Keywords
Summary

Keywords

1. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Wykazanie istnienia związku przyczynowego – Kryteria

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 3 ust. 6, 7; nr 1225/2009, art. 3 ust. 6, 7)

2. Umowy międzynarodowe – Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu–GATT z 1994 r. – Bezpośrednia skuteczność – Brak – Niemożność powołania się na porozumienia WTO w celu podważenia zgodności z prawem aktu wspólnotowego – Wyjątki – Akt wspólnotowy mający na celu ich wykonanie lub powołujący się na nie w sposób wyraźny i konkretny

(art. 230 WE; Układ ogólny w sprawie ceł i handlu z 1994 r.)

3. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Kontrola sądowa – Granice

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 3; nr 1225/2009, art. 3)

4. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Wykazanie istnienia związku przyczynowego – Obowiązki instytucji

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 3 ust. 7; nr 1225/2009, art. 3 ust. 7)

5. Prawo Unii – Zasady – Prawo do obrony – Przestrzeganie w ramach postępowania administracyjnego – Antydumping

6. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Wykazanie istnienia związku przyczynowego – Obowiązki instytucji

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 3 ust. 7; nr 172/2008; nr 1225/2009, art. 3 ust. 7)

7. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Określenie przedmiotu sporu – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów – Ogólne odesłanie do innych pism, również tych załączonych do skargi – Niedopuszczalność

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy, art. 53 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 § 1 lit. c))

8. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Ocena interesu wspólnotowego – Uwzględnienie informacji dotyczących okresu po przeprowadzeniu dochodzenia – Dopuszczalność

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 6 ust. 1, art. 21 ust. 1; nr 1225/2009, art. 6 ust. 1, art. 21 ust. 1)

9. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Ocena interesu wspólnotowego – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 21 ust. 1; nr 1225/2009, art. 21 ust. 1)

10. Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Rozporządzenia nakładające cła antydumpingowe

(art. 253 WE)

11. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przebieg dochodzenia – Dostępne dane – Możliwość wykorzystania w przypadku odwołania inspekcji

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 18 ust. 1, 3; nr 1225/2009, art. 18 ust. 1, 3)

12. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Zakres obowiązku zweryfikowania przez Komisję prawdziwości informacji udzielonych jej przez zainteresowanych – Informacje udzielone w celu uzyskania statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Włączenie

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 2 ust. 7 lit. b), art. 6 ust. 8, art. 16 ust. 1; nr 1225/2009, art. 2 ust. 7 lit. b), art. 6 ust. 8, art. 16 ust. 1)

13. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Ocena interesu wspólnotowego – Naruszenie prawa do obrony – Brak wpływu na zgodność z prawem rozporządzenia nakładającego cła ostateczne – Przesłanki

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 3 ust. 7; nr 1225/2009, art. 3 ust. 7)

Summary

1. Z art. 3 ust. 6 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 3 ust. 6 rozporządzenia nr 1225/2009) wynika, że instytucje muszą wykazać, iż przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje istotną szkodę dla przemysłu wspólnotowego, uwzględniając jego wielkość i poziom cen. Chodzi tu o tzw. analizę przypisania. Z art. 3 ust. 7 tego rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 3 ust. 7 rozporządzenia nr 1225/2009) wynika następnie, że instytucje muszą, z jednej strony, zbadać wszystkie inne znane czynniki, które powodują szkodę dla przemysłu wspólnotowego w tym samym czasie co przywóz po cenach dumpingowych, oraz, z drugiej strony, zapewnić, że szkoda spowodowana przez te inne czynniki nie będzie przypisana temu przywozowi. Chodzi tu o tzw. analizę nieprzypisania.

Celem tych przepisów jest zapewnienie, że instytucje dokonają rozróżnienia i oddzielenia szkodliwych skutków przywozu po cenach dumpingowych od skutków wynikających z innych przyczyn.

Aby osiągnąć ten cel, w pewnych okolicznościach konieczne jest przeprowadzenie łącznej oceny innych czynników. Jest tak w szczególności wówczas, gdy po przeprowadzeniu oceny indywidualnej instytucje stwierdzą, że każdy z tych innych czynników miał negatywny wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego, nawet jeśli wpływu każdego z nich osobno nie można uznać za istotny.

Analiza związku przyczynowego nie musi być koniecznie przeprowadzana na szczeblu przemysłu wspólnotowego jako całości, w taki sposób, że szkoda poniesiona przez jednego producenta wspólnotowego, spowodowana inną przyczyną niż przywóz po cenach dumpingowych, nie będzie mogła zostać wzięta pod uwagę. Instytucje zobowiązane są bowiem, po pierwsze, zbadać wszelkie inne znane czynniki powodujące szkodę dla przemysłu wspólnotowego jednocześnie z przywozem po cenach dumpingowych, a po drugie, zadbać o to, by szkody spowodowane innymi czynnikami nie zostały przypisane przywozowi po cenach dumpingowych. Artykuł 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego nie precyzuje, że musi tu chodzić koniecznie o wywołaną inną przyczyną szkodę dla przemysłu wspólnotowego jako całości. W konsekwencji w pewnych okolicznościach szkoda, jaką poniósł indywidualnie jeden z producentów wspólnotowych, wywołana innym czynnikiem niż przywóz po cenach dumpingowych, powinna zostać wzięta pod uwagę, jeżeli przyczyniła się do szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy jako całość. Jednakże taka możliwość nie oznacza, że instytucje są zobowiązane do przeprowadzenia systematycznej oceny indywidualnej sytuacji każdego producenta wspólnotowego.

(por. pkt 30, 31, 37, 41–45, 88, 180, 194, 195, 209)

2. Porozumienia Światowej Organizacji Handlu (WTO), wobec ich charakteru i struktury, nie znajdują się co do zasady pośród przepisów, w świetle których sąd Unii kontroluje legalność aktów instytucji Unii na podstawie art. 230 akapit pierwszy WE. Jednakże w sytuacji, gdy Wspólnota wyraziła zamiar wykonania szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach WTO lub gdy akt Unii wyraźnie odsyła do konkretnych przepisów porozumień WTO, sąd Unii ma za zadanie dokonać kontroli legalności tego aktu Unii w świetle przepisów WTO. Jest tak w przypadku antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96, którego celem jest transpozycja do prawa Unii, w możliwym zakresie, przepisów zawartych w porozumieniu antydumpingowym z 1994 r. Ponadto, chociaż interpretacje porozumienia antydumpingowego dokonane przez Organ Rozstrzygania Sporów WTO nie mogą wiązać Sądu przy dokonywaniu oceny ważności rozporządzenia wykonawczego, nic nie stoi na przeszkodzie temu, by Sąd mógł się na nie powołać wówczas, gdy ma za zadanie dokonać wykładni przepisu rozporządzenia podstawowego.

(por. pkt 32, 33, 36)

3. Kwestia, czy przemysł wspólnotowy poniósł szkodę i czy można ją przypisać przywozowi po cenach dumpingowych, jak również kwestia, czy inne znane czynniki przyczyniły się do poniesienia szkody przez przemysł wspólnotowy, wymagają oceny złożonych zagadnień ekonomicznych, w zakresie której instytucjom przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania. Wynika z tego, że dokonywana przez sąd Unii kontrola analizy przeprowadzonej przez instytucje musi ograniczać się do weryfikacji zasad proceduralnych, prawidłowości ustalenia okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy.

(por. pkt 51, 90, 164)

4. Nie można twierdzić, że oparcie analizy związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy na teoretycznych mocach nominalnych, nie zaś na rzeczywistych mocach produkcyjnych, w oczywisty sposób narusza zasadę nieprzypisania. Jakkolwiek bowiem przeniesienie środków produkcji na inny rynek niewątpliwie powinno prowadzić do skorygowania danych dotyczących mocy produkcyjnych, dane te nie muszą odzwierciedlać wszystkich tymczasowych przestojów maszyn produkcyjnych. W takich okolicznościach instytucje powinny natomiast zadbać o przestrzeganie zobowiązań, o których mowa w art. 3 ust. 7 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 3 ust. 7 rozporządzenia nr 1225/2009), i prawidłowo przeprowadzić analizę nieprzypisania, która musi rozróżniać i oddzielać szkodliwe skutki, w danym wypadku, tych tymczasowych przerw w produkcji od szkodliwych skutków przywozu po cenach dumpingowych.

(por. pkt 105, 109)

5. Wymogi wynikające z zasady poszanowania prawa do obrony obowiązują nie tylko w ramach postępowań mogących prowadzić do nałożenia sankcji, lecz również w dochodzeniach poprzedzających przyjęcie rozporządzeń antydumpingowych, które mogą dotyczyć zainteresowanych przedsiębiorstw w sposób bezpośredni i indywidualny oraz powodować niekorzystne dla nich konsekwencje. W szczególności w toku postępowania administracyjnego zainteresowane przedsiębiorstwa muszą mieć możliwość skutecznego przedstawienia swego stanowiska dotyczącego prawidłowości i znaczenia przywołanych faktów i okoliczności oraz dowodów, na których Komisja oparła swoje twierdzenia w przedmiocie wystąpienia praktyki dumpingowej i wynikającej z niej szkody.

Co się tyczy niespójności i nieprawidłowości charakteryzujących podstawowe fakty i ustalenia, na podstawie których zmierza się do wprowadzenia tymczasowych ceł antydumpingowych, zainteresowana strona nie może mylić nieprzestrzegania prawa do obrony z istnieniem merytorycznych błędów, które mogą mieć wpływ na legalność rozporządzenia nakładającego ostateczne cło antydumpingowe. Okoliczność ta nie wykazuje bowiem, że Komisja naruszyła wspomniane prawo do obrony. W każdym razie przestrzeganie prawa do obrony nie wymaga w żadnym razie od instytucji, aby odpowiadały na każdy argument podniesiony przez producenta eksportera w toku postępowania, ale wyłącznie, aby umożliwiły zainteresowanym stronom skuteczną obronę ich interesów.

(por. pkt 110, 319, 321, 326, 327, 332)

6. Instytucje naruszają art. 3 ust. 7 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 3 ust. 7 rozporządzenia nr 1225/2009), nie dokonując rozróżnienia i oddzielenia skutków istotnych inwestycji zrealizowanych w okresie objętym dochodzeniem od skutków przywozu po cenach dumpingowych. Jest tak również, w przypadku gdy instytucje nie dokonują oceny wpływu braku rentowności niektórych producentów wspólnotowych na cały przemysł wspólnotowy.

Jednakże tego rodzaju naruszenie może skutkować stwierdzeniem nieważności rozporządzenia wykonawczego, takiego jak rozporządzenie nr 172/2008, wyłącznie wówczas, gdy naruszenie to pozwala podważyć jego legalność, unieważniając całokształt analizy instytucji dotyczącej związku przyczynowego. Nie jest tak natomiast, jeżeli wspomniane inwestycje nie przyczyniły się w istotny sposób do powstania szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy w okresie objętym dochodzeniem.

(por. pkt 116, 119, 120, 180–182, 211)

7. Zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału, który znajduje zastosowanie w odniesieniu do Sądu na mocy art. 53 akapit pierwszy tego statutu, oraz w świetle art. 44 § 1 lit. c) i d) regulaminu postępowania przed Sądem skarga powinna zawierać wskazanie przedmiotu sporu, żądania strony skarżącej oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów prawnych. Wskazanie to powinno być wystarczająco jasne i dokładne, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie jej obrony, a Sądowi wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi. W celu zapewnienia pewności prawa i dobrej administracji wymiarem sprawiedliwości dopuszczalność skargi wymaga, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których została oparta, wynikały, choćby w sposób zwięzły, lecz spójny i zrozumiały, z samej jej treści. Choć poszczególne punkty skargi mogą zostać wsparte lub uzupełnione odesłaniami do poszczególnych fragmentów dokumentów do niej załączonych, ogólne odesłanie do innych dokumentów nie może zastąpić braku istotnych elementów argumentacji prawnej, które muszą być zawarte w samej skardze.

(por. pkt 212)

8. Artykuł art. 6 ust. 1 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) nie ma zastosowania do ustalenia istnienia interesu Wspólnoty, o którym mowa w art. 21 ust. 1 tego rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 21 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009), co oznacza, że dane dotyczące okresu wcześniejszego niż okres objęty dochodzeniem mogą być uwzględnione w ramach tego ustalenia. Ustalenie okresu objętego dochodzeniem i zakaz uwzględniania okoliczności, które wystąpiły po tym okresie, mają bowiem na celu zagwarantowanie reprezentatywności i wiarygodności rezultatów dochodzenia. Przewidziany w art. 6 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia podstawowego okres objęty dochodzeniem ma w szczególności zapewnić, że na okoliczności, na których opiera się ustalenie dumpingu i szkody, nie będzie miało wpływu zachowanie zainteresowanych producentów mające miejsce po wszczęciu postępowania antydumpingowego, a zatem że nałożone na zakończenie postępowania cła ostateczne pozwolą na skuteczne wyrównanie szkody wyrządzonej dumpingiem.

Ponadto, po pierwsze, że art. 21 wspomnianego rozporządzenia podstawowego nie zawiera żadnego ograniczenia w czasie co do danych, które mogą być uwzględnione przez instytucje do celów ustalenia istnienia interesu Wspólnoty. Po drugie, badanie interesu Wspólnoty wymaga oceny prawdopodobnych konsekwencji dla interesu przemysłu wspólnotowego i innych wchodzących w grę interesów zarówno stosowania, jak i niestosowania przewidywanych środków. Ocena ta wymaga przeprowadzenia prognozy opartej na hipotezach dotyczących przyszłych wydarzeń, obejmującej ocenę złożonych sytuacji gospodarczych. Jest ona objęta przysługującym Komisji w tym względzie szerokim zakresem uznania, a w konsekwencji kontrola przeprowadzana przez sąd Unii winna ograniczać się do weryfikacji zasad proceduralnych, prawidłowości ustalenia okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy.

(por. pkt 221–224, 227)

9. Ocena interesu Wspólnoty w rozumieniu art. 21 ust. 1 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 21 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) wymaga wyważenia interesów poszczególnych zainteresowanych stron i interesu ogólnego. Komisja posiada szeroki zakres uznania co do oceny interesu Wspólnoty. Ten zakres uznania powinien być wykonywany w konkretnym przypadku w zależności od wszystkich istotnych okoliczności. Niemniej jednak wcześniejsza decyzja dotycząca braku korekty wynikającej ze stosowania środków antydumpingowych nałożonych w przeszłości na przywóz produktu identycznego z tych samych państw, których dotyczy dochodzenie, może mieć znaczenie w ramach stosowania art. 21 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, o ile przyczynia się do wykazania, że wprowadzenie środków antydumpingowych nie jest w interesie ogólnym.

(por. pkt 240, 241)

10. Uzasadnienie wymagane przez art. 253 WE musi ukazywać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji Unii będącej autorem zaskarżonego aktu, tak aby umożliwić zainteresowanym poznanie uzasadnienia przyjętego środka w celu podjęcia obrony przysługujących im praw oraz pozwolić sądowi Unii na dokonanie kontroli. Natomiast instytucje nie są zobowiązane do ustosunkowywania się w motywach rozporządzenia do wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych przywołanych przez zainteresowanych w toku postępowania administracyjnego. Zważywszy, że Komisja przeprowadziła jasną i jednoznaczną analizę konsekwencji wprowadzenia środków antydumpingowych dla zainteresowanych użytkowników, a Rada zbadała, w sposób z pewnością bardziej zwięzły, ale równie jasny, wpływ wprowadzenia ceł antydumpingowych na wspomnianych użytkowników, nie można zarzucać instytucjom naruszenia obowiązku uzasadnienia.

(por. pkt 256, 257)

11. W dziedzinie dochodzeń przeprowadzanych w toku postępowania antydumpingowego odwołania inspekcji przez zainteresowaną stronę nie nal eży rozpatrywać w świetle art. 18 ust. 3 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1225/2009), ale w świetle art. 18 ust. 1 tego rozporządzenia (obecnie art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009). Po pierwsze bowiem, nawet jeżeli odwołanie inspekcji nie jest objęte zakresem trzech ostatnich przypadków przewidzianych przez art. 18 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia podstawowego, musi ono zostać uznane, poza przypadkiem siły wyższej, za odmowę dostępu do informacji, które Komisja uznała za niezbędne w rozumieniu pierwszego przypadku opisanego w tym przepisie. Po drugie, art. 18 ust. 3 rzeczonego rozporządzenia podstawowego nie może być wykorzystywany w celu ominięcia obowiązku przyjęcia inspekcji, w przypadku gdy taka inspekcja została uznana za niezbędną przez służby Komisji. Na mocy art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, jeśli informacje nie są doskonałe pod każdym względem, dostępne dane są pomijane tylko w przypadku, gdy zainteresowana strona działała, dokładając wszelkich starań. Tymczasem w przypadku odmowy przyjęcia inspekcji nie można uznać, że zainteresowana strona dołożyła wszelkich starań.

Co się tyczy celu art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, ponieważ to ostatnie nie nadaje Komisji żadnych uprawnień dochodzeniowych pozwalających na przymuszenie producentów lub eksporterów wskazanych w skardze do udziału w dochodzeniu lub do udzielania informacji, Rada i Komisja muszą polegać na dobrowolnej współpracy stron w zakresie dostarczenia im niezbędnych informacji we wskazanych terminach. Odmowa przyjęcia inspekcji jest sprzeczna z celem lojalnej i starannej współpracy, do zapewnienia którego dąży art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

Wreszcie z analizy systematyki rozporządzenia podstawowego wynika, po pierwsze, że do instytucji należy podjęcie decyzji, czy do celów weryfikacji informacji dostarczonych przez zainteresowaną stronę uważają za niezbędne potwierdzenie tych informacji za pomocą inspekcji w pomieszczeniach tej strony, a po drugie, że w przypadku gdy zainteresowana strona przeszkadza w weryfikacji dostarczonych przez nią danych, art. 18 wspomnianego rozporządzenia podstawowego znajduje zastosowanie i dostępne dane mogą zostać wykorzystane.

(por. pkt 270–276)

12. Ponieważ art. 6 ust. 8 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 6 ust. 8 rozporządzenia nr 1225/2009) nie zawiera ograniczenia zakresu obowiązku weryfikacji wykorzystanych danych w celu wsparcia wniosków instytucji, taki obowiązek rozciąga się na informacje dostarczone przez zainteresowaną stronę w ramach wniosku o przyznanie statusu przedsiębiorstwa rynkowego. Ponadto art. 16 ust. 1 tego rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) nie zawiera żadnego ograniczenia możliwości przeprowadzania takich inspekcji, w zależności od informacji, które Komisja zamierza potwierdzić. Wynika stąd, że ten drugi przepis zezwala Komisji na przeprowadzenie inspekcji w pomieszczeniach producenta eksportera w celu rozpatrzenia jego wniosku o przyznanie statusu przedsiębiorstwa rynkowego i potwierdzenia prawdziwości dostarczonych jej informacji, jeśli uzna to za konieczne.

W konsekwencji fakt, że art. 2 ust. 7 lit. b) antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 [obecnie art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 1225/2009] nie wymaga przeprowadzenia inspekcji w pomieszczeniach producenta eksportera, który złożył wniosek o przyznanie statusu przedsiębiorstwa rynkowego, nie oznacza, że taka inspekcja nie może się odbyć. Podobnie nie można twierdzić, że zorganizowanie inspekcji w ramach rozpatrywania wniosku o przyznanie statusu przedsiębiorstwa rynkowego nakłada dodatkowy wymóg względem tych ustanowionych w art. 2 ust. 7 lit. b) wspomnianego rozporządzenia podstawowego.

(por. pkt 294–296)

13. W ramach postępowania antydumpingowego instytucje nie są zobowiązane do zwracania się do producentów wspólnotowych o dostarczenie wyjaśnień dotyczących tendencji zaobserwowanych w odniesieniu do ich sytuacji, ponieważ na wspomnianych producentach nie spoczywa obowiązek przeprowadzania analizy nieprzypisania na podstawie art. 3 ust. 7 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 3 ust. 7 rozporządzenia nr 1225/2009). Natomiast taka analiza powinna być przeprowadzona przez instytucje do celów ustaleń tymczasowych i ostatecznych. Ponadto nawet jeśli zasada prawa do obrony wymaga, aby producenci eksporterzy byli informowani o podstawowych faktach i ustaleniach, na podstawie których zmierza się do wprowadzenia ceł tymczasowych, nieprzestrzeganie tego prawa nie może samo w sobie powodować nieważności rozporządzenia nakładającego cła ostateczne, gdy w trakcie procedury wydania tego rozporządzenia usunięto defekt powstały w procedurze wydania odpowiedniego rozporządzenia nakładającego cła tymczasowe.

(por. pkt 314, 319)