Keywords
Summary

Keywords

Swobodny przepływ osób – Swoboda przedsiębiorczości – Obywatelstwo Unii Europejskiej – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Ograniczenia – Przepisy podatkowe – Podatek od przeniesienia własności nieruchomości

(art. 18 WE, 39 WE, 43 WE; porozumienie EOG, art. 28, 31)

Summary

Państwo członkowskie, zgodnie z którego przepisami przy obliczaniu podatku płaconego w chwili nabycia nieruchomości przeznaczonej na główne miejsce zamieszkania, w wypadku gdy prywatny nabywca sprzedaje inną swoją nieruchomość na cele mieszkaniowe w okresie jednego roku przed datą zakupu lub po tej dacie, podstawą opodatkowania przy obliczaniu tego podatku jest różnica między wartościami rynkowymi (brutto) nieruchomości nabytej i nieruchomości sprzedanej, pod warunkiem że ta ostatnia również znajduje się na terytorium kraju, nie uchybia zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy art. 18 WE, art. 39 WE i 43 WE oraz art. 28 i 31 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG).

W zakresie w jakim na płaszczyźnie podatku od nabycia nieruchomości przepisy niekorzystnie traktują osoby chcące osiedlić się w tym państwie członkowskim i kupujące tam nieruchomość w stosunku do osób przeprowadzających się wewnątrz tego państwa członkowskiego, nie pozwalając tym pierwszym na skorzystanie z omawianego przywileju podatkowego przy kupnie nieruchomości, stanowią one ograniczenie swobód przepływu osób ustanowionych w art. 39 WE i 43 WE. Wyłączenie korzyści obniżenia wymiaru podatku osób przemieszczających się wewnątrz Unii ze względów niezwiązanych z wykonywaniem działalności gospodarczej w niektórych wypadkach może zniechęcać te osoby do wykonywania swobód podstawowych gwarantowanych przez art. 18 WE.

Wspomniane odmienne traktowanie dotyczy między innymi sytuacji obiektywnie porównywalnych ponieważ jedyna różnica między sytuacją nierezydentów, w tym obywateli krajowych, którzy skorzystali z prawa do swobodnego przemieszczania się wewnątrz Unii, a sytuacją rezydentów, obywateli krajowych lub innego państwa członkowskiego, nabywających nową nieruchomość stanowiącą główne miejsce zamieszkania w tym państwie członkowskim, dotyczy ich wcześniejszego głównego miejsca zamieszkania. Bowiem w tych dwóch sytuacjach osoby te kupiły nieruchomość w owym państwie członkowskim w celu osiedlenia się tam i z tytułu kupna wcześniejszego głównego miejsca zamieszkania jedne zapłaciły podatek o takim samym charakterze co sporny podatek w państwie, w którym znajdowało się to miejsce zamieszkania, podczas gdy inne zapłaciły rzeczony podatek na w tym państwie członkowskim.

Jednakże ograniczenie to może być uzasadnione względami dotyczącymi zagwarantowania spójności systemu podatkowego. W istocie jeżeli sprzedana nieruchomość jest położona w innym państwie członkowskim, to dane państwo nie posiada żadnego prawa opodatkowania transakcji, którą w tym innym państwie członkowskim zawarła osoba, która postanowiła nabyć w danym państwie członkowskim nieruchomość przeznaczoną na główne miejsce zamieszkania. W tych okolicznościach, przewidując, że z tego przywileju podatkowego przy nabyciu takiej nieruchomości mogą skorzystać tylko osoby, które już zapłaciły sporny podatek z tytułu kupna podobnej nieruchomości, konfiguracja rzeczonego przywileju podatkowego wykazuje lustrzaną logikę w rozumieniu orzecznictwa. W istocie jeśli podatnicy, którzy uprzednio nie zapłacili tego podatku na podstawie spornego systemu podatkowego, skorzystają z danego przywileju podatkowego, uzyskają nienależną korzyść z opodatkowania, któremu nie podlegało ich poprzednie nabycie poza danym terytorium. Wynika z tego, że w rzeczonym systemie istnieje bezpośredni związek między przyznanym przywilejem podatkowym a pierwotnym obciążeniem. Po pierwsze bowiem, rzeczony przywilej i obciążenie podatkowe dotyczą tej samej osoby, a po drugie, wpisują się w ramy tego samego opodatkowania.,

Ponadto omawiane ograniczenie jest odpowiednie dla osiągnięcia takiego celu, w zakresie w jakim działa ono w sposób symetryczny, ponieważ tylko różnica między wartością sprzedanej nieruchomości, która jest położona w danym państwie członkowskim, a wartością nabytej nieruchomości może być uwzględniona w ramach rzeczonego systemu podatkowego. Ponadto rzeczone ograniczenie jest proporcjonalne do zamierzonego celu ponieważ, po pierwsze, cel danych przepisów polega w szczególności na unikaniu przy kupnie nieruchomości stanowiącej drugie główne miejsca zamieszkania w tym państwie podwójnego opodatkowania kapitału zainwestowanego w kupno poprzedniej nieruchomości, która w międzyczasie została odsprzedana i po drugie, państwo członkowskie nie posiada żadnych kompetencji podatkowych w zakresie transakcji dotyczących nieruchomości dokonywanych w innych państwach członkowskich. W tych okolicznościach uwzględnienie takich transakcji do celów obniżenia wymiaru omawianego podatku prowadziłoby do traktowania tych ostatnich transakcji jako już opodatkowanych spornym podatkiem, podczas gdy tak nie było. Sytuacja ta byłaby niewątpliwie sprzeczna z wymienionym celem polegającym na unikaniu podwójnego opodatkowania w świetle krajowego systemu podatkowego.

Ponieważ normy zabraniające ograniczania swobody przepływu oraz swobody podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej, ustanowione w art. 28 i 31 porozumienia o EOG, są w istocie identyczne z normami ustanowionymi w art. 39 WE i 43 WE, również i te artykuły nie sprzeciwiają się danemu ustawodawstwu.

(por. pkt 58, 64, 68, 74–76, 80–82, 85, 87, 91)