WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)

z dnia 28 czerwca 2011 r.

Sprawa F-55/10

AS

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Ogłoszenie o naborze – Odrzucenie kandydatury – Interes prawny – Urzędnik przebywający na rencie – Niepodzielność decyzji o odrzuceniu kandydatury i decyzji w sprawie powołania – Brak – Rozróżnienie między urzędnikami należącymi do tej samej grupy funkcyjnej, posiadającymi tę samą grupę zaszeregowania, których kariery zawodowe przebiegały w różny sposób – Zgodność pomiędzy grupą zaszeregowania a stanowiskiem

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której AS żąda stwierdzenia nieważności, w szczególności, decyzji Komisji z dnia 30 września 2009 r. w sprawie odrzucenia jej kandydatury na stanowisko asystenta bibliotekarza i zasądzenia od Komisji na jej rzecz w sumie 30 000 EUR tytułem naprawienia poniesionej jej zdaniem szkody i krzywdy, której, jak twierdzi, doznała.

Orzeczenie:      Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 30 września 2009 r., na mocy której kandydatura skarżącej została odrzucona. Komisja wypłaci AS kwotę 3000 EUR. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja pokrywa własne koszty oraz trzy czwarte kosztów poniesionych przez skarżącą. Skarżąca pokrywa jedną czwartą swoich kosztów.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Interes prawny – Skarga na odrzucenie kandydatury na wolne stanowisko

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Skarga – Interes prawny – Decyzja w sprawie odrzucenia kandydatury

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

3.      Prawa podstawowe – Poszanowanie życia prywatnego i rodzinnego – Tajemnica lekarska – Zakres

(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 7)

4.      Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne

(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 35 § 1 lit. e))

5.      Postępowanie – Podnoszenie nowych zarzutów w toku postępowania – Przesłanki

(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 35 § 1 lit. e), art. 43 § 1)

6.      Urzędnicy – Ogłoszenie o naborze na stanowisko – Stanowisko kategorii AST z ograniczoną ścieżką kariery – Analiza kandydatur – Wykluczenie kandydatów kategorii AST bez ograniczeń ścieżki kariery – Niezgodność z prawem

(regulamin pracowniczy, art. 5 ust. 4, art. 7 ust. 1, załącznik XIII, art. 10)

7.      Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie lub zadośćuczynienie – Stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu, niezapewniające stosownego zadośćuczynienia krzywdzie – Przyznanie odszkodowania pieniężnego

(regulamin pracowniczy, art. 91)

1.      Sytuacja urzędnika przeniesionego w stan spoczynku ze względu na trwałą całkowitą niezdolność do pracy stwierdzoną przez komitet ds. inwalidztwa jest odwracalna, a urzędnik dotknięty taką niezdolnością do pracy, który pewnego dnia może na nowo podjąć obowiązki, o ile nie zostanie wykazane, że jest inaczej, zachowuje tym samym interes w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie odrzucenia jego kandydatury na stanowisko, na które ogłoszono nabór.

(zob. pkt 29)

Odesłanie:

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T-526/08 P Komisja przeciwko Strackowi, 9 grudnia 2010 r., pkt 73, 74

2.      W razie skargi wniesionej przez urzędnika na podstawie art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, w sytuacji gdy decyzja w sprawie odrzucenia kandydatury jest nierozłączna z decyzją w sprawie powołania odpowiadającej tej kandydaturze, interes zainteresowanego w uzyskaniu stwierdzenia nieważności wymienionych decyzji należy rozpatrywać w sposób całościowy i jednolity.

Nie oznacza to jednak, że wspomniane decyzje są niepodzielne i że skarżący musi, pod rygorem niedopuszczalności, zażądać jednocześnie stwierdzenia obu decyzji. Dopuszczalne jest bowiem żądanie przez skarżącego stwierdzenia nieważności samej decyzji w sprawie odrzucenia jego kandydatury.

Ponadto jest zgodne z zasadą proporcjonalności, aby urzędnik, w trosce o ochronę interesów osób trzecich, mógł poprzestać na żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie odrzucenia swojej kandydatury, nie będąc przy tym zmuszonym, pod rygorem niedopuszczenia jego skargi, do żądania stwierdzenia nieważności powołania innych urzędników.

(zob. pkt 30–33)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C-17/07 P Neirinck przeciwko Komisji, 28 lutego 2008 r.

Sąd Unii Europejskiej: ww. sprawa Komisja przeciwko Strackowi, pkt 45

3.      Tajemnica lekarska obejmuje w szczególności informacje uzyskane przez osobę wykonującą działalność w służbie zdrowia przy wykonywaniu przez nią obowiązków, przekazane jej przez osobę pozostającą pod jej opieką. Prawo do ochrony tajemnicy lekarskiej, będące jednym z aspektów prawa do poszanowania życia prywatnego, jest prawem podstawowym chronionym w porządku prawnym Unii. Obydwa wspomniane prawa mogą podlegać ograniczeniom, pod warunkiem że ograniczenia te rzeczywiście odpowiadają realizowanym przez Unię celom interesu ogólnego i że nie powodują z punktu widzenia zamierzonego celu nieproporcjonalnej oraz niedopuszczalnej ingerencji w samą istotę tak gwarantowanych praw.

W tym względzie, odwołując się do art. 8 europejskiej konwencji praw człowieka, ingerencja organu władzy publicznej w prawo do poszanowania życia prywatnego, które wiąże się z prawem do zachowania w tajemnicy swojego stanu zdrowia, może być uzasadniona, o ile jest ona „przewidziana przez ustawę”, realizuje jeden z celów określonych w art. 8 ust. 2, takich jak „dobrobyt gospodarczy” oraz „ochrona zdrowia”, i jest „konieczna” do osiągnięcia tych celów.

Nie jest tak w przypadku wykorzystania przez instytucję, w ramach postępowania wszczętego przez urzędnika, informacji zawartych w aktach medycznych zainteresowanego wyłącznie w celu rozwinięcia argumentacji mogącej wykazać brak interesu prawnego po jego stronie.

(zob. pkt 41, 42)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T-176/94 K przeciwko Komisji, 13 lipca 1995 r., pkt 34–46

4.      O ile sąd Unii nie może z urzędu oprzeć się na zarzucie, który nie został podniesiony przez strony, chyba że stanowi on bezwzględną przeszkodę procesową, o tyle powinien on interpretować zarzuty skarżącego, mając na uwadze raczej ich meritum, niż kwalifikację prawną, pod warunkiem jednakże, że rzeczone zarzuty wystarczająco precyzyjnie wynikają ze skargi. Niemniej, niezależnie od kwestii terminologicznych, zarzuty winny być na tyle jasne i precyzyjne, by umożliwiały stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi do spraw Służby Publicznej rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi, jeśli zajdzie taka potrzeba bez zasięgania dodatkowych informacji.

(zob. pkt 50)

Odesłanie:

Trybunał: sprawy połączone 19/60, 21/60, 2/61 i 3/61 Fives Lille Cail i in. przeciwko Wysokiej Władzy, 15 grudnia 1961 r.; sprawa C-78/03 P Komisja przeciwko Aktionsgemeinschaft Recht und Eigentum, 13 grudnia 2005 r., pkt 45

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T-145/98 ADT Projekt przeciwko Komisji, 24 lutego 2000 r., pkt 66

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T-577/08 Proges przeciwko Komisji, 26 marca 2010 r., pkt 21

5.      Jeżeli skarżący opiera się w zażaleniu i w skardze na zarzucie niezgodności z prawem materialnym, dopuszczalne jest podniesienie przez niego nowego zarzutu niezgodności z prawem materialnym, takiego jak naruszenie regulaminu pracowniczego, po raz pierwszy przed Sądem do spraw Służby Publicznej. Nieistotne w tym względzie jest to, że nowy zarzut oparty jest na ścisłym rozumowaniu prawnym zasadniczo odmiennym od pierwszego zarzutu.

(zob. pkt 51–53)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F-45/07 Mandt przeciwko Parlamentowi, 1 lipca 2010 r., pkt 108–123

6.      Ponieważ art. 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego stanowi, że organ powołujący przydziela każdemu urzędnikowi stanowisko w ramach jego grupy funkcyjnej odpowiadające jego grupie zaszeregowania, stoi on na przeszkodzie temu, by wskazany organ zabraniał określonym urzędnikom dostępu do stanowiska odpowiadającego grupom zaszeregowania od AST 1 do AST 7 z tego tylko względu, że mogą oni awansować aż do grupy zaszeregowania AST 11. Przytoczony przepis oraz art. 5 ust. 4 regulaminu pracowniczego pozwalają jedynie instytucjom na ustanowienie korelacji, w ramach poszczególnej grupy funkcyjnej, stopni zaszeregowania i stanowisk.

W tym względzie okoliczność, że przepisy przejściowe z art. 10 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego nakładają na niektórych urzędników, wywodzących się z dawnych kategorii C i D, ograniczenia ścieżki kariery, nie upoważnia instytucji, by tylko i wyłącznie z tego powodu zastrzegała dla nich określone stanowiska, a w konsekwencji zabraniała do nich dostępu pozostałym urzędnikom, którzy skądinąd mają taką samą grupę zaszeregowania.

Utrzymywanie przez instytucję przyjętej z góry zasady wprowadzenia rozróżnienia między urzędnikami posiadającymi tę samą grupę zaszeregowania i należącymi do tej samej grupy funkcyjnej w zakresie dostępu do określonych stanowisk nie jest zgodne z jednym z celów zamierzonych w reformie regulaminu pracowniczego polegającym na połączeniu dawnych kategorii B, C i D w jedną grupę funkcyjną AST. Tym samym organ powołujący nie może zgodnie z prawem badać oddzielnie osiągnięć urzędników tej samej grupy zaszeregowania w zależności od ich przynależności do różnych kategorii dawnego regulaminu pracowniczego, skoro prawodawca pragnął połączyć je w jedną grupę funkcyjną.

(zob. pkt 58, 63–65)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C-496/08 P Angé Serrano i in. przeciwko Parlamentowi, 4 marca 2010 r., pkt 106

7.      Krzywda wyrządzona urzędnikowi niezgodnym z prawem działaniem administracji, mogąca powodować powstanie odpowiedzialności po stronie administracji, stanowi podstawę roszczenia o odszkodowanie, jeżeli stwierdzenie nieważności zaskarżonego, niezgodnego z prawem aktu nie może samo w sobie stanowić stosownego zadośćuczynienia za tę krzywdę.

Ma to miejsce w przypadku, gdy instytucja, niezgodnie z prawem odmawiając zbadania kandydatury urzędnika na stanowisko, na które ogłoszono nabór, choć zainteresowany przez wiele lat zajmował stanowiska tego rodzaju, wyrządza mu krzywdę, do której naprawienia nie wystarczy samo stwierdzenie nieważności niezgodnego z prawem aktu, gdyż ze względu na swoją niezdolność do pracy zainteresowany nie może już skorzystać z jakiegokolwiek działania zmierzającego do wykonania wyroku, które powinna by podjąć omawiana instytucja.

(zob. pkt 79–80)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawy połączone F-99/07 i F-45/08 Bernard przeciwko Europolowi, 7 lipca 2009 r., pkt 103–107