Keywords
Summary

Keywords

Swoboda świadczenia usług – Ograniczenia – Uregulowania krajowe dotyczące zwrotu kosztów leczenia poniesionych w innym państwie członkowskim

(art. 49 WE)

Summary

Nie uchybia zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 49 WE państwo członkowskie, którego uregulowania krajowe, poza szczególnymi sytuacjami związanymi w szczególności ze stanem zdrowia ubezpieczonego lub pilnym charakterem wymaganych świadczeń zdrowotnych, uzależnia od wymogu uzyskania uprzedniej zgody pokrycie przez właściwą instytucję kosztów, zgodnie z systemem określającym zakres ubezpieczenia obowiązującym w państwie członkowskim tej instytucji, świadczeń zdrowotnych zaplanowanych w innym państwie członkowskim wiążących się z użyciem aparatury medycznej wymagającej znacznych nakładów poza placówką szpitalną.

W istocie chociaż uregulowanie takie może zniechęcić osoby objęte danym krajowym systemem ubezpieczeń społecznych do zwracania się do podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych mających siedzibę w innym państwie członkowskim w celu uzyskania danych świadczeń, a nawet im to uniemożliwić i tym samym stanowi ono zarówno dla ubezpieczonych, jak i dla usługodawców ograniczenie swobody świadczenia usług, to jednak w świetle zagrożeń dla organizacji polityki ochrony zdrowia publicznego i równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego, wymóg taki okazuje się być w obecnym stanie prawnym Unii ograniczeniem uzasadnionym. Zagrożenia te związane są z faktem, że niezależnie od miejsca, będącego lub niebędącego szpitalem, w którym może być zainstalowana i użytkowana aparatura medyczna wymagająca znacznych nakładów, urządzenia te, których zamknięty wykaz znajduje się w danych uregulowaniach krajowych, powinny móc podlegać polityce planowania tego rodzaju, jak polityka określona w owych uregulowaniach, zwłaszcza jeśli chodzi o liczbę tych urządzeń i ich rozmieszczenie, co ma przyczyniać się do zapewnienia wysokospecjalistycznych świadczeń zdrowotnych, których oferta jest zracjonalizowana, stała, zrównoważona i dostępna na całym obszarze kraju, a także ma na celu uniknięcie na tyle, na ile jest to możliwe, wszelkiego marnotrawstwa środków finansowych, technicznych i kadrowych.

W braku dowodu na istnienie praktyki administracyjnej niezgodnej z prawem Unii oraz ewentualnych skarg w tej kwestii ze strony osób objętych ubezpieczeniem społecznym, uregulowanie krajowe, potwierdzone przez co najmniej jedno orzeczenie wydane przez krajowy sąd najwyższy, ustanawia ogólną zasadę pokrywania przez właściwą instytucję krajową kosztów świadczeń zdrowotnych udzielonych w innym państwie członkowskim lub w państwie będącym stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym osobie objętej krajowym systemem ubezpieczeń społecznych, na takich samych warunkach, jak w przypadku gdyby leczenie takie przeprowadzone było danym państwie członkowskim z ograniczeniem do wysokości wydatków faktycznie poniesionych przez osobę objętą ubezpieczeniem społecznym, nie powoduje powstania sytuacji, w której osoby objęte danym krajowym systemem ubezpieczeń społecznych mogłyby zostać pozbawione prawa do uzupełniającej refundacji w okolicznościach określonych wyroku z dnia 12 lipca 2001 r. w sprawie C‑368/98 Vanbraekel i in., zgodnie z którymi kwota refundowana kosztów poniesionych w związku z usługami szpitalnymi świadczonymi w państwie członkowskim pobytu, refundacja wynikająca z zastosowania przepisów obowiązujących w tym państwie członkowskim, jest niższa od kwoty, która zostałaby wypłacona na podstawie ustawodawstwa obowiązującego w państwie członkowskim ubezpieczenia. Ze względu na swój ogólny charakter, takie uregulowanie obejmuje prawo do uzupełniającej refundacji na koszt właściwej instytucji krajowej w okolicznościach określonych we wspomnianym wyroku.

(por. pkt 27, 28, 32, 37, 42, 43, 51, 57, 58, 67-69)