena zainteresowania, jakie dane wydarzenia budzą wśród ogółu widowni, w świetle konkretnych uwarunkowań społecznych i kulturowych społeczeństwa tego państwa.

   (por. pkt 14, 15, 17)

2.  Uprawnienie do kontroli zgodności z prawem przepisów krajowych kwalifikujących określone wydarzenia jako wydarzenia o doniosłym znaczeniu, które Komisja posiada na mocy art. 3a ust. 2 dyrektywy 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, musi biorąc pod uwagę duży zakres uznania państw członkowskich, ograniczać się do poszukiwania oczywistych błędów w ocenie popełnionych przez państwa członkowskie przy wyznaczaniu wydarzeń o doniosłym znaczeniu.

   Co się tyczy w szczególności kwestii tego czy uznanie danego wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu jest zgodne z ogólnymi zasadami prawa Unii, takimi jak zasady proporcjonalności i niedyskryminacji, z prawami podstawowymi, z zasadami swobodnego świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości, a także z regułami swobodnej konkurencji, nie można zapominać, że uznanie w sposób zgodny z prawem danego wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu nieuchronnie prowadzi do powstania przeszkód w swobodnym świadczeniu usług, w swobodzie przedsiębiorczości, w swobodnej konkurencji i w prawie własności, które to przeszkody zostały przewidziane przez prawodawcę Unii i zostały przez niego uznane za usprawiedliwione w świetle leżącego w interesie ogólnym celu, jakim jest ochrona prawa do informacji i zapewnienie widowni szerokiego dostępu do transmisji telewizyjnych owych wydarzeń.

   Aby zapewnić skuteczność (effet utile) art. 3a dyrektywy 89/552, jeśli określone wydarzenie zostało w zgodny z prawem sposób uznane przez dane państwo członkowskie za wydarzenie o doniosłym znaczeniu, to Komisja zobowiązana jest zbadać wyłącznie te skutki takiej kwalifikacji dla swobodnego przepływu usług, swobody przedsiębiorczości, swobodnej konkurencji i prawa własności, które wykraczają poza skutki nierozerwalnie związane z umieszczeniem tego wydarzenia w wykazie przewidzianym we wspomnianym art. 3a ust. 1.

   (por. pkt 18, 19, 21–23)

3.  Prawodawca Unii nie zamierzał dać do zrozumienia, że mistrzostwa świata w piłce nożnej, w rozumieniu motywu 18 dyrektywy 97/36 zmieniającej dyrektywę 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, ograniczają się wyłącznie do turnieju finałowego i że stanowią one jedno niepodzielne wydarzenie. Przeciwnie, mistrzostwa świata należy uznać za wydarzenie, które zasadniczo dzieli się na różne mecze i fazy, przy czym nie wszystkie z nich muszą być kwalifikowane jako wydarzenia o doniosłym znaczeniu.

   (por. pkt 35)

4.  Ponieważ jednak cały turniej finałowy mistrzostw świata nie może zostać skutecznie wpisany do wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu bez względu na poziom zainteresowania, jaki rozgrywki te budzą w danym państwie członkowskim, państwo to nie jest zwolnione z ciążącego na nim obowiązku poinformowania Komisji o względach, które pozwalają uznać, że w konkretnym kontekście społecznym tego państwa turniej finałowy mistrzostw świata stanowi jednolite wydarzenie, które w całości należy uznać za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla jego społeczeństwa, a nie za zbiór odrębnych wydarzeń podzielonych na mecze budzące zainteresowanie o różnym natężeniu.

   (por. pkt 41)

5.  Popełnione przez Sąd naruszenie prawa nie może prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku, ponieważ jego sentencja jest zasadna w świetle innych względów prawnych.

   (por. pkt 44, 59)

6.  Aby Komisja mogła wykonać swe uprawnienia kontrolne, uzasadnienie, które skłoniło państwo członkowskie do uznania danego wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu, może być zwięzłe, pod warunkiem że jest ono adekwatne. Nie można zatem wymagać w szczególności, aby już na etapie zgłaszania danych środków państwo członkowskie przedstawiło szczegółowe dane i obliczenia w odniesieniu do każdego elementu lub każdej części wydarzenia będącego przedmiotem zgłoszenia Komisji. W tym względzie jeżeli Komisja w świetle dostępnych jej informacji ma wątpliwości co do tego, czy dane wydarzenie należy uznać za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, to powinna ona zwrócić się o wyjaśnienia do państwa członkowskiego, które dokonało takiej kwalifikacji.

   (por. pkt 45, 46)

7.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 54, 90, 102)

8.  Kwestia, czy uzasadnienie wyroku Sądu jest wewnętrznie sprzeczne, stanowi z pewnością zagadnienie prawne, które może zostać podniesione w ramach odwołania, ponieważ uzasadnienie wyroku powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie Sądu. Jednakże ów obowiązek spójności uzasadnienia nie jest celem samym w sobie, ale służy w szczególności umożliwieniu zainteresowanym poznania powodów wydanego orzeczenia. Ponieważ Trybunał uznał, że stwierdzenia Sądu są błędne, i przedstawił nowe uzasadnienie, adekwatne do wydanego rozstrzygnięcia, wspomniane fragmenty uzasadnienia Sądu nie stanowią już podstawy wydanego rozstrzygnięcia.

   (por. pkt 60–63)

9.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 66)

10.  Zobacz tekst orzeczenia.

    (por. pkt 67)

11.  Obowiązek jasności i przejrzystości ustanowiony w art. 3a ust. 1 zdanie trzecie dyrektywy 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, zmierza do wyeliminowania sytuacji, w których zachowanie właściwych władz krajowych pozbawia skuteczności przepisy prawa Unii dotyczące podstawowej swobody. W tym względzie uznanie wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu powinno opierać się na obiektywnych i znanych z góry kryteriach w celu uniknięcia, by uprawnienia dyskrecjonalne, którymi dysponują te władze, były wykonywane w sposób arbitralny. Z tych samych względów procedura krajowa wykorzystywana w celu zastosowania tego przepisu powinna z góry określać organ władzy, w którego gestii leży dokonanie takiej kwalifikacji, i wskazywać okoliczności, w których zainteresowani bądź, w stosownym wypadku, określone organy konsultacyjne mogą przedstawiać swe uwagi organowi wydającemu decyzję, zanim decyzja ta zostanie podjęta. W tym względzie, zważywszy na oddziaływanie takiej decyzji na prawa do retransmisji dotyczące danego wydarzenia, ważne jest, aby zainteresowani nadawcy oraz podmioty tych praw mieli możliwość przedstawienia uwag organowi wydającemu decyzję.

    Wymóg jasności i przejrzystości oznacza przy tym, że zainteresowani nadawcy i organy konsultacyjne powinni mieć możliwość przedstawienia uwag dotyczących jedynie zasadniczych elementów, które skłoniły organ władzy do wydania decyzji. W konsekwencji nic nie stoi na przeszkodzie, aby państwo członkowskie w późniejszym czasie przedstawiło Komisji materiały uzupełniające, które potwierdzają tę decyzję i które mogą także odnosić się do okresu późniejszego niż dzień przyjęcia wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu.

    (por. pkt 72–74)

12.  W ramach stosowania art 3a dyrektywy 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, władze krajowe, których zadaniem jest określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, w celu ustalenia nadawców telewizyjnych dysponują w tym względzie znacznym zakresem uznania. O ile prawdą jest, że podobnie jak od autorów aktów Unii, od tych władz wymaga się podania przyczyn, dla których dane wydarzenie zostało uznane za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, tak aby umożliwić zainteresowanym poznanie motywów podjętej decyzji w celu dochodzenia ich praw, a Komisji i właściwym sądom – dokonanie jej kontroli, to jednak do realizacji tego celu nie jest konieczne, aby właściwe władze ujawniały konkretne przyczyny, dla których nie zastosowały się one do opinii przedstawionych przez określone organy konsultacyjne, zwłaszcza że władze te nie mają obowiązku zastosowania się do owych opinii. W tym względzie bez znaczenia jest okoliczność, że opinie te pochodzą od kilku organów konsultacyjnych prezentujących takie samo stanowisko.

    (por. pkt 77–79)

13.  Uzasadnienie Sądu może być dorozumiane, pod warunkiem że pozwala zainteresowanym na poznanie powodów, dla których Sąd nie przychylił się do ich argumentów, a Trybunał dysponuje wystarczającym materiałem do przeprowadzenia kontroli. W szczególności Sąd nie musi odnosić się do tych podniesionych przez stronę twierdzeń, które nie są wystarczająco jasne i dokładne, jeśli nie są one przedmiotem konkretnych rozważań w innym miejscu i nie przedstawiono konkretnej argumentacji na ich poparcie.

    (por. pkt 89)

14.  Zobacz tekst orzeczenia.

    (por. pkt 95)

15.  Zobacz tekst orzeczenia.

    (por. pkt 101, 103)

16.  Co się tyczy uznania turnieju finałowego mistrzostw świata w piłce nożnej jako wydarzenia doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa państwa członkowskiego i wynikającej z tego niemożności wyłączności retransmisji tego wydarzenia przez nadawców telewizyjnych oferujących kanały płatne, z art. 3a dyrektywy 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, wynika naruszenie prawa własności Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA) i naruszenie to można co do zasady usprawiedliwić celem, jakim jest ochrona prawa do informacji oraz zapewnienie szerokiej publiczności dostępu do telewizyjnych transmisji wydarzeń mających doniosłe znaczenie dla społeczeństwa. Z drugiej strony, zważywszy, że wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata są w sposób ważny uznane przez dane państwo członkowskie za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, to Komisja zobowiązana jest zbadać wyłącznie te skutki dokonania takiej kwalifikacji dla prawa własności FIFA, które wykraczają poza skutki nierozerwalnie związane z umieszczeniem tego wydarzenia w wykazie wydarzeń wyselekcjonowanych przez władze tego państwa.

    (por. pkt 126)

Sprawa C‑205/11 P

Fédération internationale de football association (FIFA)

przeciwko

Komisji Europejskiej

„Odwołanie — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552/EWG — Artykuł 3a — Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w sprawie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego — Mistrzostwa świata w piłce nożnej — Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem Unii — Uzasadnienie — Artykuły 43 WE, 49 WE i 86 WE — Prawo własności”

Streszczenie – Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r.

1. Swoboda świadczenia usług — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552 — Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa — Kryteria oceny — Duży zakres swobodnego uznania, jakim dysponują państwa członkowskie

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

2. Swoboda świadczenia usług — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552 — Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa — Kompetencje państw członkowskich — Kontrola przez Komisję — Ograniczenie od oczywistych błędów w ocenie — Badanie skutków wykraczających poza nieuchronne ograniczenia zasad Unii

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

3. Swoboda świadczenia usług — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552 — Wydarzenia o doniosłym znaczeniu — Pojęcie — Ograniczenie do turnieju finałowego mistrzostw świata w piłce nożnej — Brak — Wydarzenie dzielące się na różne mecze i fazy, z których nie wszystkie mogą być zakwalifikowane jako wydarzenie o doniosłym znaczeniu

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, motyw 18; Rady 89/552, art. 3a)

4. Swoboda świadczenia usług — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552 — Wydarzenia o doniosłym znaczeniu — Względy pozwalające uznać turniej finałowy mistrzostw świata w piłce nożnej wydarzenie o doniosłym znaczeniu w konkretnym kontekście społecznym państwa członkowskiego — Spoczywający na tym państwie członkowskim obowiązek poinformowania Komisji o tych względach

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

5. Odwołanie — Zarzuty — Elementy uzasadnienia wyroku naruszające prawo Unii — Sentencja oparta na innych podstawach prawnych — Oddalenie

   (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

6. Swoboda świadczenia usług — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552 — Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa — Kompetencje państw członkowskich — Kontrola przez Komisję — Zwięzłe lecz adekwatne uzasadnienie udzielone przez państwo członkowskie co do uznania wydarzenia za mające doniosłe znaczenie — Dopuszczalność — Uprawnienie Komisji do zwrócenia się do danego państwa członkowskiego o udzielenie wyjaśnień

   (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, motyw 18; Rady 89/552, art. 3a)

7. Odwołanie — Zarzuty — Zarzut podniesiony po raz pierwszy w odwołaniu — Niedopuszczalność

   (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

8. Odwołanie — Zarzuty — Niewystarczające lub sprzeczne uzasadnienie — Dopuszczalność — Zakres obowiązku uzasadnienia

   (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

9. Odwołanie — Zarzuty — Wymóg wystąpienia z konkretnym zarzutem wobec elementu rozumowania Sądu

   [art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 112 § 1 lit. c)]

10. Akty instytucji — Uzasadnienie — Obowiązek — Zakres — Decyzja wpisująca się w kontekst znany zainteresowanemu umożliwiająca mu zrozumienie zakresu podjętego wobec niego środka — Dopuszczalność zwięzłego uzasadnienia

    (art. 296 akapit drugi TFUE)

11. Swoboda świadczenia usług — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552 — Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa — Kompetencje państw członkowskich — Obowiązek jasności i przejrzystości — Zakres — Prawo państw członkowskich do przedstawienia materiałów uzupełniających po przyjęciu wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu

    (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

12. Swoboda świadczenia usług — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552 — Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa — Zakres swobodnego uznania, jakim dysponują państwa członkowskie — Obowiązek ujawnienia przyczyn, dla których nie zastosowano się do opinii krajowych organów konsultacyjnych — Brak

    (dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1; Rady 89/552, art. 3a)

13. Odwołanie — Zarzuty — Niewystarczające lub sprzeczne uzasadnienie — Zakres obowiązku uzasadnienia — Podanie przez Sąd uzasadnienia dorozumianego — Dopuszczalność — Przesłanki

    (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

14. Skarga o stwierdzenie nieważności — Właściwość sądu Unii — Zakres — Uprawnienie Sądu do zastąpienia własnym uzasadnieniem uzasadnienia przedstawionego przez autora zaskarżonego aktu — Wykluczenie

    (art. 263 TFUE)

15. Odwołanie — Zarzuty — Błąd w ustaleniach faktycznych — Niedopuszczalność — Kontrola przez Trybunał oceny okoliczności faktycznych przedstawionych Sądowi — Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

    (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

16. Swoboda świadczenia usług — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552 — Wydarzenia o doniosłym znaczeniu — Turniej finałowy mistrzostw świata w piłce nożnej — Przepisy krajowe zakazujące w dorozumiany sposób wyłączności retransmisji tego wydarzenia w kanałach płatnych — Naruszenie prawa własności Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej — Uzasadnienie oparte na względach interesu publicznego — Uprawnienia kontrolne Komisji — Granice

    (Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 17; dyrektywy: 97/36 Parlamentu Europejskiego i Rady, art 1; Rady 89/552, art. 3a)

1.  Określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu leży w gestii państw członkowskich, które dysponują w tym względzie znacznym zakresem uznania.

   W istocie zamiast dokonywania harmonizacji wykazu takich wydarzeń w dyrektywie 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, przyjęto założenie, że w obrębie Unii istnieją istotne różnice natury społecznej i kulturowej co do znaczenia danego wydarzenia dla szerokiej publiczności. Z uwagi na fakt, że kryteriów oceny takiego wydarzenia o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa są względnie nieprecyzyjne, zadaniem każdego państwa członkowskiego jest ich skonkretyzowanie i ocena zainteresowania, jakie dane wydarzenia budzą wśród ogółu widowni, w świetle konkretnych uwarunkowań społecznych i kulturowych społeczeństwa tego państwa.

   (por. pkt 14, 15, 17)

2.  Uprawnienie do kontroli zgodności z prawem przepisów krajowych kwalifikujących określone wydarzenia jako wydarzenia o doniosłym znaczeniu, które Komisja posiada na mocy art. 3a ust. 2 dyrektywy 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, musi biorąc pod uwagę duży zakres uznania państw członkowskich, ograniczać się do poszukiwania oczywistych błędów w ocenie popełnionych przez państwa członkowskie przy wyznaczaniu wydarzeń o doniosłym znaczeniu.

   Co się tyczy w szczególności kwestii tego czy uznanie danego wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu jest zgodne z ogólnymi zasadami prawa Unii, takimi jak zasady proporcjonalności i niedyskryminacji, z prawami podstawowymi, z zasadami swobodnego świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości, a także z regułami swobodnej konkurencji, nie można zapominać, że uznanie w sposób zgodny z prawem danego wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu nieuchronnie prowadzi do powstania przeszkód w swobodnym świadczeniu usług, w swobodzie przedsiębiorczości, w swobodnej konkurencji i w prawie własności, które to przeszkody zostały przewidziane przez prawodawcę Unii i zostały przez niego uznane za usprawiedliwione w świetle leżącego w interesie ogólnym celu, jakim jest ochrona prawa do informacji i zapewnienie widowni szerokiego dostępu do transmisji telewizyjnych owych wydarzeń.

   Aby zapewnić skuteczność (effet utile) art. 3a dyrektywy 89/552, jeśli określone wydarzenie zostało w zgodny z prawem sposób uznane przez dane państwo członkowskie za wydarzenie o doniosłym znaczeniu, to Komisja zobowiązana jest zbadać wyłącznie te skutki takiej kwalifikacji dla swobodnego przepływu usług, swobody przedsiębiorczości, swobodnej konkurencji i prawa własności, które wykraczają poza skutki nierozerwalnie związane z umieszczeniem tego wydarzenia w wykazie przewidzianym we wspomnianym art. 3a ust. 1.

   (por. pkt 18, 19, 21–23)

3.  Prawodawca Unii nie zamierzał dać do zrozumienia, że mistrzostwa świata w piłce nożnej, w rozumieniu motywu 18 dyrektywy 97/36 zmieniającej dyrektywę 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, ograniczają się wyłącznie do turnieju finałowego i że stanowią one jedno niepodzielne wydarzenie. Przeciwnie, mistrzostwa świata należy uznać za wydarzenie, które zasadniczo dzieli się na różne mecze i fazy, przy czym nie wszystkie z nich muszą być kwalifikowane jako wydarzenia o doniosłym znaczeniu.

   (por. pkt 35)

4.  Ponieważ jednak cały turniej finałowy mistrzostw świata nie może zostać skutecznie wpisany do wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu bez względu na poziom zainteresowania, jaki rozgrywki te budzą w danym państwie członkowskim, państwo to nie jest zwolnione z ciążącego na nim obowiązku poinformowania Komisji o względach, które pozwalają uznać, że w konkretnym kontekście społecznym tego państwa turniej finałowy mistrzostw świata stanowi jednolite wydarzenie, które w całości należy uznać za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla jego społeczeństwa, a nie za zbiór odrębnych wydarzeń podzielonych na mecze budzące zainteresowanie o różnym natężeniu.

   (por. pkt 41)

5.  Popełnione przez Sąd naruszenie prawa nie może prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku, ponieważ jego sentencja jest zasadna w świetle innych względów prawnych.

   (por. pkt 44, 59)

6.  Aby Komisja mogła wykonać swe uprawnienia kontrolne, uzasadnienie, które skłoniło państwo członkowskie do uznania danego wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu, może być zwięzłe, pod warunkiem że jest ono adekwatne. Nie można zatem wymagać w szczególności, aby już na etapie zgłaszania danych środków państwo członkowskie przedstawiło szczegółowe dane i obliczenia w odniesieniu do każdego elementu lub każdej części wydarzenia będącego przedmiotem zgłoszenia Komisji. W tym względzie jeżeli Komisja w świetle dostępnych jej informacji ma wątpliwości co do tego, czy dane wydarzenie należy uznać za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, to powinna ona zwrócić się o wyjaśnienia do państwa członkowskiego, które dokonało takiej kwalifikacji.

   (por. pkt 45, 46)

7.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 54, 90, 102)

8.  Kwestia, czy uzasadnienie wyroku Sądu jest wewnętrznie sprzeczne, stanowi z pewnością zagadnienie prawne, które może zostać podniesione w ramach odwołania, ponieważ uzasadnienie wyroku powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie Sądu. Jednakże ów obowiązek spójności uzasadnienia nie jest celem samym w sobie, ale służy w szczególności umożliwieniu zainteresowanym poznania powodów wydanego orzeczenia. Ponieważ Trybunał uznał, że stwierdzenia Sądu są błędne, i przedstawił nowe uzasadnienie, adekwatne do wydanego rozstrzygnięcia, wspomniane fragmenty uzasadnienia Sądu nie stanowią już podstawy wydanego rozstrzygnięcia.

   (por. pkt 60–63)

9.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 66)

10.  Zobacz tekst orzeczenia.

    (por. pkt 67)

11.  Obowiązek jasności i przejrzystości ustanowiony w art. 3a ust. 1 zdanie trzecie dyrektywy 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, zmierza do wyeliminowania sytuacji, w których zachowanie właściwych władz krajowych pozbawia skuteczności przepisy prawa Unii dotyczące podstawowej swobody. W tym względzie uznanie wydarzenia za wydarzenie o doniosłym znaczeniu powinno opierać się na obiektywnych i znanych z góry kryteriach w celu uniknięcia, by uprawnienia dyskrecjonalne, którymi dysponują te władze, były wykonywane w sposób arbitralny. Z tych samych względów procedura krajowa wykorzystywana w celu zastosowania tego przepisu powinna z góry określać organ władzy, w którego gestii leży dokonanie takiej kwalifikacji, i wskazywać okoliczności, w których zainteresowani bądź, w stosownym wypadku, określone organy konsultacyjne mogą przedstawiać swe uwagi organowi wydającemu decyzję, zanim decyzja ta zostanie podjęta. W tym względzie, zważywszy na oddziaływanie takiej decyzji na prawa do retransmisji dotyczące danego wydarzenia, ważne jest, aby zainteresowani nadawcy oraz podmioty tych praw mieli możliwość przedstawienia uwag organowi wydającemu decyzję.

    Wymóg jasności i przejrzystości oznacza przy tym, że zainteresowani nadawcy i organy konsultacyjne powinni mieć możliwość przedstawienia uwag dotyczących jedynie zasadniczych elementów, które skłoniły organ władzy do wydania decyzji. W konsekwencji nic nie stoi na przeszkodzie, aby państwo członkowskie w późniejszym czasie przedstawiło Komisji materiały uzupełniające, które potwierdzają tę decyzję i które mogą także odnosić się do okresu późniejszego niż dzień przyjęcia wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu.

    (por. pkt 72–74)

12.  W ramach stosowania art 3a dyrektywy 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, władze krajowe, których zadaniem jest określenie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, w celu ustalenia nadawców telewizyjnych dysponują w tym względzie znacznym zakresem uznania. O ile prawdą jest, że podobnie jak od autorów aktów Unii, od tych władz wymaga się podania przyczyn, dla których dane wydarzenie zostało uznane za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, tak aby umożliwić zainteresowanym poznanie motywów podjętej decyzji w celu dochodzenia ich praw, a Komisji i właściwym sądom – dokonanie jej kontroli, to jednak do realizacji tego celu nie jest konieczne, aby właściwe władze ujawniały konkretne przyczyny, dla których nie zastosowały się one do opinii przedstawionych przez określone organy konsultacyjne, zwłaszcza że władze te nie mają obowiązku zastosowania się do owych opinii. W tym względzie bez znaczenia jest okoliczność, że opinie te pochodzą od kilku organów konsultacyjnych prezentujących takie samo stanowisko.

    (por. pkt 77–79)

13.  Uzasadnienie Sądu może być dorozumiane, pod warunkiem że pozwala zainteresowanym na poznanie powodów, dla których Sąd nie przychylił się do ich argumentów, a Trybunał dysponuje wystarczającym materiałem do przeprowadzenia kontroli. W szczególności Sąd nie musi odnosić się do tych podniesionych przez stronę twierdzeń, które nie są wystarczająco jasne i dokładne, jeśli nie są one przedmiotem konkretnych rozważań w innym miejscu i nie przedstawiono konkretnej argumentacji na ich poparcie.

    (por. pkt 89)

14.  Zobacz tekst orzeczenia.

    (por. pkt 95)

15.  Zobacz tekst orzeczenia.

    (por. pkt 101, 103)

16.  Co się tyczy uznania turnieju finałowego mistrzostw świata w piłce nożnej jako wydarzenia doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa państwa członkowskiego i wynikającej z tego niemożności wyłączności retransmisji tego wydarzenia przez nadawców telewizyjnych oferujących kanały płatne, z art. 3a dyrektywy 89/552 w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, wynika naruszenie prawa własności Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA) i naruszenie to można co do zasady usprawiedliwić celem, jakim jest ochrona prawa do informacji oraz zapewnienie szerokiej publiczności dostępu do telewizyjnych transmisji wydarzeń mających doniosłe znaczenie dla społeczeństwa. Z drugiej strony, zważywszy, że wszystkie mecze turnieju finałowego mistrzostw świata są w sposób ważny uznane przez dane państwo członkowskie za wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa, to Komisja zobowiązana jest zbadać wyłącznie te skutki dokonania takiej kwalifikacji dla prawa własności FIFA, które wykraczają poza skutki nierozerwalnie związane z umieszczeniem tego wydarzenia w wykazie wydarzeń wyselekcjonowanych przez władze tego państwa.

    (por. pkt 126)