Sprawa T-51/07

Agrar-Invest-Tatschl GmbH

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

„Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych — Cukier pochodzący z Chorwacji — Artykuł 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 — Zawiadomienie dla importerów opublikowane w Dzienniku Urzędowym — Dobra wiara”

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) z dnia 8 października 2008 r.   II ‐ 2828

Streszczenie wyroku

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Właściwości sądu wspólnotowego – Żądania wydania nakazu podjęcia konkretnych działań – Niedopuszczalność

   (art. 231 WE, 233 WE)

2. Środki własne Wspólnot Europejskich – Pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych po zwolnieniu towaru

3. Postępowanie – Środki dowodowe – Spóźnione przedstawienie dowodów – Przesłanki

   (regulamin Sądu, art. 48 §1)

4. Środki własne Wspólnot Europejskich – Umorzenie należności celnych przywozowych

   (rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 220 ust. 2 lit. b), art. 239; regulamin Sądu, art. 44 § 1 lit. c))

1.  Sąd nie ma kompetencji w zakresie kierowania nakazów do instytucji wspólnotowych. Zgodnie bowiem z art. 231 WE Sąd może wyłącznie stwierdzić nieważność zaskarżonego aktu. Do zainteresowanej instytucji wspólnotowej należy następnie, zgodnie z art. 233 WE, podjęcie działań prowadzących do wykonania wyroku Sądu. Takie ograniczenie kontroli zgodności z prawem dotyczy wszystkich spornych dziedzin, które Sąd może rozpatrywać.

   (por. pkt 27, 28)

2.  Artykuł 220 ust. 2 lit. b) akapit czwarty rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny stanowi, że płatnik może powołać się na dobrą wiarę wyłącznie, „jeżeli może udowodnić, że w okresie przedmiotowych operacji handlowych zachował należytą staranność, aby upewnić się, czy spełnione zostały wszystkie warunki korzystania z preferencji”. Wynika z tego, że płatnik powinien pozostawać w dobrej wierze w okresie dokonywania danych operacji handlowych. Dniem, który jest rozstrzygający dla uwzględnienia dobrej wiary płatnika, jest dzień operacji przywozu. Płatnik nie może twierdzić, że jego dobra wiara została przywrócona wstecz z uwagi na zdarzenia późniejsze niż operacje przywozu towarów pochodzących z krajów trzecich, takie jak kontrole, które w kilka miesięcy po tym, jak te operacje przywozu miały miejsce, potwierdziły prawdziwość i prawidłowość świadectw EUR.1 wystawionych w ich zakresie. W istocie pojęcie dobrej wiary „w odniesieniu do prawdziwości i prawidłowości świadectw preferencyjnych skontrolowanych i potwierdzonych retrospektywnie” jest pozbawione sensu.

   (por. pkt 47, 49, 51)

3.  Zgodnie z art. 48 § 1 regulaminu Sądu, jeżeli strony mogą wskazać nowe dowody na poparcie swojej argumentacji w replice i duplice, Sąd zezwala na przedstawienie dowodów po złożeniu dupliki wyłącznie w szczególnych okolicznościach, a mianowicie wówczas, gdy przedstawiający dowody nie mógł przed zakończeniem procedury pisemnej uzyskać tychże dowodów lub gdy spóźnione przedstawienie dowodów przez drugą stronę uzasadnia możliwość uzupełnienia akt, tak aby zapewnić zachowanie zasady kontradyktoryjności.

   (por. pkt 57)

4.  O ile prawdą jest, iż art. 220 ust. 2 lit. b) ma taki sam cel jak art. 239 rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, to przepisy te nie pokrywają się. Pierwszy z nich ma bowiem bardziej ograniczony cel niż drugi, jako że ma on wyłącznie chronić uzasadnione oczekiwania płatnika co do zasadności ogółu elementów, które wpływają na decyzję o przystąpieniu lub nieprzystąpieniu do retrospektywnego pokrycia należności celnych. Natomiast art. 239 stanowi ogólną klauzulę słuszności.

   Skoro te dwa artykuły są dwoma odrębnymi przepisami, których kryteria stosowania różnią się od siebie, strona skarżąca nie może, zgodnie z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu, ograniczyć się do odesłania do wyjaśnień dotyczących art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 w celu uzasadnienia swych żądań dotyczących art. 239 tego rozporządzenia.

   (por. pkt 58, 59)