Keywords
Summary

Keywords

1. Zbliżanie ustawodawstw – Ochrona konsumentów – Sprzedaż towarów konsumpcyjnych i związane z tym gwarancje – Prawa konsumenta – Brak zgodności dostarczonego towaru z umową – Doprowadzenie towaru do stanu zgodnego z umową wymagające jego wymiany

(dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/44, motyw pierwszy, art. 3 ust. 2, 3)

2. Zbliżanie ustawodawstw – Ochrona konsumentów – Sprzedaż towarów konsumpcyjnych i związane z tym gwarancje – Prawa konsumenta – Brak zgodności dostarczonego towaru z umową – Doprowadzenie towaru do stanu zgodnego z umową wymagające jego wymiany

(dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/44, art. 3 ust. 3 tiret piąte ostatnie)

Summary

1. Artykuł 3 ust. 2 i 3 dyrektywy 1999/44 w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji należy interpretować w ten sposób, że w przypadku doprowadzenia do stanu zgodnego z umową poprzez wymianę niezgodnego z umową towaru konsumpcyjnego, który przed wystąpieniem wady został zamontowany w dobrej wierze przez konsumenta zgodnie z charakterem i przeznaczeniem tego towaru, sprzedawca jest obowiązany sam dokonać demontażu tego towaru z miejsca, w którym został zamontowany, i zamontować tam towar zastępczy albo ponieść niezbędne koszty związane z demontażem i zamontowaniem towaru zastępczego. Ten obowiązek sprzedawcy istnieje niezależnie od tego, czy na mocy umowy sprzedaży podjął się on zamontowania zakupionego pierwotnie towaru konsumpcyjnego.

Wykładnia taka odpowiada celowi dyrektywy, który – jak wskazuje jej motyw 1 – polega na zagwarantowaniu wysokiego poziomu ochrony konsumentów. W rezultacie w sytuacji, w której żadna z obu stron umowy nie działała w sposób zawiniony, słuszne jest, by to sprzedawca poniósł koszty demontażu towaru niezgodnego z umową i zamontowania towaru zastępczego, jako że, po pierwsze, udałoby się uniknąć tych kosztów, gdyby sprzedawca od razu należycie wykonał swoje zobowiązania umowne, a po drugie, koszty te są od tego momentu niezbędne do doprowadzenia towaru do stanu zgodnego z umową.

Przy założeniu, że sprzedawca nie dokonuje sam demontażu towaru niezgodnego z umową i zamontowania towaru zastępczego, do sądu krajowego należy określenie kosztów, jakie konieczne są dla wspomnianego demontażu i zamontowania, a o których zwrot konsument może się ubiegać.

(por. pkt 55, 57, 61, 62; pkt 1 sentencji)

2. Artykuł 3 ust. 3 dyrektywy 1999/44 44 w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by ustawodawstwo krajowe przyznawało sprzedawcy prawo do odmowy wymiany towaru niezgodnego z umową, jedynego możliwego środka zaradczego, na tej postawie, że wymiana ta wymaga od niego – ze względu na obowiązek dokonania demontażu towaru z miejsca, w którym został on zamontowany, i zamontowania tam towaru zastępczego – poniesienia kosztów nieproporcjonalnych w stosunku do wartości, jaką miałby towar, gdyby był zgodny z umową, i do znaczenia braku zgodności. Przepis ten nie stoi jednak na przeszkodzie temu, by roszczenie konsumenta o zwrot kosztów demontażu towaru wadliwego i zamontowania towaru zastępczego ograniczało się w takim przypadku do poniesienia przez sprzedawcę kwoty proporcjonalnej.

Badając, czy należy ograniczyć roszczenie konsumenta o zwrot kosztów demontażu towaru wadliwego i zamontowania towaru zastępczego, sąd będzie musiał uwzględnić, po pierwsze, wartość, jaką miałby towar, gdyby był zgodny z umową, i znaczenie braku zgodności, a po drugie, cel dyrektywy polegający na zagwarantowaniu wysokiego poziomu ochrony konsumentów.

Ponadto, przy założeniu ograniczenia roszczenia o zwrot wspomnianych kosztów należy przyznać konsumentowi możliwość domagania się zamiast wymiany towaru niezgodnego z umową stosownej obniżki ceny lub odstąpienia od umowy zgodnie z art. 3 ust. tiret piąte ostatnie dyrektywy, gdyż okoliczność, że doprowadzanie towaru wadliwego do zgodności z umową może zostać uzyskane przez konsumenta jedynie poprzez poniesienie części tych kosztów, stanowi dla niego istotną niedogodność.

(por. pkt 76–78; pkt 2 sentencji)