Keywords
Summary

Keywords

1. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Pytanie zadane w odniesieniu do sporu zamykającego się w obrębie jednego państwa członkowskiego

(art. 267 TFUE)

2. Swobodny przepływ osób – Swoboda przedsiębiorczości – Postanowienia traktatu – Zakres stosowania

(art. 43 WE, 48 WE, 49 WE, 56 WE)

3. Swobodny przepływ osób – Swoboda przedsiębiorczości – Ograniczenia

(art. 43 WE, 48 WE)

Summary

1. Gdy w ramach pytania prejudycjalnego całokształt sporu przed sądem krajowym zamyka się w obrębie jednego państwa członkowskiego, Trybunał może być właściwy do udzielenia sądowi krajowemu odpowiedzi, gdy w odniesieniu do przepisów nakładających minimalną wymaganą odległość pomiędzy przydrożnymi stacjami paliw nie można wykluczyć, że przedsiębiorcy z innych państw członkowskich niż dane państwo członkowskie byli lub są zainteresowani sprzedażą paliw w tym ostatnim państwie członkowskim.

(por. pkt 22–24)

2. Przepisy krajowe ustalające minimalną wymaganą odległość pomiędzy przydrożnymi stacjami paliw należy zbadać jedynie w świetle postanowień traktatu dotyczących swobody przedsiębiorczości. W istocie ponieważ budowa takich stacji przez osoby prawne w rozumieniu art. 48 WE zakłada w sposób konieczny dostęp tych osób do terytorium przyjmującego państwa członkowskiego w celu stałego i ciągłego udziału w życiu gospodarczym tego państwa, w szczególności poprzez tworzenie spółek zależnych, oddziałów lub agencji, nie mają zastosowania postanowienia dotyczące swobody świadczenia usług, które stosuje się wyłącznie w zakresie, w jakim nie znajdują zastosowania postanowienia dotyczące prawa przedsiębiorczości. Przy założeniu zresztą, że owe przepisy krajowe wywierają skutki w odniesieniu do swobodnego przepływu kapitału, skutki te są nieuniknioną konsekwencją ewentualnego ograniczenia swobody przedsiębiorczości, wobec czego nie uzasadniają one odrębnej analizy powołanych przepisów w świetle art. 56 WE.

(por. pkt 39–41)

3. Artykuł 43 WE w związku z art. 48 WE należy interpretować w ten sposób, że przepisy prawa krajowego określające minimalną wymaganą odległość pomiędzy przydrożnymi stacjami paliw, mające zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do budowy nowych stacji paliw, stanowią ograniczenie swobody przedsiębiorczości ujętej w traktacie WE. Nie wydaje się, by ograniczenie to mogło zostać uzasadnione względami bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ochrony zdrowia, ochrony środowiska ani też racjonalizacją usług świadczonych użytkownikom, przy czym poczynienie ustaleń w tym względzie należy do właściwości sądu krajowego.

W istocie tego rodzaju przepisy, które mają zastosowanie jedynie do nowych stacji paliw, nie zaś do stacji istniejących przed wejściem w życie tych przepisów, ustanawiają wymogi ograniczające dostęp do działalności w zakresie dystrybucji paliw. Traktując w sposób korzystniejszy przedsiębiorców już obecnych na terytorium krajowym przepisy te z natury mogą zniechęcać przedsiębiorców pochodzących z innych państw członkowskich albo utrudniać im dostęp do rynku krajowego i stanowią ograniczenie swobody przedsiębiorczości w rozumieniu art. 43 WE.

Nie wydaje się, by było możliwe uzasadnienie tego ograniczenia względami bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ochrony zdrowia, ochrony środowiska, ponieważ nie wydaje się, by środek ten rzeczywiście zmierzał do osiągnięcia owych celów w sposób spójny i systematyczny i w konsekwencji nie wydaje się, by był on odpowiedni do tego, by zapewnić osiągnięcie zamierzonych celów bez wykraczania poza to, co niezbędne do ich osiągnięcia, przy czym poczynienie ustaleń w tym względzie należy do właściwości sądu krajowego.

W odniesieniu do racjonalizacji usług świadczonych pasażerom względy o charakterze wyłącznie gospodarczym nie mogą stanowić nadrzędnych względów interesu ogólnego uzasadniających ograniczenie podstawowej swobody zagwarantowanej w traktacie. Ponadto zakładając nawet, że cel ten mógłby zostać uznany, jako stanowiący przejaw ochrony konsumentów, za nadrzędny wzgląd interesu ogólnego, a nie za powód o charakterze czysto gospodarczym, trudno jest wskazać na sposób, w jaki owe przepisy mogłyby służyć celowi w postaci ochrony konsumenta czy też zapewnianiu konsumentom korzyści. Wręcz przeciwnie, poprzez ograniczenie dostępu nowych przedsiębiorców do rynku tego rodzaju przepisy wydają się tworzyć korzystne warunki dla przedsiębiorców już obecnych na terytorium krajowym, nie zapewniając żadnych rzeczywistych korzyści konsumentom. W każdym razie wydaje się, że wskazane przepisy wykraczają poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia ewentualnego celu w postaci ochrony konsumentów, przy czym zadaniem sądu krajowego jest zweryfikowanie powyższego ustalenia.

(por. pkt 45, 51, 52, 55–57; sentencja)