Sprawa C-467/10

Postępowanie karne

przeciwko

Barisowi Akyüzowi

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Gießen)

„Dyrektywy 91/439/EWG i 2006/126/WE — Wzajemne uznawanie praw jazdy — Odmowa uznania przez państwo członkowskie ważności prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim osobie, która zgodnie z przepisami tego państwa nie posiada zdolności fizycznej i psychologicznej do kierowania”

Streszczenie wyroku

1. Transport — Transport drogowy — Prawa jazdy — Dyrektywy 91/439 i 2006/126 — Wzajemne uznawanie praw jazdy — Odmowa uznania przez przyjmujące państwo członkowskie prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie — Odmowa oparta na niewydaniu pierwszego prawa jazdy przez to samo przyjmujące państwo członkowskie ze względu na nieprzestrzeganie fizycznych i psychologicznych wymogów bezpiecznego prowadzenia pojazdu — Niedopuszczalność

   (dyrektywa 2006/126 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 2 ust. 1, art. 11 ust. 4; dyrektywa Rady 91/439, art. 1 ust. 2, art. 8 ust. 2, 4)

2. Transport — Transport drogowy — Prawa jazdy — Dyrektywy 91/439 i 2006/126 — Wzajemne uznawanie praw jazdy — Odmowa uznania przez przyjmujące państwo członkowskie prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie — Odmowa oparta na braku miejsca zamieszkania posiadacza na terytorium owego innego państwa w chwili wydawania prawa jazdy

   (dyrektywa 2006/126 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 2 ust. 1, art. 7 ust. 1 lit. e), art. 11 ust. 4; dyrektywa Rady 91/439, art. 1 ust. 2, art. 7 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 2, 4)

1.  Przepisy art. 1 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/439 w sprawie praw jazdy w związku z art. 2 ust. 1 oraz z art. 11 ust. 4 dyrektywy 2006/126 w sprawie praw jazdy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom przyjmującego państwa członkowskiego, które pozwalają, aby odmówiło ono uznania na swoim terytorium prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim, jeżeli wobec posiadacza owego prawa jazdy przyjmujące państwo członkowskie nie zastosowało żadnego środka w rozumieniu rzeczonych art. 8 ust. 4 dyrektywy 91/439 lub art. 11 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2006/126, lecz w tym ostatnim państwie odmówiono mu wydania pierwszego prawa jazdy na tej podstawie, że zgodnie z przepisami wskazanego państwa nie spełniał on fizycznych i psychologicznych wymogów bezpiecznego prowadzenia pojazdu silnikowego.

   Artykuł 8 ust. 4 dyrektywy 91/439 stanowi odstępstwo od ogólnej zasady wzajemnego uznawania praw jazdy, a zatem podlega ścisłej wykładni. Wyjątki od obowiązku uznawania, bez jakichkolwiek formalności, praw jazdy wydanych w państwach członkowskich, równoważące ową zasadę z zasadą bezpieczeństwa drogowego, nie mogą być rozumiane w sposób szeroki, nie pozbawiając wszelkiego znaczenia zasady wzajemnego uznawania praw jazdy wydawanych w państwach członkowskich zgodnie z dyrektywą 91/439.

   (por. pkt 45, 46, 59; pkt 1 sentencji)

2.  Przepisy art. 1 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/439 w sprawie praw jazdy w związku z art. 2 ust. 1 oraz z art. 11 ust. 4 dyrektywy 2006/126 w sprawie praw jazdy należy interpretować łącznie w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one przepisom przyjmującego państwa członkowskiego, które umożliwiają mu odmowę uznania na jego terytorium prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim, w wypadku gdy wiadome jest, na podstawie niepodważalnych informacji pochodzących od wydającego państwa członkowskiego, że posiadacz prawa jazdy nie spełniał warunku normalnego miejsca zamieszkania przewidzianego w art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy 91/439 oraz w art. 7 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2006/126 w czasie wydania tego prawa jazdy. W tym względzie okoliczność, że informacje te zostały przekazane przez wydające państwo członkowskie właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego nie bezpośrednio, lecz wyłącznie w sposób pośredni, w formie komunikatu osób trzecich, sama w sobie nie może wykluczać, aby informacje te mogły być uznane za pochodzące od wydającego państwa członkowskiego, o ile pochodzą one od organu tego ostatniego państwa członkowskiego.

   Do sądu krajowego należy zarówno zbadanie, czy informacje uzyskane w okolicznościach takich jak w sporze przed sądem krajowym mogą być zakwalifikowane jako informacje pochodzące od wydającego państwa członkowskiego, jak i, w danym wypadku, ocena rzeczonych informacji i stwierdzenie, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności rozpatrywanego przezeń sporu, czy stanowią one niepodważalne informacje zaświadczające, że posiadacz prawa jazdy nie miał normalnego miejsca zamieszkania na terytorium tego ostatniego państwa w czasie wydania jego prawa jazdy. W ramach rzeczonej oceny informacji pochodzących z wydającego państwa członkowskiego, którymi dysponuje sąd krajowy, sąd ten może wziąć pod uwagę ewentualną okoliczność, że informacje pochodzące od wydającego państwa członkowskiego wskazują, iż posiadacz prawa jazdy był obecny na terytorium tego państwa tylko podczas bardzo krótkiego okresu i ustanowił czysto fikcyjne miejsce zamieszkania na jego terytorium wyłącznie w celu uniknięcia stosowania bardziej rygorystycznych warunków przewidzianych dla wydania prawa jazdy w państwie członkowskim jego faktycznego miejsca zamieszkania. Jednakże wprawdzie jako integralny element wykonywania prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, przyznanego obywatelom Unii przez art. 21 ust. 1 TFUE i uznanego przez dyrektywy 91/439 i 2006/126, okoliczność, że posiadacz prawa jazdy ustanowił swoje miejsce zamieszkania w danym państwie członkowskim w celu skorzystania z mniej ograniczających przepisów, jeśli chodzi o wymogi wydawania praw jazdy, sama w sobie nie zezwala na stwierdzenie niespełnienia wymogu normalnego miejsca zamieszkania takiego jak przewidziany, odpowiednio, w art. 7 ust. 1 lit. b) i w art. 7 ust. 1 lit. e) rzeczonych dyrektyw, uzasadniającego dokonaną przez państwo członkowskie odmowę uznania prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim.

   (por. pkt 75–77; pkt 2 sentencji)

Sprawa C-467/10

Postępowanie karne

przeciwko

Barisowi Akyüzowi

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Gießen)

„Dyrektywy 91/439/EWG i 2006/126/WE — Wzajemne uznawanie praw jazdy — Odmowa uznania przez państwo członkowskie ważności prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim osobie, która zgodnie z przepisami tego państwa nie posiada zdolności fizycznej i psychologicznej do kierowania”

Streszczenie wyroku

1. Transport – Transport drogowy – Prawa jazdy – Dyrektywy 91/439 i 2006/126 – Wzajemne uznawanie praw jazdy – Odmowa uznania przez przyjmujące państwo członkowskie prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie – Odmowa oparta na niewydaniu pierwszego prawa jazdy przez to samo przyjmujące państwo członkowskie ze względu na nieprzestrzeganie fizycznych i psychologicznych wymogów bezpiecznego prowadzenia pojazdu – Niedopuszczalność

   (dyrektywa 2006/126 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 2 ust. 1, art. 11 ust. 4; dyrektywa Rady 91/439, art. 1 ust. 2, art. 8 ust. 2, 4)

2. Transport – Transport drogowy – Prawa jazdy – Dyrektywy 91/439 i 2006/126 – Wzajemne uznawanie praw jazdy – Odmowa uznania przez przyjmujące państwo członkowskie prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie – Odmowa oparta na braku miejsca zamieszkania posiadacza na terytorium owego innego państwa w chwili wydawania prawa jazdy

   (dyrektywa 2006/126 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 2 ust. 1, art. 7 ust. 1 lit. e), art. 11 ust. 4; dyrektywa Rady 91/439, art. 1 ust. 2, art. 7 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 2, 4)

1.  Przepisy art. 1 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/439 w sprawie praw jazdy w związku z art. 2 ust. 1 oraz z art. 11 ust. 4 dyrektywy 2006/126 w sprawie praw jazdy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom przyjmującego państwa członkowskiego, które pozwalają, aby odmówiło ono uznania na swoim terytorium prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim, jeżeli wobec posiadacza owego prawa jazdy przyjmujące państwo członkowskie nie zastosowało żadnego środka w rozumieniu rzeczonych art. 8 ust. 4 dyrektywy 91/439 lub art. 11 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2006/126, lecz w tym ostatnim państwie odmówiono mu wydania pierwszego prawa jazdy na tej podstawie, że zgodnie z przepisami wskazanego państwa nie spełniał on fizycznych i psychologicznych wymogów bezpiecznego prowadzenia pojazdu silnikowego.

   Artykuł 8 ust. 4 dyrektywy 91/439 stanowi odstępstwo od ogólnej zasady wzajemnego uznawania praw jazdy, a zatem podlega ścisłej wykładni. Wyjątki od obowiązku uznawania, bez jakichkolwiek formalności, praw jazdy wydanych w państwach członkowskich, równoważące ową zasadę z zasadą bezpieczeństwa drogowego, nie mogą być rozumiane w sposób szeroki, nie pozbawiając wszelkiego znaczenia zasady wzajemnego uznawania praw jazdy wydawanych w państwach członkowskich zgodnie z dyrektywą 91/439.

   (por. pkt 45, 46, 59; pkt 1 sentencji)

2.  Przepisy art. 1 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/439 w sprawie praw jazdy w związku z art. 2 ust. 1 oraz z art. 11 ust. 4 dyrektywy 2006/126 w sprawie praw jazdy należy interpretować łącznie w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one przepisom przyjmującego państwa członkowskiego, które umożliwiają mu odmowę uznania na jego terytorium prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim, w wypadku gdy wiadome jest, na podstawie niepodważalnych informacji pochodzących od wydającego państwa członkowskiego, że posiadacz prawa jazdy nie spełniał warunku normalnego miejsca zamieszkania przewidzianego w art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy 91/439 oraz w art. 7 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2006/126 w czasie wydania tego prawa jazdy. W tym względzie okoliczność, że informacje te zostały przekazane przez wydające państwo członkowskie właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego nie bezpośrednio, lecz wyłącznie w sposób pośredni, w formie komunikatu osób trzecich, sama w sobie nie może wykluczać, aby informacje te mogły być uznane za pochodzące od wydającego państwa członkowskiego, o ile pochodzą one od organu tego ostatniego państwa członkowskiego.

   Do sądu krajowego należy zarówno zbadanie, czy informacje uzyskane w okolicznościach takich jak w sporze przed sądem krajowym mogą być zakwalifikowane jako informacje pochodzące od wydającego państwa członkowskiego, jak i, w danym wypadku, ocena rzeczonych informacji i stwierdzenie, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności rozpatrywanego przezeń sporu, czy stanowią one niepodważalne informacje zaświadczające, że posiadacz prawa jazdy nie miał normalnego miejsca zamieszkania na terytorium tego ostatniego państwa w czasie wydania jego prawa jazdy. W ramach rzeczonej oceny informacji pochodzących z wydającego państwa członkowskiego, którymi dysponuje sąd krajowy, sąd ten może wziąć pod uwagę ewentualną okoliczność, że informacje pochodzące od wydającego państwa członkowskiego wskazują, iż posiadacz prawa jazdy był obecny na terytorium tego państwa tylko podczas bardzo krótkiego okresu i ustanowił czysto fikcyjne miejsce zamieszkania na jego terytorium wyłącznie w celu uniknięcia stosowania bardziej rygorystycznych warunków przewidzianych dla wydania prawa jazdy w państwie członkowskim jego faktycznego miejsca zamieszkania. Jednakże wprawdzie jako integralny element wykonywania prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, przyznanego obywatelom Unii przez art. 21 ust. 1 TFUE i uznanego przez dyrektywy 91/439 i 2006/126, okoliczność, że posiadacz prawa jazdy ustanowił swoje miejsce zamieszkania w danym państwie członkowskim w celu skorzystania z mniej ograniczających przepisów, jeśli chodzi o wymogi wydawania praw jazdy, sama w sobie nie zezwala na stwierdzenie niespełnienia wymogu normalnego miejsca zamieszkania takiego jak przewidziany, odpowiednio, w art. 7 ust. 1 lit. b) i w art. 7 ust. 1 lit. e) rzeczonych dyrektyw, uzasadniającego dokonaną przez państwo członkowskie odmowę uznania prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim.

   (por. pkt 75–77; pkt 2 sentencji)