Sprawa C-190/10

Génesis Seguros Generales Sociedad Anónima de Seguros y Reaseguros (Génesis)

przeciwko

Boys Toys SA i Administración del Estado

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo)

„Wspólnotowy znak towarowy — Definicja i nabycie — Wcześniejszy znak towarowy — Sposoby dokonywania zgłoszenia — Zgłoszenie drogą elektroniczną — Środek pozwalający na precyzyjne ustalenie daty, godziny i minuty dokonania zgłoszenia”

Streszczenie wyroku

1. Wspólnotowy znak towarowy — Dokonanie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego — Data dokonania zgłoszenia — Uwzględnienie dnia kalendarzowego dokonania zgłoszenia, lecz nie godziny i minuty tego zgłoszenia

   (rozporządzenie Rady nr 40/94, zmienione rozporządzeniem nr 1992/2003, art. 27)

2. Wspólnotowy znak towarowy — Dokonanie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego — Data dokonania zgłoszenia — Zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego i krajowego znaku towarowego dokonane w tym samym dniu

   (rozporządzenie Rady nr 40/94, zmienione rozporządzeniem nr 1992/2003, art. 27)

1.  Pojęcie „daty zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego”, zawarte w art. 27 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w brzmieniu zmienionym przez rozporządzenie nr 1992/2003, implikuje uwzględnienie dnia kalendarzowego dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, lecz nie godziny i minuty tego zgłoszenia.

   Obowiązek wskazania daty bądź dnia, w zależności od wersji językowej, nie implikuje, zgodnie ze zdrowym rozsądkiem, obowiązku wskazania godziny, a tym bardziej minuty. W związku z tym, wobec braku wyraźnego odwołania w art. 27 rozporządzenia nr 40/94 do godziny i minuty dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, okazuje się, że wskazania te nie zostały uznane przez prawodawcę wspólnotowego jako konieczne do określenia daty zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego i w konsekwencji jego pierwszeństwa względem innego znaku towarowego.

   Taka wykładnia wynika również z kontekstu, w który wpisuje się art. 27 rozporządzenia nr 40/94. W szczególności zasada 5 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94, która precyzuje formalności, jakich musi dochować Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), centralny urząd zajmujący się ochroną własności przemysłowej państwa członkowskiego czy Urząd Znaków Towarowych Krajów Beneluksu, gdy dokonane zostanie zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego, ustanawia jedynie obowiązek wskazania na zgłoszeniu daty otrzymania zgłoszenia, a nie godziny i minuty.

   Jeśli prawodawca wspólnotowy byłby uznał, że godzina i minuta dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego powinny być uwzględniane jako konstytutywne elementy „daty zgłoszenia” w rozumieniu art. 27 rozporządzenia nr 40/94 takie doprecyzowanie powinno było zostać zawarte w rozporządzeniu nr 2868/95.

   (por. pkt 47–49, 54)

2.  Artykuł 27 rozporządzenia nr 40/94 w brzmieniu zmienionym przez rozporządzenie nr 1992/2003 należy interpretować w ten sposób, że nie pozwala on na uwzględnienie nie tylko dnia, lecz również godziny i minuty dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), dla celów ustalenia pierwszeństwa czasowego wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do krajowego znaku towarowego zgłoszonego w tym samym dniu, gdy krajowe przepisy regulujące rejestrację krajowego znaku towarowego uznają w tym względzie godzinę i minutę zgłoszenia za istotne.

   Jako system autonomiczny wspólnotowy system znaków towarowych posiada swoje własne zasady dotyczące sposobów zgłaszania wspólnotowych znaków towarowych, nie wpływając w tej kwestii na odesłanie do przepisów prawa krajowego.

   W konsekwencji data dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego może być określona wyłącznie przez przepisy prawa Unii, a rozwiązania przyjęte w prawie państwa członkowskiego nie mają na tę kwestię żadnego wpływu.

   Z łącznej lektury art. 14 i 97 rozporządzenia nr 40/94 wynika bowiem, że możliwość stosowania prawa krajowego jest ograniczona do kwestii wykraczających poza zakres stosowania tego rozporządzenia.

   (por. pkt 56–58, 63; sentencja)

Sprawa C-190/10

Génesis Seguros Generales Sociedad Anónima de Seguros y Reaseguros (Génesis)

przeciwko

Boys Toys SA i Administración del Estado

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo)

„Wspólnotowy znak towarowy — Definicja i nabycie — Wcześniejszy znak towarowy — Sposoby dokonywania zgłoszenia — Zgłoszenie drogą elektroniczną — Środek pozwalający na precyzyjne ustalenie daty, godziny i minuty dokonania zgłoszenia”

Streszczenie wyroku

1. Wspólnotowy znak towarowy – Dokonanie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego – Data dokonania zgłoszenia – Uwzględnienie dnia kalendarzowego dokonania zgłoszenia, lecz nie godziny i minuty tego zgłoszenia

   (rozporządzenie Rady nr 40/94, zmienione rozporządzeniem nr 1992/2003, art. 27)

2. Wspólnotowy znak towarowy – Dokonanie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego – Data dokonania zgłoszenia – Zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego i krajowego znaku towarowego dokonane w tym samym dniu

   (rozporządzenie Rady nr 40/94, zmienione rozporządzeniem nr 1992/2003, art. 27)

1.  Pojęcie „daty zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego”, zawarte w art. 27 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w brzmieniu zmienionym przez rozporządzenie nr 1992/2003, implikuje uwzględnienie dnia kalendarzowego dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, lecz nie godziny i minuty tego zgłoszenia.

   Obowiązek wskazania daty bądź dnia, w zależności od wersji językowej, nie implikuje, zgodnie ze zdrowym rozsądkiem, obowiązku wskazania godziny, a tym bardziej minuty. W związku z tym, wobec braku wyraźnego odwołania w art. 27 rozporządzenia nr 40/94 do godziny i minuty dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, okazuje się, że wskazania te nie zostały uznane przez prawodawcę wspólnotowego jako konieczne do określenia daty zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego i w konsekwencji jego pierwszeństwa względem innego znaku towarowego.

   Taka wykładnia wynika również z kontekstu, w który wpisuje się art. 27 rozporządzenia nr 40/94. W szczególności zasada 5 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94, która precyzuje formalności, jakich musi dochować Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), centralny urząd zajmujący się ochroną własności przemysłowej państwa członkowskiego czy Urząd Znaków Towarowych Krajów Beneluksu, gdy dokonane zostanie zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego, ustanawia jedynie obowiązek wskazania na zgłoszeniu daty otrzymania zgłoszenia, a nie godziny i minuty.

   Jeśli prawodawca wspólnotowy byłby uznał, że godzina i minuta dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego powinny być uwzględniane jako konstytutywne elementy „daty zgłoszenia” w rozumieniu art. 27 rozporządzenia nr 40/94 takie doprecyzowanie powinno było zostać zawarte w rozporządzeniu nr 2868/95.

   (por. pkt 47–49, 54)

2.  Artykuł 27 rozporządzenia nr 40/94 w brzmieniu zmienionym przez rozporządzenie nr 1992/2003 należy interpretować w ten sposób, że nie pozwala on na uwzględnienie nie tylko dnia, lecz również godziny i minuty dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), dla celów ustalenia pierwszeństwa czasowego wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do krajowego znaku towarowego zgłoszonego w tym samym dniu, gdy krajowe przepisy regulujące rejestrację krajowego znaku towarowego uznają w tym względzie godzinę i minutę zgłoszenia za istotne.

   Jako system autonomiczny wspólnotowy system znaków towarowych posiada swoje własne zasady dotyczące sposobów zgłaszania wspólnotowych znaków towarowych, nie wpływając w tej kwestii na odesłanie do przepisów prawa krajowego.

   W konsekwencji data dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego może być określona wyłącznie przez przepisy prawa Unii, a rozwiązania przyjęte w prawie państwa członkowskiego nie mają na tę kwestię żadnego wpływu.

   Z łącznej lektury art. 14 i 97 rozporządzenia nr 40/94 wynika bowiem, że możliwość stosowania prawa krajowego jest ograniczona do kwestii wykraczających poza zakres stosowania tego rozporządzenia.

   (por. pkt 56–58, 63; sentencja)