Sprawa C-42/11

João Pedro Lopes Da Silva Jorge

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d’appel d’Amiens)

„Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych — Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW — Europejski nakaz aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi — Artykuł 4 pkt 6 — Podstawa fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania — Wdrożenie do prawa krajowego — Osoba aresztowana będąca obywatelem państwa członkowskiego wydania nakazu — Europejski nakaz aresztowania wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności — Przepisy państwa członkowskiego zastrzegające możliwość niewykonania europejskiego nakazu aresztowania w przypadku osób poszukiwanych mających obywatelstwo rzeczonego państwa”

Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 5 września 2012 r.

1. Współpraca sądowa w sprawach karnych – Decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi – Powody fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania – Odmowa wykonania ograniczona jedynie do obywateli krajowych z absolutnym i automatycznym wyłączeniem obywateli innych państw członkowskich – Niedopuszczalność

   (art. 18 TFUE; decyzja ramowa Rady 2002/584, art. 4 pkt 6)

2. Współpraca sądowa w sprawach karnych – Decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi – Wykonanie przez państwa członkowskie – Obowiązek wykładni zgodnej prawa krajowego

   (art. 34 ust. 2 lit. b) UE; decyzja ramowa Rady 2002/584)

1.  Artykuł 4 pkt 6 decyzji ramowej 2002/584 w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi i art. 18 TFUE powinny być interpretowane w ten sposób, że o ile państwo członkowskie może w ramach transpozycji rzeczonego art. 4 pkt 6 postanowić o ograniczeniu sytuacji, w których krajowy sąd wykonania nakazu może odmówić wydania osoby objętej zakresem zastosowania tego przepisu, o tyle jednak nie może ono wyłączyć w sposób bezwarunkowy i automatyczny z tego zakresu zastosowania obywateli innych państw członkowskich, którzy przebywają lub zamieszkują na jego terytorium, niezależnie od rodzaju ich powiązań z tym państwem członkowskim.

   W związku z powyższym państwo członkowskie wykonania powinno koniecznie odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko osobie zamieszkałej lub przebywającej w tym państwie. Jednakże jeżeli osoba ta jest zintegrowana ze społeczeństwem rzeczonego państwa członkowskiego w stopniu porównywalnym do obywatela tego kraju, sąd wykonania nakazu może ocenić, czy istnieje interes prawny uzasadniający wykonanie kary nałożonej w państwie członkowskim wydania nakazu na terytorium państwa członkowskiego jego wykonania.

   (por. pkt 51, 59; sentencja)

2.  Sąd krajowy ma obowiązek – przy uwzględnieniu całego prawa krajowego i przy zastosowaniu metod wykładni przyjętych w tym prawie – dokonywać wykładni prawa krajowego w miarę możliwości w świetle treści i celu decyzji ramowej 2002/584 w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi w celu zagwarantowania pełnej skuteczności tej decyzji ramowej i wydania rozstrzygnięcia zgodnego z zamierzonym przez nią celem.

   O ile decyzje ramowe nie mogą zgodnie z art. 34 ust. 2 lit. b) UE wywoływać bezpośrednich skutków, o tyle jednak ich wiążący charakter powoduje powstanie po stronie organów krajowych, a w szczególności sądów krajowych, obowiązku wykładni zgodnej z prawem krajowym. Sąd krajowy powinien w tym celu uwzględnić nie tylko przepisy mające na celu transpozycję decyzji ramowej 2002/584, ale także zasady i przepisy krajowego porządku prawnego regulującego skutki, jakie sąd może wyciągnąć z dyskryminacji zakazanej przez prawo krajowe, a w szczególności te, które pozwalają mu na usunięcie skutków tej dyskryminacji do czasu przyjęcia przez prawodawcę środków koniecznych do jej usunięcia.

   (por. pkt 53, 57, 60; sentencja)

Sprawa C-42/11

João Pedro Lopes Da Silva Jorge

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d’appel d’Amiens)

„Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych — Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW — Europejski nakaz aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi — Artykuł 4 pkt 6 — Podstawa fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania — Wdrożenie do prawa krajowego — Osoba aresztowana będąca obywatelem państwa członkowskiego wydania nakazu — Europejski nakaz aresztowania wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności — Przepisy państwa członkowskiego zastrzegające możliwość niewykonania europejskiego nakazu aresztowania w przypadku osób poszukiwanych mających obywatelstwo rzeczonego państwa”

Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 5 września 2012 r.

1. Współpraca sądowa w sprawach karnych — Decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi — Powody fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania — Odmowa wykonania ograniczona jedynie do obywateli krajowych z absolutnym i automatycznym wyłączeniem obywateli innych państw członkowskich — Niedopuszczalność

   (art. 18 TFUE; decyzja ramowa Rady 2002/584, art. 4 pkt 6)

2. Współpraca sądowa w sprawach karnych — Decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi — Wykonanie przez państwa członkowskie — Obowiązek wykładni zgodnej prawa krajowego

   (art. 34 ust. 2 lit. b) UE; decyzja ramowa Rady 2002/584)

1.  Artykuł 4 pkt 6 decyzji ramowej 2002/584 w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi i art. 18 TFUE powinny być interpretowane w ten sposób, że o ile państwo członkowskie może w ramach transpozycji rzeczonego art. 4 pkt 6 postanowić o ograniczeniu sytuacji, w których krajowy sąd wykonania nakazu może odmówić wydania osoby objętej zakresem zastosowania tego przepisu, o tyle jednak nie może ono wyłączyć w sposób bezwarunkowy i automatyczny z tego zakresu zastosowania obywateli innych państw członkowskich, którzy przebywają lub zamieszkują na jego terytorium, niezależnie od rodzaju ich powiązań z tym państwem członkowskim.

   W związku z powyższym państwo członkowskie wykonania powinno koniecznie odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko osobie zamieszkałej lub przebywającej w tym państwie. Jednakże jeżeli osoba ta jest zintegrowana ze społeczeństwem rzeczonego państwa członkowskiego w stopniu porównywalnym do obywatela tego kraju, sąd wykonania nakazu może ocenić, czy istnieje interes prawny uzasadniający wykonanie kary nałożonej w państwie członkowskim wydania nakazu na terytorium państwa członkowskiego jego wykonania.

   (por. pkt 51, 59; sentencja)

2.  Sąd krajowy ma obowiązek – przy uwzględnieniu całego prawa krajowego i przy zastosowaniu metod wykładni przyjętych w tym prawie – dokonywać wykładni prawa krajowego w miarę możliwości w świetle treści i celu decyzji ramowej 2002/584 w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi w celu zagwarantowania pełnej skuteczności tej decyzji ramowej i wydania rozstrzygnięcia zgodnego z zamierzonym przez nią celem.

   O ile decyzje ramowe nie mogą zgodnie z art. 34 ust. 2 lit. b) UE wywoływać bezpośrednich skutków, o tyle jednak ich wiążący charakter powoduje powstanie po stronie organów krajowych, a w szczególności sądów krajowych, obowiązku wykładni zgodnej z prawem krajowym. Sąd krajowy powinien w tym celu uwzględnić nie tylko przepisy mające na celu transpozycję decyzji ramowej 2002/584, ale także zasady i przepisy krajowego porządku prawnego regulującego skutki, jakie sąd może wyciągnąć z dyskryminacji zakazanej przez prawo krajowe, a w szczególności te, które pozwalają mu na usunięcie skutków tej dyskryminacji do czasu przyjęcia przez prawodawcę środków koniecznych do jej usunięcia.

   (por. pkt 53, 57, 60; sentencja)