Sprawa C-478/07

Budějovický Budvar, národní podnik

przeciwko

Rudolf Ammersin GmbH

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien)

„Umowy dwustronne zawierane między państwami członkowskimi — Ochrona udzielana w państwie członkowskim oznaczeniu pochodzenia geograficznego z innego państwa członkowskiego — Nazwa „Bud” — Używanie znaku towarowego American Bud — Artykuły 28 WE i 30 WE — Rozporządzenie (WE) nr 510/2006 — Wspólnotowy system ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia — Przystąpienie Republiki Czeskiej — Środki przejściowe — Rozporządzenie (WE) nr 918/2004 — Zakres stosowania systemu wspólnotowego — Charakter wyczerpujący”

Opinia rzecznika generalnego D. Ruiza-Jaraba Colomera przedstawiona w dniu 5 lutego 2009 r.   I ‐ 7724

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 września 2009 r.   I ‐ 7757

Streszczenie wyroku

1. Swobodny przepływ towarów – Odstępstwa – Ochrona własności przemysłowej i handlowej – Ochrona nazwy jako prostego i pośredniego oznaczenia pochodzenia geograficznego – Przesłanki

   (art. 28 WE, 30 WE)

2. Swobodny przepływ towarów – Odstępstwa – Ochrona własności przemysłowej i handlowej – Ochrona nazwy jako oznaczenia geograficznego lub nazwy pochodzenia na podstawie umowy dwustronnej między państwami członkowskimi – Przesłanki

   (art. 30 WE)

3. Rolnictwo – Jednolite ustawodawstwo – Ochrona oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych – Jednolity i wyczerpujący system ochrony

   (rozporządzenie Rady nr 510/2006)

1.  W celu ustalenia, czy nazwa, która nie jest nazwą geograficzną, może zostać uznana za proste i pośrednie oznaczenie pochodzenia geograficznego, którego ochrona ustanowiona w drodze umów dwustronnych zawartych między państwami członkowskimi może być uzasadniona względami określonymi w art. 30 WE, sąd krajowy winien zweryfikować, czy zgodnie z sytuacją faktyczną i poglądami panującymi w państwie członkowskim pochodzenia, nazwa ta, nawet jeśli nie odpowiada jako taka nazwie geograficznej, przynajmniej nadaje się do informowania konsumenta, że oznaczony za jej pomocą produkt pochodzi z regionu lub miejsca na obszarze tego państwa członkowskiego. Natomiast jeśli takie badanie wykazałoby, że omawiana nazwa pozbawiona jest minimalnej zdolności do wskazywania pochodzenia geograficznego danego produktu, jej ochrona nie mogłaby być uzasadniana względami ochrony własności przemysłowej i handlowej w rozumieniu art. 30 WE i byłaby co do zasady niezgodna z art. 28 WE, chyba że jej uzasadnienie miałoby inną podstawę.

   Sąd krajowy musi ponadto zweryfikować, również na podstawie sytuacji faktycznej i poglądów panujących w państwie członkowskim pochodzenia, czy w chwili wejścia w życie rozpatrywanych umów dwustronnych wspomniana nazwa nie miała charakteru rodzajowego w tym państwie członkowskim lub nie nabyła takiego charakteru po wejściu w życie tych umów, ponieważ zostało ustalone, że cel przyświecający systemowi ochrony ustanowionemu przez te umowy mieści się w granicach ochrony własności przemysłowej i handlowej w rozumieniu art. 30 WE.

   Wobec braku właściwych uregulowań wspólnotowych to do sądu krajowego należy podjęcie na podstawie prawa krajowego decyzji, czy należy zarządzić przeprowadzenie badania opinii publicznej służącego ustaleniu sytuacji faktycznej i poglądów panujących w państwie członkowskim pochodzenia w celu weryfikacji, czy dana nazwa może zostać uznana za proste i pośrednie oznaczenie pochodzenia geograficznego oraz czy nie nabyła ona charakteru rodzajowego w tym państwie członkowskim. Prawo krajowe winno również służyć za podstawę ustalenia przez sąd krajowy, jeżeli uzna on zarządzenie przeprowadzenia badania opinii publicznej za konieczne, odsetka konsumentów uważanego za wystarczający do celów uznania omawianej nazwy za takie oznaczenie.

   (por. pkt 82–84, 89, 94; pkt 1 sentencji)

2.  Artykuł 30 WE nie uzależnia możliwości uzasadnienia ochrony przyznanej danej nazwie na mocy umów dwustronnych zawartych między państwami członkowskimi względami ochrony własności przemysłowej i handlowej w rozumieniu tego postanowienia od spełnienia konkretnych wymogów dotyczących jakości i okresu jej używania w państwie członkowskim pochodzenia. Rozstrzygnięcie kwestii, czy takie wymogi winny znaleźć zastosowanie w postępowaniu przed sądem krajowym, pozostaje w gestii tego sądu, który na to pytanie winien odpowiedzieć, biorąc pod uwagę właściwe prawo krajowe, a zwłaszcza system ochrony przewidziany przez wspomniane umowy dwustronne zawarte między danymi państwami członkowskimi.

   (por. pkt 91, 93, 94; pkt 1 sentencji)

3.  Wspólnotowy system ochrony przewidziany przez rozporządzenie nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych ma charakter wyczerpujący w tym znaczeniu, że rozporządzenie to stoi na przeszkodzie stosowaniu systemu ochrony ustanowionego na mocy umów międzynarodowych łączących dwa państwa członkowskie, takich jak umowy dwustronne, który przyznaje danej nazwie, stanowiącej zgodnie z prawem jednego państwa członkowskiego nazwę pochodzenia, ochronę w drugim z tych państw członkowskich, w którym faktycznie się o nią występuje, mimo że ta nazwa pochodzenia nie była przedmiotem wniosku o rejestrację na podstawie wspomnianego rozporządzenia.

   Celem rozporządzenia nr 510/2006 nie jest bowiem ustanowienie, obok wciąż mogących istnieć przepisów krajowych, dodatkowego systemu ochrony kwalifikowanych oznaczeń geograficznych na wzór, na przykład, systemu ustanowionego przez rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, lecz ustanowienie jednolitego i wyczerpującego systemu ochrony takich oznaczeń.

   (por. pkt 114, 129; pkt 2 sentencji)