Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Badanie zasadności przez Trybunał – Sytuacja, jaką należy wziąć pod uwagę – Sytuacja w chwili upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii

(art. 226 WE)

2. Środowisko naturalne – Ochrona dzikiego ptactwa – Dyrektywa 79/409 – Wybór i wytyczenie granic obszarów specjalnej ochrony

(dyrektywa Rady 79/409, art. 4 ust. 1, 2)

3. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Przedmiot sporu – Określenie w trakcie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi – Spójne i szczegółowe przedstawienie zarzutów – Brak – Niedopuszczalność

(art. 226 WE)

4. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi – Uzasadniona opinia – Treść

(art. 226 WE)

5. Środowisko naturalne – Ochrona dzikiego ptactwa – Dyrektywa 79/409 – Specjalne środki ochrony – Zobowiązania państw członkowskich

(dyrektywy Rady: 79/409, art. 4 ust. 1, 2; 92/43, art. 6 ust. 2, art. 7)

Summary

1. W ramach skargi na podstawie art. 226 WE występowanie uchybienia winno być oceniane w zależności od sytuacji mającej miejsce w państwie członkowskim w momencie upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii a zmiany, które nastąpiły w okresie późniejszym, nie mogą być uwzględniane przez Trybunał.

(por. pkt 22)

2. Państwo członkowskie nie może uchylać się od zobowiązań ciążących na nim na mocy art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 79/409 w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, powołując się na przepisy inne niż ustanowione w tej dyrektywie, ponieważ dyrektywy 79/409 w sprawie ochrony dzikiego ptactwa i 92/43 w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory stanowią dwa odrębne uregulowania prawne. Ponadto okoliczność, iż stan terenu, w odniesieniu do którego to terenu na państwie członkowskim spoczywa obowiązek zklasyfikowania zgodnie z wymogami owej dyrektywy, nie uległ pogorszeniu, nie może podważać obowiązku dokonania przez państwa członkowskie klasyfikacji terenów jako obszarów specjalnej ochrony.

(por. pkt 24)

3. Przedmiot skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego jest określony w uzasadnionej opinii Komisji, w związku z czym skarga winna opierać się na tym samym uzasadnieniu i zarzutach co uzasadniona opinia. Wezwanie do usunięcia uchybienia skierowane przez Komisję do państwa członkowskiego oraz wydana przez nią uzasadniona opinia wyznaczają przedmiot sporu, który nie może być od tego momentu rozszerzony. Możliwość przedstawienia przez zainteresowane państwo uwag, nawet jeśli nie zdecyduje się ono z niej skorzystać, stanowi bowiem istotną gwarancję wymaganą przez traktat, której poszanowanie jest istotnym wymogiem proceduralnym decydującym o prawidłowości postępowania o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego. W związku z tym uzasadniona opinia oraz skarga Komisji muszą opierać się na tych samych zarzutach co wezwanie do usunięcia uchybienia rozpoczynające postępowanie poprzedzające wniesienie skargi. Jeżeli tak nie jest, nie można uznać, że nieprawidłowość tę usuwa fakt, iż pozwane państwo członkowskie przedstawiło swoje uwagi odnośnie do uzasadnionej opinii.

Uzasadniona opinia i skarga powinny przedstawiać zarzuty w sposób spójny i szczegółowy, umożliwiając państwu członkowskiemu oraz Trybunałowi właściwe zrozumienie charakteru zarzucanego naruszenia prawa unijnego, co jest niezbędne temu państwu do skutecznej obrony, a Trybunałowi do oceny wystąpienia zarzucanego uchybienia.

(por. pkt 40-42)

4. O ile uzasadniona opinia powinna zawierać spójne i szczegółowe przedstawienie powodów, które doprowadziły Komisję do przekonania, iż dane państwo członkowskie uchybiło któremuś z zobowiązań ciążących na nim na mocy traktatu WE, o tyle Komisja nie ma obowiązku wskazywania w tej opinii środków, które pozwoliłyby na usunięcie zarzucanego uchybienia. Podobnie Komisja nie jest również zobowiązana do wskazania takich środków w skardze.

(zob. pkt 50)

5. Dokładność transpozycji ma wprawdzie szczególne znaczenie w przypadku dyrektywy 79/409 w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, ponieważ powierza ona państwom członkowskim zarządzanie wspólnym dziedzictwem na ich terytoriach, nie może ona w każdym razie wymagać od państw członkowskich włączenia nakazów i zakazów wynikających z art. 4 ust. 1 i 2 owej dyrektywy i art. 6 ust. 2 dyrektywy 92/43 w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, do aktu prawnego, który ustala dla każdego obszaru specjalnej ochrony (OSO) chronione gatunki i siedliska jako cele zachowawcze.

Jeżeli chodzi o wspomniane obowiązki, przyjęcie środków pozytywnych mających na celu zachowanie i polepszenie stanu danego OSO nie ma charakteru systemowego, lecz zależy od konkretnej sytuacji danego OSO.

Chociaż prawdą jest, że na przykład ochrona OSO przed działalnością jednostek wymaga zapobiegania ich ewentualnie szkodliwej działalności, realizacja tego celu nie wymaga jednak koniecznie wydania szczególnych zakazów dla każdego OSO, ani też dla każdego określonego gatunku.

Jeżeli chodzi o identyfikację gatunków i siedlisk chronionych na każdym OSO, tak jak wytyczenie granic OSO musi mieć niepodważalną formę wiążącą, tak identyfikacja gatunków, które uzasadniły sklasyfikowanie tego OSO, musi odpowiadać temu samemu wymogowi. Gdyby bowiem tak nie było, zagrożone byłoby pełne osiągnięcie celu ochrony wynikającego z art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 79/409, jak i art. 6 ust. 2 dyrektywy 92/43 w związku z jej art. 7.

Jeżeli chodzi o cele zachowawcze, status ochrony prawnej, z którego powinny korzystać OSO, nie oznacza, że cele te muszą być wyszczególnione dla każdego gatunku rozpatrywanego osobno. Poza tym, nie można w każdym razie uznać, że cele zachowawcze powinny być zawarte w tym samym akcie prawnym co akt, który dotyczy gatunków i siedlisk chronionych konkretnego OSO.

Jeżeli chodzi o status ochrony prawnej OSO związanych z rezerwatem przyrody lub innym rodzajem terenu sklasyfikowanego, które już istnieją i są chronione środkami krajowymi lub regionalnymi, art. 4 dyrektywy 79/409 przewiduje wzmocniony system ochrony, nakierowany szczególnie tak na gatunki wymienione w załączniku I, jak i na gatunki wędrowne. Taka jest specyfika systemu ochrony, z którego powinny korzystać OSO, w przeciwieństwie do mniej ścisłego ogólnego systemu ochrony przewidzianego w art. 3 owej dyrektywy dla wszystkich gatunków ptactwa przez nią objętych. Nie oznacza to jednak, że tylko szczególnie określone uregulowanie wprowadzone dla każdego OSO mogłoby zapewnić skuteczną ochronę tego rodzaju terenu.

(por. pkt 61-66)